Ik las deze post van Jacob Jan. En ik dacht: dat heb ik ook een beetje.
Dat komt: op onze school gaat iedereen morgen op wintersport, of zo lijkt het in ieder geval. Ik schrok daar van. Ik weet niet of dat overal in Nederland zo is. Ik heb het fenomeen iedereen-op-wintersport een beetje overgeslagen de afgelopen 8 voorjaarsvakanties in het buitenland.
Niet dat daar de expats niet allemaal weg gingen in de vakantie, hoor. Maar dat zijn expats, he. Toch meestal mensen met een hoog inkomen. Die vliegen in de vakantie terug naar huis of hebben genoeg geld om op vakantie te gaan. Wij zijn ook een keer in een prachtig familieskihotel in Italië geweest, in de vakantie.
Maar dit jaar gaat dat niet.
Net een huis gekocht. Financiële situatie nogal veranderd. Verder niets te klagen. Maar een skivakantie? Nee.
Ik realiseerde me dat pas afgelopen jaar, toen we er voor kozen om terug te gaan naar Nederland. Dat het financiële plaatje natuurlijk een van de belangrijkste redenen is dat mensen kiezen voor een expatbestaan. En daarvoor blijven kiezen.
Zo ken ik mensen die wel terug willen naar hun thuisland, vooral voor de kinderen, maar het niet doen. Dan moeten ze te veel inleveren. (Te veel is relatief. Wat er over zou blijven, in hun geval, is nog steeds enorm. Maar het is de helft van verschrikkelijk veel. En dan is ‘enorm’ opeens niet genoeg. Het is makkelijk om daarover te oordelen als je zelf niet in die situatie zit, maar laten we wel wezen, niet veel mensen zouden graag de helft van hun inkomen inleveren! We hebben als mensen nooit genoeg. En we leveren niet graag in.)
Het is een van de moeilijkste aspecten van terugkomen, die financiën.
Want je komt uit een luxe situatie en moet inleveren. Wat er overblijft is meestal nog steeds heel ruim boven modaal, vermoed ik. Maar inleveren is inleveren. En steeds meer realiseer ik me hoe belangrijk geld is voor veel mensen. Niet zo zeer de basis (dak boven je hoofd, genoeg en gezond te eten, goede verzekeringen, goede school, vervoer), maar de extra.
Het grotere huis, de mooiere spullen, het ‘de stad in’, uit eten, uit koffie drinken, mooi speelgoed, een Nintendo, een gave fiets, een mooie auto, een verbouwde tuin, leuker tuinmeubilair, een luxere keuken, 20 paar schoenen, nieuwe laarzen, een merkjas. Lindt chocolade (ik spreek even voor mezelf :)) en Nutella. Met de auto naar school. Skivakanties met nieuwe outfits. Kleren kopen, gewoon als hobby en tijdverdrijf. Een cursus fotografie en online shoppen.
Iedereen wil een luxe leven. Iedereen wil de Extra.
Sterker nog, we vinden dat we recht hebben op die Extra. Toch? We verdienen het.
Als ik nu in de supermarkt sta, vraag ik me af waar ik zat met mijn hoofd, de afgelopen 8 jaar. Nooit naar prijzen kijken, nooit afwegingen maken, altijd alles in je karretje gooien. Over expatbubbel gesproken!
De afgelopen 6 maanden ging dat anders.
En dat was nogal leerzaam. Enerzijds omdat beter nadenken en beter opletten in de supermarkt je zo ontzettend veel geld kan besparen. Anderzijds omdat je heel duidelijk gaat zien wat wel extra geld waard is en wat niet. Dat je opeens bewuste afwegingen maakt.
Nu maak ik lijstjes met de grote uitgaven van de komende tijd. Nieuwe fietsen voor de jongens. Nieuwe CV-ketel. Rekening van de verzekering. Katten moeten naar de dierenarts. Etc.
Het klinkt gek, maar ik geniet er op een bepaalde manier van. Ik heb er lol in om beter na te denken over hoe ik ons geld uitgeef. Ondanks de stress die het geeft, zo’n verandering, is het alsof ik bewuster leef. Daar is helemaal niets mis mee.
Ik begrijp anderzijds natuurlijk wel dat het voor expats een reden is om in dat expatbestaan te blijven. De Extra. De luxe huizen waar je zelf niets voor betaalt, de auto van de zaak, de privéscholen die je niets kosten, de vliegtickets naar huis, het hoge salaris en de extra vergoedingen. Het feit dat de inkomen van de expat meestal genoeg is voor een luxe leven waarbij de expatpartner niet hoeft te werken.
Het maakt nogal wat uit, die Extra.
Maar iedere keer dat ik bewust kies voor Nutella ipv van eigen merk hazelnootpasta, of juist eigen merk ontbijkoek in plaats van Peijnenburg, ben ik blij met onze keuze. Net was mijn favoriete koffie in de aanbieding en dan denk ik: wat heerlijk dat we ons lekkere koffie kunnen veroorloven. Lucky us.
Ik ben niet jaloers op mijn oude expatleven.
Ik blij met mijn huidige leven!
Net als Jacob Jan.
PS Ik heb na grondig onderzoek en lang nadenken besloten dat we gaan investeren in Museum Jaarkaarten deze vakantie. Wel een investering maar minder dan een skivakantie 🙂 en volgens mij het geld dubbel en dwars waard!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi stuk! Ik denk dat geld op zich niet gelukkig maakt, maar het kan dingen wel een stukje makkelijker maken. En als je het gewend bent om met luxe te leven, lijkt het me inderdaad best lastig om dat in te moeten leveren.
Het valt erg mee, moet ik zeggen. Het blijft in zekere zin het gevolg van een keuze en dat maakt het veel makkelijker dan als het je maar overkomt…
Geld. Ik ben er nooit veel mee bezig geweest. Niet dat ik nu weinig verdien maar dat is eerder een bijkomstigheid bij de baan waar ik ben gerold dan dat ik naar ‘op zoek’ ben geweest. In combinatie met wat Inge met haar eigen bedrijf binnenhaalt hebben we niets te klagen. Maar dat hadden we ook niet toen ik haar leerde kennen en zij zelf net uit de bijstand kwam en ik nog in mijn studieschulden zat.
Wij zijn altijd veel meer bezig geweest om te zorgen dat (het gebrek aan) geld ons nooit zou hinderen. Dus een bescheiden huis en bescheiden eisen aan ons leefcomfort. Misschien zouden we nu wel 4x per jaar op vakantie kunnen. Maar we zijn liever thuis of op stap/fiets in de regio. Met de museumjaarkaart op zak 😉
Ik heb er nu ook een!! Net gekocht! Het voelt als een enorme rijkdom! En ik heb musea op fiets- en busafstand dus dat is helemaal geweldig!
Mooi geschreven 🙂 Dat wat je zegt in de comments over die grens van ‘genoeg hebben’ heb ik ook eens gehoord. Denk inderdaad dat dat klopt, tenminste, dat is wel hoe ik het zelf voel!
We betalen honderden (met een beetje pech duizend) euro’s per maand voor mijn ziektekosten en medicijnen enzo, maar dan nog kan ik gewoon een luxe broodje voor mijn vriend kopen als ik in de winkel sta. Dat voelt heel luxe en als een echte ‘extra’, terwijl we het over een broodje hebben, haha 🙂
Misschien zit het gewoon ook in het bewust zijn van wat je hebt? Dat je daar gelukkig van wordt? Dat je gelukkig bent als je tevreden bent?
Hier in onze wijk gaat ongeveer een kwart skiën en dat in combinatie met jouw post ben ik opeens we er heel blij dat we toen gekozen hebben voor dit huis in deze gemeleerde wijk mbt inkomen en achtergrond…. het is namelijk helemaal niet zo normaal om elk jaar te skiën, maar door onze bijna allemaal hoogopgeleide vrienden met riante inkomens, collegas etc lijkt het soms alsof het normaal is. Wij gaan niet skiën, 1 omdat ik er geen drol aan vindt, 2 omdat ik gewoon colleges moet geven en 3 ik liever langer op zomervakantie ga, een abbonement op de dierentuin, rgelmatig naar het theater met de kinderen en een museumjaarkaart heb. Ja, dat dan wel weer. Collega’s lachen wel eens om mijn rijtjeshuis in doorsneewijk, maar we hebben daardoor wel in elk geval kinderen die met een realistisch wereldbeeld opgroeien. Niet iedereen heeft alles en kan alles doen en dat is waardevol, want je weet maar niet of je kinderen in een gelijksoortige financiele situatie terechtkomen later. ….
en lekker genieten van je a merk koffie, je nutella en zoals ik elke week een flinke bos bloemen bv dat is in mijn ogen echte luxe die het leven het leven waard maken. X
Zo is het Aleid! Gemeleeerd is het hier niet echt al wonen we wel in een ‘normaal’ huis op een ‘normaal’ pleintje. Maar ja. Wassenaar he. Ik vind het jammer dat het zo weinig divers is maar goed, verder een hele fijne plek. Alleen met dit soort dingen moet ik even slikken.
En inderdaad. Alles is relatief. Ik heb zo ongelofelijk meer geld dan mensen die op de rand van armoede leven. Ik kan heel veel wel. En dat lever ik niet graag in. Dat gevoel verschilt denk ik weinig met het gevoel dat ik zou hebben als ik rijker zou zijn.
Ik heb een lezeing bijgewoond van een professor in happyness (was het Gilbert?) ooit. Hij vertelde dat er een grens is als het gaat om hoeveel gelukkiger je wordt tov hoe veel meer geld je hebt en die grens lag helemaal niet zo gek hoog, in de VS. Genoeg voor museumjaarkaarten en lekker eten en een redelijke auto en een redelijk huis. Daarna levert extra geld maar heel beperkt ook extra geluk op! Maar goed, als je echt te weinig hebt en altijd zorgen, is het een andere situatie natuurlijk. Er is ook een ondergrens, denk ik.
Ja, die grens is er. Ik zag ooit een keer een camper op een vakantiebeurs met gouden kranen. Ik dacht toen : “wat een armoede, als je echt niet meer weet wat je met je geld moet doen”
Ik vind sowieso vaak met dingen kopen dat je bij het idee van het kopen/hebben veel blijer bent dan als je het eenmaal hebt! Na een korte tijd is de lol van het hebben er af en lijkt de waarde af te nemen. Gek is dat.
Ja, dat ken ik. Net hele veel plezier gehad van een boekenbon die ik voor mijn verjaardag kreeg. Die boekenbon stond voor wel 5 boeken! Vandaag heb ik een boek gekocht, en is het er nog maar één. *Maar wel een voor het leven. Filosofieboek van Sartre, beïnvloed door Fenna, die cultuurwetenschappen studeert, en toen ik haar mijn keuzes liet zien zei: “ik zou het wel weten”
Heb nog een mooie andere (privé)theorie.
1.Je koopt spullen omdat je ze nodig hebt.
2. Je koopt spullen om te vergeten dat je niet gelukkig bent
3. Je koopt spullen om het leven te vieren
4. Je koopt spullen omdat je er van groeit.
1 bestaat ik het westen eigenlijk niet, alles wat we nodig hebben open we in een luxe versie waardoor het eigenlijk één van de andere drie wordt.
verschil tussen 2 en 3 is heel subtiel, maar als je eerlijk bent naar jezelf weet je het jaarscherp
4 Is boeken/films/trainingen/reizen enzovoort.
Mijn voornemen is om alleen nog 3 en 4 te doen, en als ik weinig geld heb, kies ik vooral voor 4.
Bevalt me heel erg goed. Ik merk dat ik categorie 2 spullen helemaal niet mis. En het leven kun je vieren met lichtpuntjes die gratis zijn.
jeetje. sorry. zit ik hier zo maar een blog te schrijven.
Maar leuk!
Misschien ga ik dit soort tussendoor dingen ook wel weer bloggen.
Ik denk veel na over de opkomst van winkels als de Action. Hoe hebberig we daar van worden en hoe gek dat we weten dat het allemaal troep is, slecht voor ons, slecht voor het milieu, voor de mensen die die troep maken. Maar het toch doen. Echt wie dan leeft ,dan zorgt, dat idee. In dat boek Identiteit legt de auteur uit waarom het raar is dat winkelen en kopen een hobby is geworden. En langzaam begin ik hem te begrijpen.
Er is in nl ook wel onderzoek gedaan hierna. Als je niets hebt, wordt je van een klein beetje extra geld heel veel extra gelukkig, na een bepaald inkomen, pin me er niet op vast, maar ik dacht 1,5x modaal, dat is niet eens zo gek veel, wij hebben bv met twee inkomens aanzienlijk meer, moet je flink wat extra geld verdienen om maar een klein beetje extra gelukkig te worden. Waar mensen echt heel erg ongelukkig van worden is langdurig werkeloos terwijl ze op zoek zijn naar een baan.
Ja zoiets was het idd! Was gave lecture met interessant onderzoek. O.a. dat mensen met kinderen helemaal niet ongelukkiger zijn dan mensen zonder kinderen, eerder het omgekeerde. Dat vonden de moeders naast mij op de bank ongeloofwaardig. Haha! Maar interessant gegeven he, dat geld op een gegeven moment niet echt gelukkiger maakt?
Ja, museumjaarkaart. Heel goed idee. En geef jezelf ook een abonnement op een dierentuin. Wij hebben dat één jaar gedaan. (En een keer de kasteeltuinen van Arcen). Je bekijkt zo’n plek heel anders als je er vaker kunt komen. Niet gehaast alles willen zien, maar lekker relaxt naar je lievelingsplek. En het wordt ene beetje jouw tuin. (We hebben nu geen museumjaarkaart meer, alle museums in de buurt bekeken, en verder weg gaat heel veel benzine en parkeren kosten, en treinen zijn idioot duur. Je kunt goedkoper naar Spanje vliegen dan naar Groningen reizen. )
Ik heb heel lang een abonnement gehad op Blijdorp (en er gewerkt!). Staat wel op de verlanglijst. Maar is verder weg en duurder qua parkeren dus ik wacht nog even. Het leuke is idd dat je dan gewoon een uur bij de stokstaartjes kunt staan en weer naar huis zonder schuldgevoel!
Er zitten hier in de buurt heel wat musea waar je fietsend of met de bus naar toe kunt zag ik dus volgens mij kunnen we dan echt uit de voeten. Yayyyy. !
ja dat! 🙂
en geniet van je museumkaart!
Door eerder te stoppen met werken heb ik een groot deel van mijn maandinkomen ingeleverd. Het was en is best even slikken geweest. Maar er staat zoveel tegen over, nl VRIJHEID! En TIJD! Wat ben ik het afgelopen jaar al in veel musea geweest met mijn museumjaarkaart en wat geniet ik van de dagen die ik zelf kan indelen. Van naar buiten kunnen wanneer de zon schijnt, van tijd voor en met vrienden, van eindelijk weer energie hebben om dingen te ondernemen.
Wat ben ik blij dat ik deze keus heb gemaakt!
Nog een museumkaartgebruiker! Wat zijn er daar veel van! Ik heb me vandaag aangesloten bij het legioen. En wat is er nu heerlijker dan in een musea dwalen. Tijd is een kostbaar goed.
openluchtmuseum, erg leuk om je kinderen Nederland te laten zien. Even wachten op de lente.
Zijn we de afgelopen jaren heel vaak geweest!!! Prachtig. Mijn favoriete plek in Hongarije trouwens ook, het Skanzen daar.