Een dag kan alle verschil maken.
Gisteren schreef ik dit. Het wat niet zo zeer dat ik nou verdrietig ben of me zorgen maak, zoals je misschien las. Meer dat ik gedwongen stil moet staan bij de toekomst en nieuwe plannen moet maken.
Maar vandaag realiseerde ik me hoe hard ik al weer op weg ben. En wat me daar volgens mij vooral bij helpt is dat ik zoveel aan het zwemmen ben.
Mensen zeggen tijdens online trainingen en calls nu iedere keer iets over hoe bruin ik ben. ‘Ik heb weinig te doen!’, lach ik dan. ‘Ik heb heel veel buiten gezeten met een boek!”. Maar de waarheid is dat ik sinds 3 weken ook weer aan het zwemmen ben geslagen. Vier keer, vorige week.
Mijn vorige record was denk ik 3 keer in 1 week, maar dat is maar heel weinig gelukt. Voor dat Corona uitbrak zat ik net op dat punt dat ik dat aan het proberen was, met mijn zwempartner. Dus toen ze zei dat het buitenzwembad weer open was dacht ik heus niet dat ik zo fanatiek ging worden.
Maar ik vind zwemmen zo leuk. Het is zo fijn in het water met alleen het geluid van de bubbels en het water. Met een uur lang mijn hoofd grotendeels onder water en verder een hoofd dat leeg is en leeg blijft.
Waar ik vroeger een half uur zwom (vroeger is nog niet zo lang geleden!), zwem ik nu een uur. En dat meerdere keren per week. Vandaag was de 3e keer deze week.
Al dat gepraat over sport vond ik altijd maar onzin. Al die mensen met hun hardloopobsessie (dacht ik), al dat gewandel, al die mensen in sportscholen, pfff. Maar opeens ben ik er zelf ook eentje geworden. Een fanatieke sporter.
Maaike wees me van de week op deze podcast waarin iemand het verband legt tussen sport en weerbaarheid. En ik realiseerde me: ik ben een sporter! En ja, ik wil weerbaarder worden. Ik merk hoe mijn hoofd me in de weg kan zitten. Hoe ik soms vooral bezig ben met hoe hard de andere mensen in mijn baan zwemmen of dat ik ze niet op wil houden. Ik weet dat ik er niet mee bezig moet zijn maar het gebeurt wel.
Of als ik net begin en weet dat het de eerste 100 meter zijn van 2000 meter en het zo onmogelijk veel lijkt.
In de podcast gaat het over verhaaldenken en actiedenken. En hoe je bij verhaaldenken zo bezig bent met de toekomst, met een resultaat in dit geval, dat je niet in het nu kunt zijn en in het nu alles kunt geven. En dat dat denken invloed heeft op je lichaam, je spieren, zelfs waar je ogen heen kijken.
Go figure!
Vandaag had ik zo’n momentje, bij de start van het 18e baantje, dat ik me top voelde. ‘Die komende 300 meter haal ik lachend!’, dacht ik bij mezelf, ‘misschien moet ik weer eens 50 meter vlinderslag doen!’. Maar toen ik aan de 19e 100 meter begon was ik totaal in aan het storten. Hahaha. Ik was ook zo bezig met de zwemmers om me heen, of ik ze in de weg zat, waar ze waren, of ze me gingen inhalen … dat zal er mee te maken hebben vrees ik.
Ik ben benieuwd naar de volgende afleveringen. Ik zal nooit een topsporter worden maar een beetje sportersmindset is nooit weg. Zwemmend de toekomst in!
Je kunt de podcast hier direct luisteren:
Mooi, die positieve ‘vibe’ die je krijgt door het zwemmen. Dat kan sport (lees: beweging) met je doen. Knap hoor, vier keer een uur zwemmen. Maar als je de smaak te pakken hebt, waarom niet?
Zelf heb ik het nu vooral met hardlopen (lees: joggend bewegen) en fietsen (lees: bewegen op een hometrainer). Het is vooral bij mij je hoofd leegmaken/leeghouden. Ik probeer steeds minder bezig te zijn met mezelf een doel stellen. Gewoon de hardloopschoenen aan of op de hometrainer springen en dan maar gaan. Bewegen. En genieten.
Heerlijk toch. Inderdaad: je hoofd leegmaken!
Ik moet mezelf kleine doelen voorhouden, anders vind ik het saai. Maar het zijn niet doelen als ‘sneller zwemmen dan zoveel minuten’. Meer dingen als ‘de volgende vierhonderd meter doe ik dit, dit en dit’. Ik ga er van uit dat ik vanzelf sneller en fitter word. Heb ook geen horloge om mijn snelheid te meten.