Vandaag was het, bijna op de dag af, een jaar geleden dat ik in huilen uitbarstte in de auto omdat de ingang van de parkeergarage naar de shopping mall te smal was. We waren net in Istanbul aangekomen en logeerden in een superdeluxe appartement naast een superdeluxe shopping mall. Met de nauwste, smalste, bochtigste parkeergarage-ingang die ik ooit gezien heb.
Ik heb geen goede herinneringen aan die week in dat appartement. Ik was continu verdrietig en gestresst. En die parkeergarage-ingang was het toppunt. Hoewel ik niet reed, weet ik nog dat ik in paniek raakte en in huilen uitbarstte. Dat wordt nooit wat hier, dacht ik.
Vandaag reed ik nietsvermoedend naar dezelfde ingang om dezelfde shopping mall in te gaan. Toen ik de achterbak opendeed om de security te laten checken of ik geen dingen bij me had die daar niet hoorden (zo gaat dat) kreeg ik door dat ik dit nog nooit gedaan had – en waarom ook al weer. Maar toen ik zag dat er al auto’s achter me stonden en ik niet achteruit kon dacht ik: nou ja. Koelbloedig navigeerde ik de smalle gang door (zo smal dat ik af en toe even achteruit moest en bijsturen om de bocht te kunnen maken!). Achteraf denk ik: waarom maakte ik me niet druk? Niets voor mij. Auto’s + Istanbul = stress.
Gek. Het lijkt wel alsof het hier begint te wennen.
Gisteren daarentegen had ik nog een behoorlijke expatdip. Toen schreef ik dit:
– – – – –
Ik ben er niet goed in. In expat zijn.
Ik heb niet die hang naar avontuur die wij expats schijnen te hebben. Het is niet zo dat ik tegen wil en dank verhuis telkens, dat niet. Maar ik vind het altijd weer heftig.
Ik wil geen expat zijn in het buitenland. Ik wil onderdeel zijn van dat buitenland. En vaak gaat dat niet zo makkelijk. In de VS is het aardig gelukt, maar de taal en cultuur maken dat daar makkelijker dan elders.
Ik ben ook slecht in omgaan met de stress van een ander land.
In een ander land autorijden wordt nooit gewoon en ik kan lastig doen alsof ik het allemaal heel normaal vind dat ik ergens in een stuk en met de auto in een stuk arriveer. Ik blijf openbaar vervoer een uitdaging vinden omdat ik nooit precies weet waar ik in moet en waar ik uit kom. Net als de weg vragen of gewoon om hulp vragen.
Ik blijf er helaas niet – zoals sommige expats – vrolijk onder maar wordt juist gestresst over het eindeloze geregel dat als expat nooit op lijkt te houden maar wel allemaal in een andere taal moet: aansluitingen, adreswijzigingen, te betalen rekeningen, banken, internetbankieren, verblijfsvergunningen, paspoorten, rijbewijzen, reparaties, retouren en telefoons in een taal die je niet goed spreekt.
Maar het slechtste ben ik in de expat relaties.
Ik zeg stomme dingen. Soms ook te eerlijke dingen. Vaak onhandige dingen. Ik weet me geen houding te geven. Ik ken de mores niet. Ik zeg te snel hoe ik me voel. Ik vertrouw te snel of niet genoeg. Ik doe niet genoeg mee. Ik pas te veel in het plaatje van de expatvrouw (vroeger). Of te weinig (nu). En voel me in beide plaatjes niet happy.
Het is een soort speeddaten, de expatwereld.
Een praatje van 10 minuten en je trekt een voorlopige conclusie. Het kan liefde op het eerste gezicht zijn. Of het is een vaag gevoel van herkenning. Dan misschien een keer koffie of een etentje. En dan is het iets. Of niet. Je moet het al snel weten. En als je het denkt te weten, te willen investeren, wil die ander soms niet. Of die ander wil wel, maar jij wil niet.
Keihard is het. En op gezette tijden heel eenzaam als je, zoals ik, anderen nodig hebt om je happy te voelen en je leven mee te delen.
En toch ben je van elkaar afhankelijk. Je hebt in het buitenland tenslotte geen sociaal netwerk tot je het zelf maakt. En het beste sociale netwerk voor expats bestaat uit andere expats. Iedere dag komen er nieuwe expats aan en gaan er oude weg. Je deint mee op de stroom. En iedere keer begin je weer bij 0 in de hoop dat je met deze persoon samen 100 bent.
Ik blijf het lastig vinden. Ik wil gewoon Elja zijn en blijven. Gewoon mezelf. Maar ik vraag me soms af of het wel genoeg is om jezelf te zijn.
Wat online een kracht is, kan offline een nadeel zijn.
Meer lezen over expat zijn?
Dit zijn de meest gelezen (volgens lezers) of mooiste (volgens mij) artikelen:
- De 10 dingen die ik leerde van 8 jaar expat zijn
- De expat blues
- Elja’s plan voor internationale verhuizingen: een praktische gids
- Je kunt meer aan dan je denkt: waarom expat zijn je sterker maakt
- Wat je niet kunt veranderen: over cultuurschok
- Uit het dagelijks leven van een expat (voor Nicoline): opnieuw beginnen in een vreemd land
- Die eerste weken als expat: over de leuke en minder leuke kanten van starten
- Expat zijn = gewoontes uitvergroten en toevoegen: Nederlands zijn in een andere cultuur
- Expatvrouwen: over de krachtigste vrouwen die ik ken
- Waarom het als expat moeilijk is om terug te keren naar huis: over repat zijn en heimwee
Hier vind je alle artikelen op dit blog over expat (vrouw) zijn.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dank je Elja, voor je blogs over het expat-zijn. Ik ben een kind van ex-expats. Door jouw verhalen begin ik een beeld te krijgen wat mijn ouders wellicht doorgemaakt kunnen hebben in landen met een totaal andere cultuur, taal en gewoontes. Als kind wist ik niet beter en heb er later lange tijd niet bij stil gestaan hoe het voor hen zou zijn geweest. Ik was meer bezig met het aarden in NL. En nog steeds eigenlijk. Ik ben nu “Yesterday’s Self – Nostalgia and the Immigrant Identity” aan het lezen. Heel boeiend (wel wat taai door het academisch filosofisch taalgebruik). Leven in een nieuwe cultuur confronteert je met hele wezenlijke vragen over jezelf.
Ik hoop dat je je ervaringen blijft delen, het helpt mij in ieder geval een stuk van mijn geschiedenis te plaatsen. Dan weet je dat even 🙂
Vooral jezelf blijven Elja! Je bent vast niet de enige die struggelt, maar in ieder geval wel iemand die er eerlijk voor uitkomt. En dat is wat telt. Ik vind je een sterke vrouw, al ken ik je alleen virtueel. En dat komt volgens mij omdat je oprecht bent. En duidelijk. Keep going girl! #respect
Dankjewel!! Ik twijfel wel eens. Of oprecht en eerlijk nou altijd zo handig zijn in deze situatie!
Gelukkig ben je nog steeds Elja.
Wie heeft gezegd dat het makkelijk is?
Uiterlijke schijn bedriegd he,
*Ik blijf er helaas niet – zoals sommige expats – vrolijk onder*
Je bent gewoon een gezelligheidsdier!
Wij hebben hier 7 jaar geleden gruwelijk verbouwd, 4 maanden in de caravan in de tuin gewoond.
En ontheemd dat ik was, hahahaha
Stelletje mutsen!
Ontheemding is geen lolletje he? Je hebt je stek nodig en je sociale netwerk. Nee, het is ook niet makkelijk. Maar laatst zag ik een artikel over ‘het mooie leven van de expats’. Dat die altijd zoveel feesten en zo relaxed zijn. Pffff….
Ik zou het niet kunnen geloof ik. Ik wil ook zo graag geworteld zijn. (Maar ben dat natuurlijk niet in Wijchen. Ik hoor nooit bij de oud Wijchenaren. Teske heeft deze zomer bijgeklust in de thuiszorg. Al die oude Wijchenaren. En dan vragen ze haar wie zijn je ouders? En als Teske dan zegt dat zij hier wel geboren is maar haar ouders niet, dan houdt het al op. Nee dan kennen we die vast niet)
In mijn ervaring zijn het de mensen die ergens zijn en niet de fysieke dingen of de tijdsduur die maakt dat je wortelt. Wortelen is toch echt iets in iemand zelf en niet iets ter beoordeling van andermans maatstaf. Ook al kijken we er als mens graag zo naar (hoe lang woon je in Istanbul? Aha, net aangekomen. Aha, 19 jaar. Eerste vraag die je elkaar stelt, als expat).