Weer in Istanbul.
Voor wie het gemist had, ik zag er nogal tegen op.
Zo niet mijn jongens. Die waren direct weer helemaal ’thuis’. T. begon direct over zijn vriendje P. waar we hem nog nooit over hadden gehoord, en J. was blij ‘om alles’. Binnen een minuut of tien lag al het speelgoed door de kamer, inclusief het nieuwe speelgoed. En waren ze weer in het nu. Thuis.
In het winkelcentrum waar we waren om te lunchen, kwamen we een kindje uit de klas van T. met haar familie meerdere malen tegen. Klein wereldje, is het eigenlijk, stiekem, zelfs in Istanbul.
De jongens hebben gelijk. Het is ons wereldje, het leek onoverkomelijk groot, maar het begint al overzichtelijker te worden, beperkter, behapbaarder. Paaltjes slaan: hier wonen we, hier gaan we naar school, dit zijn mijn vrienden, hier doen we boodschappen, hier lopen we iedere dag als we naar de schoolbus lopen en duizendpoten tellen die zich schuilhouden in de gaten in de muur bij ons huis.
Als volwassene ben je toch net iets minder flexibel dan als kind. Misschien ook omdat je de verantwoordelijkheid hebt? En altijd bezig bent met keuzes, terwijl je als kind gewoon meegaat in de flow?
Gewoon. Accepteren wat er is. “Het is wat het is”, zei iemand van de week tegen me. Weet niet meer waar het over ging. Maar vind het wel een mooie instelling. Sommige dingen kun je niet veranderen, en dus moet je ze accepteren.
Hard werken voor wat je wilt bereiken, veranderen wat veranderd moet worden omdat het belangrijk is/beter kan/rechtvaardiger/mooier/handiger, prima. Maar ook accepteren waar je bent en wat is zoals het is.
Weer een les geleerd van mijn kinderen…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
genieten toch, van die jongens
Vergeet niet dat jullie ze de veiligheid geven om dat te kunnen.
Dat is zo veel waard.
Van een nieuwe plek een thuis kunnen maken.
Koester het.
Het is voor hen blijkbaar ‘goed zoals het is’ 😉
Héérlijk. Meebewegen…met wat is. So true.
Ik realiseerde me eergisteren in het Turkse consulaat, hoeveel ik hoe vaak met hakken in t zand en angstig ben geweest toentertijd en hoezeer de bureaucracy zijn tol had ge eist en hoe gemakkelijk het nu ging, nu mn Turks zo goed is en k de regels nog steeds niet aanbid, maar wél heb geleerd dat meebewegen de enige optie is, en dat er dan inene ook weer veel meer kan…zelfs als toch op één van de papieren n cruciaal woordje ontbreekt… en zoon zei, toch wél blij dat je meegegaan bent man, hier was ik te ongeduldig voor en te weinig Turks… Maar voorlopig hoeft hij de volgende twintig jaar niet in t leger en kan wél Turkije en zijn familie blijven bezoeken.. pure winst van meebewegen met he system xc
Wat zijn kinderen toch flexibel!
Je bent nooit te oud om te *blijven* leren1
Oftewel, het gaat zoals het gaat.
En zie, je bent nooit te jong om les te geven 😉