Wekenlang moet ik al mijn printer aansluiten. Ik ben in de verhuizing tussen Hongarije – Nederland, Nederland – Turkije (want de Europese apparaten waren in opslag in Nederland toen wij in de VS zaten) de elektrische kabel kwijtgeraakt. En eigenlijk moet ik dingen printen en scannen, dus handig is het niet.
Maar ja, waar vind je zo’n ding? Laatst dan toch maar weer naar een winkelcentrum gereden met een vestiging van een grote internationale keten en gekeken of ze het hadden. Maar helaas.
Nu woon ik vlakbij een lange straat die tjokvol winkels staat. De eerste twee maanden liep ik er onwennig doorheen. Winkels zijn zo cultuurgebonden, zien er heel anders uit dan wat ik gewend ben, en ik durfde gewoon niet zo goed naar binnen. Alsof dat niet zou mogen! Stom natuurlijk. Maar goed.
Iedere keer dat ik door de straat loop, en dat is een paar keer per week, ontdek ik een nieuwe winkel, supermarkt of een restaurantje. Ik weet niet hoeveel bedrijven er zitten in mijn straat, maar on-ge-lo-fe-lijk veel.
Het ironische is dat achteraf blijkt dat alles waar wij moeilijk over deden, voor naar ‘Azië’ (andere kant van de Bosporus) reden, in onze eigen straat te koop is. Je kunt het zo gek niet bedenken: ze hebben het. Een pompje voor de grote 10-liter waterflessen, nergens te vinden in de grote winkels waar we waren. Maar wel in de eerste winkel die we om de hoek binnenliepen. Gordijnrails: zelfs niet bij de Ikea, maar wel om de hoek. Koelkast. Lampen. Noten. Pompoenen. Delicatessen. Starbucks. Lekkere taarten. Lekker brood (ook bruin, dat is nog helemaal niet zo makkelijk). Schoenen. Kleren. Het postkantoor.
Ik geloof dat we ze locatie goed gekozen hebben, wat dat betreft!
Dus gisteren toch weer mijn schroom overwonnen een een winkel ingelopen. Sowieso blijken heel veel winkels smal, maar diep. En hebben ze dus heel veel meer dan je zou verwachten. Maar ja, als zelfs de grote internationale keten mijn printerkabeltje niet heeft, zal dat toch niet gaan lukken?
Jawel hoor. Ik riep ‘printer’ en liet de man in de winkel een foto zien van de outlet (2 pins). Hij knikte, liep naar het begin van de winkel, en haalde het stekkertje te voorschijn. 2 lira 50. Zeg maar, een euro.
???
Leerpunten:
- Gewoon naar binnen gaan!
- Vragen. Ook met handen-en-voeten-taal kom je er wel.
- Lokaal kopen is leuker en je steunt je lokale micro-economie
- Je kunt altijd vinden wat je zoekt, als je maar op zoek gaat.
De volgende uitdaging zijn de cartridges. Maar ik weet: wie zoekt zal vinden!
Oh, en voornemen: tóch mandarijntjes en vis kopen van een man met een kar/auto langs de weg van de straat. Ik durf het niet zo goed. Maar iedereen doet het. Dus ik zou het ook moeten doen. Lokaler kan het niet toch? Doet me denken aan de VS, die houtverkopers….
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
- Vroeger - 14 januari 2025
Geef een reactie