Luister: het is nogal wat, zo’n internationale verhuizing.
Gewone nationale verhuizingen staan al hoog in de top van stressfactoren, vergeet dat niet. En internationale verhuizingen zijn nog erger.
Het punt is niet zozeer de internationale verhuizing zelf.
Er zijn gelukkig heel veel professionele verhuisbedrijven voor die niet anders doen. Die alles voor je inpakken, tot en met je kruidenvoorraad en de schoonmaakmiddelen die nog in je keukenkastje stonden (of, zoals bij ons, de verfresten die 6 jaar lang mee de wereld over zijn gegaan in een onuitgepakte doos).
Nee, dat is het punt niet, geloof me.
Het punt is alle emotie er omheen.
Pfff. Emotie, emotie, emotie.
Ook al heb je er zin in, je krijgt altijd te maken met afscheid. En niet alleen jij, ook je familie, je gezin, mensen die achterblijven over meeverhuizen.
En misschien zie je het niet eens zitten, die verhuizing! Of misschien ben je bang voor wat je wachten staat. Of misschien weet je nog niet precies waar je gaat wonen.
Bovendien heb je te maken met tientallen zo niet honderden ‘laatste keren’.
De laatste keer boodschappen doen. De laatste keer op school. De laatste keer met vriendin A. koffie drinken. De laatste keer bij vrienden B. op bezoek. De laatste keer dit en de laatste keer dat.
En weet je waar dat toe leidt, al die emotie?
(Nu ik het voor de 4e keer meemaak, herken ik het opeens weer:)
Tot intense vermoeidheid.
(ik had ‘intens’ per ongeluk met een hoofdletter geschreven zag ik net. Het Onderbewuste spreekt)
Ik was hem vergeten, die vermoeidheid.
Dat je zo moe bent, komt (althans, dat is mijn theorie) omdat je in je hoofd misschien helemaal OK bent.
Alles onder controle mensen!.
Maar je hart weet wel beter.
Je hart weet dondersgoed dat je afscheid neemt en opnieuw begint.
Dat je maar moet afwachten hoe het gaat worden. Hoe je kinderen zich gaan voelen. Hoe het zal zijn.
Je hart moet hard werken met al die emoties.
Je krijgt te maken met zo’n vage vermoeidheid.
Je snapt er niets van.
Vooral omdat je continu tegen jezelf en iedereen om je heen roept dat alles onder controle is, dat je niet hoeft in te pakken omdat de verhuizer dat doet en dat je ‘lekker aan het opruimen!’ bent.
Heel relaxed allemaal.
Behalve dan wanneer je als een dwaas hysterisch door je woonplaats gaat scheuren op zoek naar iets waarvan je besloten het dat het es-sen-tieel is voor je verblijf in je nieuwe land. Sjongejongejonge.
En je besluit al die dingen die je nooit gedaan hebt alsnog wilt doen omdat je toch niet kunt vertrekken zonder X, Y en Z gezien/gedaan/gevoeld/beleefd/gekocht te hebben.
Mensen mensen mensen.
Expatverhuizingen.
Het is me wat.
It’s all in the game!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Her – Ken – Baar – vooral die moeheid en het kip zonder kop racen vanwege iets wat zogenaamd essentieel zou zijn voor de volgende bestemming. Maar ook het perongeluk een hoofdletter die verschijnt op een zogenaamd niet betekenis volle plek….
Nooit zo vaak als jij van land naar land, maar wel tien binnen Turkije en 26 in totaal ;-(
Ik ben net weer thuis van veir weken vrijwilligen op Oerol, Terschelling – de nomade in mij was zeer gelukkig daar – en ga heerlijk bijlezen wat ik van je gemist heb. Mogelijk nog heel wat meer herkenning.
Heel veel liefs en sterkte waar nodig en plezier waar het kan.
Afscheidswuif naar Turkije ook van mij. want wat gaat het me aan mijn hart nog steeds, maar dat weet je wel. Nu vooral dat ik waarschijnlijk nooit meer semi-permannent ga terugkeren of als tweede verblijf sxtek zal hebben… we zullen zien…Ik ga je zien…
Warme groet,
Hak op tak meisje van 56
Dag nomad!
“Pfff… Jeetje joh alweer een verhuizing. Moet er niet aan denken, zo vaak te verhuizen” is het eerste wat door mijn hoofd schiet. Hoewel ik bést op een andere plek zou willen wonen, zijn alleen al die emoties van het afscheid moeten nemen enz wat me gelijk onrustig maakt. #respect voor jou hoe je het iedere keer toch weer doet <3
Thanks Sonja. Het leek allemaal zo makkelijk maar nu het dichterbij komt, geeft het de nodige stress :). Maar het komt altijd goed, weet ik!!