Na twee dagen fotografieworkshop van een absolute wereldfotograaf kun je niet anders dan erkennen: kunst vraagt ook expertise.
Een fotograaf als hij kan naar 450 foto’s kijken in 20 minuten en vaststellen 1) welke foto’s je zo kunt croppen (uitsnijden) dat ze nog beter worden en 2) wat je signatuur is en 3) je portfolio.
Thatcher (de fotograaf) raakte me recht in zijn hart toen hij na het samenstellen van een reeks foto’s de serie beschreef als ‘het Istanboel in mijn hoofd’. Een nogal ‘heavy place’, vrij gloomy. Maar prachtig.
Zo is het ook. Ik ervaar Istanboel als een prachtige stad vol met mooie dingen. Maar ook een zware stad, een vieze stad, een stad waar het leven hard is.
The grittyness, noemen Amerikanen dat.
Istanboel is vol van ondernemers, van shoppen, van bazaars en malls en restaurants en de prachtige Bosporus. Van musea en oude gebouwen en levendige buurten en moskeeën en busboten. Van historie.
Maar ook van viezigheid, daklozen, Syrische vluchtelingen die op straat moeten leven, gebouwen zonder daken of waar alleen de muren nog van staan of erger nog, die vrijwel in elkaar storten al wonen er nog mensen. Van tienduizenden zwerfkatten en -honden. En van verkeer. Heel, heel veel verkeer. En heel veel mensen.
Istanboel pakt je en vermoeit je. Verwondert je en sloopt je. Vertwijfelt je en betovert je.
Het Istanboel in Elja’s hoofd.
- Zoals ik al zei - 2 april 2021
- Wandelen tot je een ons weegt - 28 maart 2021
- Over aanhang, blogangst en schrijven als een camera - 24 maart 2021
Dit is dus een geweldig mooie foto.
En wat een bijzondere samenvatting van je foto-serie door Thatcher.
wow. en het klopt met je beschrijvingen in je blogposts, en het mooie en het zware spiegelde daar al in door.
En wat heb jij je open gezet zeg!
Dat alles is dwars door je heen gegaan, vermoed ik.
Het was een gekke ervaring. Het is een bijzondere man en hij kan mijn foto’s erg goed lezen. Misschien omdat ik zo weinig nadenk bij het fotograferen. Who knows.