Zat te peinzen over het einde van mijn expatleven dat ras nadert. Ik vind het jammer en eng en fijn tegelijk.
De grote eye opener die ik had, al in de VS trouwens, is dat het leukste aan expat zijn voor mij is dat je leven altijd bijzonder voelt. Niets is gewoon. Alles is anders dan je gewend was en daarom speciaal.
Het is verslavend, dat gevoel.
De excitement. Het niet-alledaagse.
Er is altijd iets om naar toe te leven. Er is altijd een nieuwe uitdaging. Er is altijd een nieuwe omgeving te verkennen. En een nieuwe cultuur.
Dat is natuurlijk ook het vermoeiende en het moeilijke.
Maar tegelijkertijd het leuke en het verslavende.
Mijn grootste angst is dan ook dat ik niet meer kan wennen aan mijn ‘gewone’ leven. Dat ik, net als veel mensen, dingen als ‘sleur’ ga bestempelen.
Er is natuurlijk niet zoiets als ‘sleur’.
Zolang iedereen van wie je houdt gezond is, zolang je een dak boven je hoofd hebt en eten op je bord, is ‘sleur’ onzin.
Maar toch.
Opwinding is verslavend hoor. Dat gevoel van: we gaan een nieuw avontuur tegemoet.
En dat gaan we ook. 🙂
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Geef een antwoord