Als je niet weet wat mensen verwachten, kun je vreselijk falen.
Er is mij verteld, op cultuurcursus, dat status en relaties in Turkije een hele andere rol spelen dan in mijn Nederlandse cultuur. Je moet je gedragen naar je status, dat wordt van je verwacht. Mensen in een bepaalde positie gedragen zich daar naar. Ze verwachten goed behandeld te worden, en van hen wordt op hun beurt verwacht dat ze anderen laten delen in hun succes. (ik weet niet of ik het zo goed uitleg, maar zo heb ik het ongeveer begrepen).
Van mensen in mijn situatie, die in een prachtig appartement wonen, op een prachtige compound, op een prachtige locatie, en een prachtige auto rijden, worden vast ook allerlei dingen verwacht, is mijn conclusie. Dat ze zich altijd laten rijden, bijvoorbeeld. Dat ze uit de hoogte zijn, misschien? Dat ze niet zelf met Ikea-dozen gaan sjouwen, in ieder geval.
Mijn punt is, ik weet niet wat mensen van me verwachten. En dat leidt tot rare situaties. Want als mensen me op een bepaalde manier behandelen, weet ik niet waarom. Ik neem dan maar aan dat het is omdat ik niet voldoe aan hun verwachtingen, of dat ik die juist overtref. Maar weten doe ik het niet.
Doe ik het goed?
Vooral bij het contact met klusjesmannen, verhuizers, bezorgdiensten, de schoonmaakdienst die ons huis een beurt kwam geven voor we er in trokken en de servicemensen van de compound is er een continu vraagteken. Doe ik het goed? Is het slim om zo te doen, of juist niet? Is onze relatie nu voor altijd verpest? Geef ik te weinig fooi? Geef ik te veel fooi? Hadden ze iets anders verwacht van me? Is het niet de bedoeling dat ik help met dozen uitpakken? Is het stom dat ik de lege dozen zelf naar de kamer draag? Had ik er meer bovenop moeten zitten met de schoonmaker (aangezien het helemaal niet schoon is geworden…!)?
Maar ook: mag je op dit tijdstip nog zwemmen? Hoor je eerst te douchen? Mag je gasten meenemen? Is het erg als je kinderen spetteren? Zijn ze te luidruchtig? Is onze tuin te rommelig? Wat zijn de regels op de compound? Mag je nou wel of geen huisdier? Kun je mensen thuis uitnodigen? Is het ‘done’ om een boterkoek te bakken en bij de buren af te leveren? Is het OK om bloemen aan iemand te sturen? Bied je gasten nou wel of geen alcohol aan?
Ik heb, kortom, geen idee welke verwachtingen mensen hebben. En als je niet weet wat anderen verwachten, en je wil wel graag iets met die anderen, dan is het heel lastig om er aan te voldoen. Laat staan ze te overtreffen.
Ongeschreven regels zijn het moeilijkst
Conclusie. Het is belangrijk om te weten wat de verwachtingen zijn van de partijen met wie je te maken hebt. Als je niet weet wat de verwachtingen zijn, kun je niet zoveel. Verwachtingen vloeien ook voort uit regels. Ongeschreven regels.
In Nederland verwachten we dat je ook de ouders van de jarige feliciteert. In Hongarije wordt je geacht je cadeautjes pas uit te pakken als de gever weg is. In Turkije moet je eerst over koetjes en kalfjes praten voor je terzake komt. In Nederland moet je niet om de hete brei heen draaien. In Hongarije moet je altijd zorgen dat je veel te veel eten hebt. In de VS laat je je kinderen niet bloot rondlopen in de tuin en kleed je ze om in speciale verkleedhokken zonder andere volwassenen.
Jezelf zijn is not good enough
Ja, ik hoor je denken: je kunt ‘gewoon jezelf’ zijn. Maar dat is niet genoeg. Ga maar na, als je toeristen tegenkomt in Nederland, of buitenlanders die er permanent wonen, en ze doen het anders dan wij. Is niet de bedoeling, toch? Neeneeneeneenee. Je moet je aanpassen, als gast…
Wat je nodig hebt, is een vertaler. Iemand die uitlegt, in jouw termen, wat al die mensen waarschijnlijk denken. Hoe ze er in staan. Wat ze verwachten als ze met je te maken krijgen. En waarom. !
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
Zo herkenbaar allemaal. Zelfs na 6 jaar wonen in Turkije loop ik nog bijna dagelijks tegen dit soort dingen aan. Hoewel ik als ik weer even in Nederland ben goed kan merken hoe ongemerkt ik de Turkse ongeschreven “regels” heb overgenomen en nu die van Nederland niet meer zo goed begrijp.
Ik sluit me aan bij Carolien, er wordt yabancis veel vergeven. De Turken staan over het algemeen heel erg open voor andere culturen en gewoonten en zijn nieuwsgierig te leren hoe het “bij ons” gaat. Ik zou vooral niet te streng zijn voor jezelf, daarmee maak je het je onnodig moeilijk. Je zult fouten gaan maken, maar die worden je vergeven en geeft achteraf veel om te lachen.
Eten delen met anderen is altijd een goed idee, dat doen de Turken ook, dus dat zal zeker gewaardeerd worden. Bij personeel/mensen die voor je werken, blijf er bovenop zitten.
En verder…vooral genieten van het avontuur!
BBeslist voorkomen moet zijn ‘beslist overkomen’ en ik zag nog wat meer van die kleinere vautjes door mei.
Was al benieuwd hoe het je vergaat. Had nog bijna aangeboden een weekje mee te gaan, ondersteunen bij al die gekke ongeschreven wetten soms, die soms ook helemaal niet bindend blijken te zijn. Maar t us best gecompliceerd en dan had ik nog de ondersteuning cab mijn Turkse man, al bracht dat ook weer eigen uitdagingen met zich mee. En ja, er is één bijna ongeschreven wet, dat je juist omdat je één ‘yabancı’ bent, één buitenlandse, enorm veel ‘vergeven’ wordt. Er worden absoluut niet dezelfde verwachtingen ge…(welk werkwoord hoort daarbij) als wanneer je Turks zou zijn. Tegelijkertijd is er zoveel ongeschreven en onbewust dat er evengoed vaak vreemd opgekeken zal worden als je het anders blijkt te doen. Ik kan niet in jou compound kijken, maar voor één aantal dingen due je.noemt, is het fijn om het te vragen. En laat zwemmen, gewoon.doen. wonen er veel géén Turkse mensen of alleen expats?
En ja, bij schoonmaken of klussen laten doen, geld al gauw dat je er zo niet bovenop moet zitten, dan toch wél snel de toon/je standaard moet hebben gezet, maar dat geld ook voor Turkse mensen due klussen laten doen, of het nou schoonmaken of verbouwen is of alles er tussen in. En je kunt reckameren als je niet tevreden bent, maar dan moet je in ieder geval erg beslist voorkomen.
Ik schrijf weer eens op mijn mobiel, dus als dit niet hier lukt, mail ik het je. En ik had letterlijk een vertaaldeskundige aan mijn vriendin, due Duits is, van Duitse ouders en opgegroeid ij istanbul, een cultuurvertaalster dus. En als je wilt mailen, ik wil best standby zijn, en een weekje komen is ook nog altijd een optie 🙂
Ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en in mijn ervaring zijn buitenlanders lang niet zo streng voor ons als wij voor hen. Bovendien is er een hele simpele manier om te achterhalen wat nu de bedoeling is; gewoon vragen 🙂
Eens! Maar toch, ik wil het graag goed doen, en je wilt je ook gewoon thuis voelen. Dat kan alleen als je je omgeving begrijpt. En wat betreft vragen, eens, maar dan moet je elkaar wel kunnen verstaan/begrijpen….!
dit zet “jezelf zijn” wel in iets ander licht.
Je kunt pas jezelf zijn , als je het eerst snapt, denk ik.
Pas dan weet je waar je wel en waar je niet in mee wil gaan.
Dit is wat mijn dove klanten vaak tegen komen op een werkplek. Omdat de horende wereld toch een andere cultuur is met ongeschreven regels die je als dove dus mist.
Voor mij zeg jij het precies, hoe het is (voor mij). Je moet het eerst begrijpen, voordat je jezelf tegen die meetlat kunt leggen. En als je niet kunt communiceren, kun je de ongeschreven regels uberhaupt heel lastig achterhalen. Hoewel ik vermoed dat dove mensen wel veel beter zijn in het observeren van gedragen etc, veel beter in het lezen van situaties dan de gemiddelde horende?
Ongeschreven regels maken het niet makkelijker, klopt.
Het is meer dan weten wat ze verwachten, niet
iedereen heeft dezelfde verwachting.
Cultuur is bepalend, inzicht in die (zakelijke)cultuur
is dan ook nodig. Cultuur verandert, niets is zwart of wit.
De cultuur integreren is niet iemand anders worden dan jezelf.
De kunst is om de brug te slaan zonder jezelf te verliezen.
Enkele (universele) basisprincipes maken het iets makkelijker
om met een andere (zakelijke)cultuur om te gaan.
En dat werkt, is mijn persoonlijke ervaring (privé en zakelijk).
Mooi gezegd, je hoeft jezelf ook niet te verliezen. Maar je zult je vaak toch wel moeten aanpassen om die brug te kunnen slaan. Ik was ooit op een expat (-partners) training waar iemand was die naar een streng religieus land ging verhuizen. Geconstateerd werd dat alle waarden die voor haar belangrijk waren, in strijd waren met de waarden van het land. Inderdaad las ik een tijd later een interview met haar in een expatblaadje, vol verdriet en woede over haar leven daar. Dus soms is het ook gewoon een brug te ver, jezelf kunnen blijven en die brug kunnen slaan.
Waarom pas jij je nu altijd aan??
Laat de kids lekker zwemmen,.
Ooit heb ik geleerd (in het ziekenhuis) om me aan te passen aan een andere cutuur.
Wat ontzettend leerzaam was, en bij mij tot veel meer begrip leidde.
Andere kant van de medaille is : moet je overal een vraagteken bij zetten??
Overal over nadenken en altijd over je zelf twijfelen?
Ow No Girl! I’ve got news for you!
http://youtu.be/5pTy6mvnGf0
lol