Ieder land heeft mooie en minder mooie, zelfs enge, dingen. De onze ook – zeker voor mensen van andere culturen. Iedere cultuur is anders. Ik wist dit wel voordat ik naar het buitenland verhuisde, maar hoe kon ik het echt voelen? Of is het omgekeerd (voelen vs weten)?
Wat wist ik nou van Turkije en de Turken?
Gastvrijheid
Ik wist niet dat ik me thuis zou gaan voelen in een land waar buiten de deur ontbijten normaal is. Waar een kopje thee als essentieel wordt beschouwd in ieder contact. Omdat ze in deze cultuur weten dat relaties alles zijn en daar ook naar wordt geleefd. Waar eten belangrijk is en altijd gedeeld wordt met gasten.
Dat de gastvrijheid zich uitstrekt tot aan de zwerfhonden en -katten waar op iedere straathoek wel een bordje of bakje brokjes en etensresten wordt klaar gezet door iemand. Waar zelfs de troepen honden inheems zijn – en hoe wild ook, meestal net zo’n vriendelijke inborst lijken te hebben als hun menselijke landgenoten en daarom getolereerd worden midden in de stad.
Ik wist niet hoe het water, de zee, de Bosporus, de bruggen, de vissers, de boten en de vele (unieke) vissoorten deel uitmaakten van de cultuur. Hoe er vissoorten zijn waarvoor wij geen naam hebben en die je buiten Turkije helemaal niet kunt krijgen.
Gastvrijheid (2)
Ik wist niet dat bij Turken gastvrijheid en respect alles zijn. Misschien gaan die wel samen? Dat als iemand je iets voorzet dat zelf klaargemaakt is, je zegt ‘dank aan jouw handen’ om aan te geven dat je waardeert dat iemand dat kopje thee zelf gemaakt heeft. Dat het gebruikelijk is om lekkere zelfgemaakte dingen met je buren te delen, en net zo gebruikelijk om dat bord dan gevuld met eigengemaakt lekkers terug te krijgen.
Wist ik veel (nee). Ik keek met angst en beven naar moskeeën in Nederland. Terwijl ik nu op de achtergrond de oproep tot gebed hoor en het mooi vind. Het bijna als thuis gaat voelen, dat gezang.
Ik keek naar een getransplanteerd stukje cultuur waar ik niets van wist. Het is ook lastig als je elkaars taal niet spreekt, noch letterlijk, noch figuurlijk. Ik communiceerde niet echt met de eigenaar van de Turkse supermarkt waar ik altijd boodschappen deed. Dus ik wist niets van hem en zijn cultuur. Alleen dat hij altijd het lekkerste lamsvlees en de lekkerste kaas had (die ik als ‘feta’ zag…wist ik veel van de Turken en de Grieken!). Ik hoefde me ook niet te verdiepen, want hij was te gast, niet ik. Alleen was mijn idee van gastvrijheid nogal verschillend van zijn idee van gastvrijheid (maar dat wist ik niet).
Gastvrijheid (3)
Nu ben ik zelf te gast.
This much I know: je weet niets van een andere cultuur tot je er in leeft. En dan nog weet je maar een beetje. En dan moet je maar hopen dat die cultuur een beetje gastvrij is…
*(in navolging van Oprah’s column, zoals ik voorstelde in dit artikel)
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
wat mooi.. Volgende boek: Istanbul kijken.
Wat prachtig mooi geschreven.
Lees het met een glimlach op mijn gezicht.
Je bent een mooi mens. This much I know…
This much I know: jij ook.
leuk om te lezen Elja!
🙂