Istanbul.
Het eerste jaar hier was moeilijk. Niet vanwege Istanbul of de Turken (die maken het eerder makkelijker dan moeilijker om te wennen). Gewoon vanwege mezelf en het opnieuw wennen.
Ik heb, laten we eerlijk zijn, 11 maanden lang lopen stressen en verdriet gehad en veel te hard gewerkt. Althans, me in de computer verscholen. Het was niet altijd hard werken, het was zelfs niet altijd werken, maar het was hoe dan ook niet bezig zijn met mijn nieuwe stad en gastcultuur.
Ik ben in zo’n 8-9 maanden niet verder gekomen dan 1 tour van de oude stad.
En een aantal restaurants. En een heleboel wandelingen door mijn straat, richting de Starbucks, dat wel. Ortaköy ken ik op mijn duimpje, durf ik wel te zeggen.
Oh ja uitstapje naar het kasteel in Rumili Hisari. En de scholen.
That’s it. Dat is een teken geweest van hoe ik me voelde. En ook hoe druk ik het had, dat ook. Een webinar business stamp je niet zo maar uit de grond, he.
En ik weet niet. Het was te veel allemaal. Werk, regelen, begrijpen, kinderen, alles is nieuw, alles is anders, regelen regelen regelen, begrijpen, begrijpen, begrijpen, nieuwe taal.
Pas de laatste maanden ben ik de stad (en de cultuur) meer aan het ontdekken.
En ik word helemaal verliefd op wat ik zie.
Een fotocursus rondom de (nu helaas befaamde) Istiklal straat en de Galatabrug was het begin. Het dwong me heel bewust te kijken naar deze mooie stad en ook om door andermans ogen naar mijn liefde voor fotografie te kijken.
Tijdje geleden met een vriendin de prachtige, ongelofelijke, romantische hans gaan ontdekken met een boek in de hand. Zie hier het fotoalbum van de hans in Galata en rondom de spice market.
En nu met Mehmet, een geweldige gids, en een groep vriendinnen (vriendinnen! Die heb je ook niet zo maar hoor! dat ik vriendinnen heb om mee op stap te gaan mag een wonder heten gezien de beperkte tijd die ik vrij gemaakt heb voor deze vrouwen!) weer verder op zoek naar hans. Een ochtend die ik nooit zal vergeten. Overweldigend mooi, die gebouwen, de mensen, de cultuur, de geschiedenis, het eten. Gewoon. Alles. Hier het fotoalbum van de hans rondom de Grand Bazar.
En dus vandaag met F. op stap. Naar Kadiköy. Die wijk ligt als het ware tegenover Eminönü (waar het Topkapipaleis en zo te vinden zijn), aan de overkant van de Bosporus. Zie hier mijn fotoalbum. De laatste keer dat F. en ik gewoon een dagje vrij hadden en met zijn tweetjes op stap waren in onze eigen woonplaats, was in Chicago, een jaar of drie geleden. Niet alledaags voor ons, even tijd samen, overdag.
Herinneringen maken
Die uitstapjes die ik maak zijn heel belangrijk voor me. Het is meer dan een toeristisch tripje. Het is het je eigen maken van je omgeving. Je voetstappen achterlaten. Ieder uur dat je investeert is een investering in je betrokkenheid bij je gastcultuur.
Bedenk maar eens: hoeveel voetstappen en uren heb jij niet zitten in je eigen woonplaats? Hoeveel uur moet je ergens hebben rondgelopen om te weten wat je leuk vindt? Waar je graag eet? Waar je graag koffie drinkt? Waar je graag je boodschappen doet? Waar je vrienden wonen en waar je dus tijd door brengt?
Hoeveel uur moet je niet investeren in een plek om er herinneringen op te bouwen?
Vandaar mijn tweet vandaag.
Dat het een feest is om Istanbul te verkennen met een camera in je hand. Ik moest me verdedigen voor die opmerking, althans, iemand vond het geen handige tweet.
Maar ik vond ook steun, toen ik ging twijfelen aan mezelf. Uit bekende hoek.
@Elja1op1 Geweldig om te kunnen zeggen! Stuur deze tweet even naar het verleden. Toen je er nog maar net woonde. Daar heb je het nodig.
— Jacob Jan Voerman (@jjvoerman) June 14, 2013
Dit is mijn woonplaats. Dit is waar ik mijn herinneringen maak. Deze cultuur wordt onderdeel van wie ik ben, want dat gebeurt als je ergens woont. Hoe langer, hoe meer.
Dit is waar ik me betrokken bij voel. Terwijl ik me blijf realiseren dat ik hier nog maar net kom kijken en dus nooit helemaal zal weten hoe het is en hoe het voelt en hoe het zit.
Zo zit het. Dit is mijn stad. En net als het leven gaat de stad door in goede en in mindere tijden.
En ik ook. In Istanbul.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Herkenbare blog.
Jezelf verstoppen, ongelukkig zijn
En dan floep daar is het geluk weer.
En zoals altijd heeft er dan weer iemand wat te zeuren.
Waardoor jij dat fijne gevoel kwijt raakt , gaat twijfelen (onnodig) aan jezelf
Soepkip!
ja he. Soepkipje! Enfin. We komen er wel weer bovenop he Linda? 🙂
Soepkipje ben ik, eens! Grappig. Iedereen heeft zijn kwetsbaarheden he? Maar we komen er weer bovenop en de zon gaat weer schijnen, he Lin?? 🙂
Zo herkenbaar dit. Geloof me, het wennen aan een nieuwe omgeving kan ook in Nederland best pittig zijn. Zelf ben ik opgegroeid in Groningen. De stad. Rond mijn dertiende verhuisde ik (naar achteraf bleek voor slechts een jaar) naar het platteland van Oost-Groningen. Slechts veertig kilometer van elkaar verwijderd maar wat een cultuur clash. Latere verhuizingen naar Almelo, Kampen en uiteindelijk Zwolle waren niet minder wennen. Dus ja ik begrijp je wel. Verkassen, ontwortelen en weer opnieuw wortel schieten kost tijd en energie. En is niet altijd even makkelijk.
Had hier eerder deze week op gereageerd maar comment is weg? Wat ik wilde zeggen: inderdaad. soms is het maar een paar km maar het zou net zo goed 1000 km kunnen zijn. Je moet altijd en overal weer wennen en iets opbouwen en het gaat soms makkelijker en soms minder makkelijk.
Ah, als ik vanuit mijn WP dashboard reageer verdwijnt de comment weer ontdek ik nu. Dan maar even zo. Inderdaad: het maakt niet uit of je 10 km of 1000 km verplaatst soms, het effect kan even groot zijn. Gek is dat. Het is soms makkelijker dan andere keren maar alle drie de keren heeft het me wel een jaar gekost om mijn draai te vinden, jou?
“Zie je wel?” zou mijn moeder zeggen: “Alles gaat voorbij”
(als ik belde omdat ik eenzaam was in mijn eerste jaar als student in Wageningen, toen ik belde omdat ik wanhopig werd omdat Dion niet wou slapen als baby)
en trouwens, wat heeft het lang geduurd voordat ik in me een beetje thuis voelde in Wijchen. Een dorpje dat iets Nederlandser is dan Istanbul, en ook een beetje kleiner.
Zo is het precies. En misschien niet alleen met woonplaatsen! Ook met werkomgevingen, oudersschap, etc. etc. !