Ik had gisteren een heel leuk etentje. We waren met een hele groep expats naar een prachtig restaurant aan de Bosporus. Eerst met de watertaxi naar de overkant…heel gaaf allemaal.
Er waren een paar mensen die ik niet kende, wat altijd leuk is. Maar niet iedereen leek even happy met haar leven als expat in Istanbul.
Daar kan ik me alles bij voorstellen. Vooral als partner van degene met de baan, opeens zonder carriere, thuis met de kinderen, op zoek naar een nieuw doel in je leven, is het niet makkelijk. Het maakt niet uit waar je zit. Makkelijk is het niet.
Het is niet zo simpel, wonen in het buitenland. Ook al heb je als expat meestal riante arbeidsvoorwaarden, een mooi huis, en geld om te genieten van je nieuwe woonplaats, het kan behoorlijk heftig zijn.
Wat vooral moeilijk is, is dat het zo anders is dan waar je vandaan komt. En dat zou op zichzelf geen probleem zijn, ware het niet dat mensen nu eenmaal verwachten dat dingen hetzelfde zullen zijn. Als je gewend bent (zoals wij in Nederland) dat de dingen gaan zoals je wilt, is het even schikken.
100% verwachten
Je gaat uit van 100% succes, maar je krijgt minder. 90%. Of 80%. In die overige 10% van de gevallen lukt het niet. Of je krijgt maar 90% van het resultaat dat je verwachtte.
De taxi chauffeur rekent je veel te veel en je kunt hem er niet op aanspreken. Het internet doet het niet en het lukt je niet het gemaakt te krijgen. De klusjesman komt langs en vertrekt weer zonder iets gedaan te hebben. Je auto wordt aangereden. Je hebt gedoe met je verblijfsvergunning. Je arts behandelt je totaal anders dan je gewend bent omdat de dokter-patient-verhouding heel anders blijkt te zijn dan je gewend was. Er zijn niet zo veel parken met speelplaatsen als in je oude buurt. Of geen kindvriendelijke restaurants.
Je kunt nergens lekkere kaas vinden (d.w.z.: kaas die je gewend was). Er zijn geen pampers. Het verkeer is chaotisch. Er is geen varkensvlees te krijgen. Vrijwel niemand spreekt goed Engels. Om dingen gedaan te krijgen moet je contacten hebben. Je kunt je favoriete merk thee nergens vinden. De kinderarts schrijft bij het minste of geringste antibiotica voor. Om je kind op school te krijgen moet het eerst een eindeloze en onzinnige batterij aan testen en vaccinaties doorstaan.
De lijst is eindeloos.
Ga uit van 90%
Iemand die ik ken, en die al heel lang expat is in het Midden-Oosten en nu in Turkije, gaat altijd uit van 90%. Dan word je vaak blij verrast, zegt hij, en soms teleurgesteld, maar bijna altijd komt het dan ongeveer uit zoals je verwacht. Je kunt dan dus goed omgaan met je nieuwe omgeving. Je raakt niet van slag van elk wissewasje.
Wat een onzin, dacht ik eerst. Zo kun je toch niet leven? Hoe cynisch kun je zijn??
Maar het is toevallig zo dat ik ook zelden teleurgesteld ben, hier in Turkije. Soms baal ik een beetje. Soms ben ik blij verrast.
Je kunt zeggen: je hebt wel hele lage verwachtingen. Maar zo is het niet.
Wat het is, is dat ik door schade en schande heb geleerd dat andere landen anders zijn dan wat ik gewend ben. Ik accepteer dat gegeven. Niet altijd, natuurlijk. Soms ben ik geïrriteerd of boos of verdrietig of gefrustreerd. Niet alles gaat optimaal.
Maar ik ga daar ook van uit: dat sommige dingen lastig zullen zijn.
En: alles is mogelijk
En mijn andere uitgangspunt is: alles is mogelijk. Waar je ook woont. Wat je ook wilt. Er is altijd een uitweg.
Je kunt een slager vinden die varkensvlees levert – in een islamitisch land. Je kunt natuurlijk bevallen in een land waar geplande en zwaar gemedicaliseerde bevallingen de norm zijn. Je kunt iedere taal leren spreken. Je kunt een appartement met tuin vinden binnen je budget in een stad waar die maar weinig voor handen zijn. Je kunt betrouwbare taxichauffeurs treffen. Je kunt sneeuwvrij krijgen in Istanbul.
🙂
ALLES IS MOGELIJK.
Maar het is niet altijd makkelijk, of goedkoop.
Cynisme? Of realisme?
Hij heeft gelijk, die vriend. Dit is iemand die een gigantisch, nationaal project voor elkaar heeft gekregen. Waar hij 7 jaar over gedaan heeft. Maar het is hem wel gelukt.
Als je uitgaat van “anders”, als je uitgaat van 90%, dan komt het goed. Dan accepteer je dat je ergens bent waar de dingen heel anders gaan. En dat je soms teleurgesteld zult worden.
En dan wordt het leven als expat een stuk makkelijker.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Irene van Putten zegt
Dit artikel klopt als een bus; het moet ook anderen aan ’t denken zetten 😉
Ruud Ketelaar zegt
Mooi! Ik heb een kleine kanttekening… Ik woon al bijna 53 jaar in Nederland. En heb al 53 jaar die 90% niet gehaald. Nou weet ik wel dat dat dan aan mij moet liggen, maar toch… Ik ben dus in mijn vaderland kennelijk meer expat dan jij in Turkije. Dat vind ik wel een heel verfrissend idee eigenlijk! xxx, Ruud
Elja Daae zegt
Jij zit in een hele andere situatie dan ik: jij bent kritisch, en je probeert daarmee een signaal te geven (toch?). Je draagt bij aan de verbetering van je eigen land.
Ik ben tijdelijk ergens te gast, en ik heb me dus aan te passen. Daar past niet bij dat ik kritiek heb op een manier van leven (tot op zekere hoogte natuurlijk, er zijn dingen waar voor je zou vechten). Ik ben hier vrijwillig komen wonen.
Want wat me wel op is gevallen de afgelopen 6 jaar is dat er expats zijn waarbij altijd alles bij misloopt. Met name in contacten met lokale mensen. Ze worden altijd afgezet in de taxi, ze treffen altijd corrupte politie-agenten, ze zijn altijd bozig over het land waar ze wonen, niets gaat zoals het moet gaan, ze treffen altijd mensen die geen Engels spreken en ook geen behoefte hebben om hen te helpen. Heel vaak hebben ze een totaal andere blik op het land en een totaal andere ervaring dan ik. En ik vraag me altijd af: wat was nou eerst?? Hun ervaringen? Of hun verwachtingen – bepaalden die hun ervaringen? En nu denk ik: zou het met dat 90%-verhaal te maken hebben? Gaat het om een stukje acceptatie en aanpassing?