Dit wordt een serie mensen. De mislukte repat. De blije repat. De gelukkige repat. De verwarde repat.
En vandaag in de serie ‘De rare repat’ de aflevering: de verdwaalde repat.
Dat gaat zo: dat je naar een plek rijdt waar je in je leven al tientallen keren bent geweest. In je oude leven, dan. En dat je faliekant verdwaalt. En dat je dan terugrijdt, roepend dat je je collega wel even naar huis brengt, en twee uur doet over een stukje van 20 minuten. Terwijl je oppassen liefdevol zitten te wachten tot je op komt dagen en je af en toe per telefoon kalmte toeroepen.
Jaja.
Het klopt, bevestigden mijn lieve, geduldige oppassen (Opa & Omi) dat Rotterdam nogal veranderd is, de afgelopen 8 jaar.
Dat troost mij dan wel.
Ik weet toch zeker dat ik er vroeger zo heen reed. En weer terug. Zonder problemen. Wat zeg ik?
ZONDER NADENKEN!
MET MIJN OGEN DICHT!
Ik riep nog tegen mijn collega’s dat al die gebouwen er nog niet stonden, vroegah.
…vroegah…
(was alles beter)
Maar de wegen zijn ook anders. De bruggen dicht. De wegen bewegwerkzaamd. enzovoortsenzovoorts.
Plus, niet om het een of ander, maar als je in het donker verdwaald bent tussen de A20 en de A15 omdat de afrit naar Den Haag dicht is (de A4! Ik verwachtte nog steeds de A13, ja, dom ja), het niet echt eenvoudig is om er achter te komen waar je heen moet. Als je als een zielige toerist richting Hoek van Holland aan het cruisen bent in het donker. In plaats van naar Den Haag.
(he?)
(precies)
Ik wist het niet meer. Totaal de weg kwijt. Letterlijk en figuurlijk.
En mag ik er op wijzen, Gemeente Rotterdam, dat NERGENS op jullie leuke bordjes naar welke plaatsen al die ringen en A20’s en A15’s leiden? Dat moet je er maar bij verzinnen. Als domme repat. Als zielige toerist.
Hee. De Euromast.
…
(daar kwam ik vroeger nooit langs op weg naar Den Haag?)
Hee. Vlaardingen.
(Vlaardingen???).
Naaldwijk.
Nou ja.
Why not?
De gedesoriënteerde repat, had dit stukje beter kunnen heten.
ENFIN.
Eind goed, al goed.
(en maar stoer schrijven over verdwalen in Istanboel, he?! Bijna op de kop af 2 jaar geleden. Een trip down memorie lane.)
(Maar nooit of te nimmer gedacht dat ik, ik Nederlandse, ik oud-Hagenees, ik oud-Rotterdambezoeker, zou verdwalen onderweg naar Den Haag vanuit Rotterdam)
Verrassend hoor. Repat zijn.
…
PS Wel lekker met bijna-oud-collega Tessa kunnen bijkletsen. Ieder voordeel…
Sharing is caring
Het sharing is caring is er bij ingeschoten zeg, de laatste week. Niet goed niet goed. Vandaag: mag ik jullie even wijzen op kimvanvelzen.nl/blog? Leuke man, die goed kan uitleggen wat het begrip ‘gastvrijheid’ inhoudt. En hoe je dat toepast op je bedrijf, horeca of niet. Zet een mens aan het denken. Vandaag voor het eerst IRL ontmoet en ook nog horen spreken. Leuk.
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
- Vroeger - 14 januari 2025
- Bergen werk - 13 januari 2025
Het lijkt me zo’n klus om weer te moeten wennen in een wereld die je dacht te kennen maar die toch zo anders is. Neem vooral de tijd en schaam je vooral niet als het even anders gaat dan verwacht.
Ja dat is het ook. Ik wist het wel, maar ik wist het niet, zeg maar. Eergisteren in de AH legde een Franse mevrouw mij uit hoe ik de weegschaal met stickertjes moest gebruiken omdat ik niet begreep hoe ik er een bon uit moest krijgen (‘code 1’!). Hahaha. Ze moest wel lachen. Ironisch, he. 🙂
Eigenlijk zou iedereen de expat-ervaring moeten ondergaan. Dan zouden we daar vervolgens meer rekening mee houden in alles wat we doen. Hoop ik dan.
Ja, het zou verfrissend zijn om in andermans schoenen te staan he? Ik zat een programma te kijken van de week over Nederlanders met allerlei achtergronden die bij elkaar gaan kijken. Het was leuk om te zien hoeveel begrip daar ontstond voor elkaar. Uitzonderingen daargelaten…!