Zat te peinzen over het einde van mijn expatleven dat ras nadert. Ik vind het jammer en eng en fijn tegelijk.
De grote eye opener die ik had, al in de VS trouwens, is dat het leukste aan expat zijn voor mij is dat je leven altijd bijzonder voelt. Niets is gewoon. Alles is anders dan je gewend was en daarom speciaal.
Het is verslavend, dat gevoel.
De excitement. Het niet-alledaagse.
Er is altijd iets om naar toe te leven. Er is altijd een nieuwe uitdaging. Er is altijd een nieuwe omgeving te verkennen. En een nieuwe cultuur.
Dat is natuurlijk ook het vermoeiende en het moeilijke.
Maar tegelijkertijd het leuke en het verslavende.
Mijn grootste angst is dan ook dat ik niet meer kan wennen aan mijn ‘gewone’ leven. Dat ik, net als veel mensen, dingen als ‘sleur’ ga bestempelen.
Er is natuurlijk niet zoiets als ‘sleur’.
Zolang iedereen van wie je houdt gezond is, zolang je een dak boven je hoofd hebt en eten op je bord, is ‘sleur’ onzin.
Maar toch.
Opwinding is verslavend hoor. Dat gevoel van: we gaan een nieuw avontuur tegemoet.
En dat gaan we ook. 🙂
- Horen en luisteren zijn twee verschillende dingen - 15 mei 2025
- Het nut van een comfortzone - 14 mei 2025
- Alsof je terugkomt van een stomme vakantie - 13 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Geef een reactie