Een schemerwereld is het, als je terug bent gekeerd in Nederland na een lang verblijf in het buitenland.
Bij alles wat je doet, denk je terug aan al die andere keren dat je hetzelfde deed.
Maar dan in een ander land (of 3. Of 5), in een andere cultuur.
Als ik het vuilnis in onze vuilniscontainer prop,
denk ik aan Turkije waar meerdere keren per dag iemand het vuilnis uit de speciale vuilniskast naast de voordeur kwam halen. En aan de VS, waar je op moest passen voor wasbeertjes en je vuilnis goed moest opbergen. En aan Hongarije, waar we eten dat over was op de stoep zetten en lege flessen naast de glasbak zodat mensen dat konden inzamelen in ruil voor geld.
Als ik melk pak uit de koelkast, denk ik aan Hongarije, waar biologische melk alleen als houdbare melk te krijgen was. Aan de VS, waar alles te krijgen was in enorme pakken. En aan Turkije, waar biologische melk in glazen flessen zat en de gewone melk vaak uitverkocht was omdat het maar zo weinig gedronken wordt (ayran, een yoghurtdrank, is de nationale zuiveldrank).
Als ik de deur uit loop,
Als ik de deur uit loop,zie ik voor me hoe het er uit zag als ik de uitliep in de VS er (een heuse porch, met schommelbank). En denk ik terug aan mijn straat in Turkije. Hoe het voelde. Hoe het rook.
Als ik een tupperware bakje pak om het eten in te doen, moet ik denken aan vriendin M. uit Turkije die dezelfde Ikea-tupperwarebakken had. Al hun spullen waren in een ander land achtergebleven en bijna hun hele inboedel kwam van de Ikea. En de geweldige humus maakt.
Als ik met de dokter de vaccinaties van de kinderen bespreek, heb ik een kind dat in 4 landen gevaccineerd is, een kind dat in 3 landen is gevaccineerd en een kind dat in twee landen is gevaccineerd.
(En geloof me, zoals wij in Nederland overtuigd zijn van ons eigen vaccinatiebeleid, zijn ze dat in andere ook van hùn beleid. En niemand heeft gelijk. Of iedereen heeft gelijk. Als je met je pasgeboren baby in een ziekenhuis in Hongarije of Amerika staat moet je sterk in je schoenen staan als jonge ouder om weerstand te bieden aan de druk van allerlei zaken die volgens de artsen daar nodig zijn maar volgens jouw eigen cultuur niet.)
Als ik naar buiten loop en de regen ruik, weet ik weer hoe Amerika rook (naar bomen, en naar wasmiddel, van al die wasdrogers die staan te zoemen en waarvan de pijpen uitkwamen op de straat, en naar gebakken uien en spek).
Als ik naar de geluiden op straat luister,
vanuit mijn bed, denk ik aan die grote brug in Istanbul die er altijd was op de achtergrond. Aan het geluid van de cardinals, die rode vogeltjes, in de tuin in de VS.
Als ik koffie drink, denk ik aan mijn vrienden in de VS met wie ik koffie dronk. Aan de Starbucks in Istanbul, waar ik mijn boeken schreef en koffie dronk met I.
En zo gaat het maar door. De hele dag.
Het is een schemerwereld, de wereld van de repat.
Het is alsof er een laag over de werkelijkheid heen ligt die alleen jij en je gezin kunnen zien.
Een wereld gevuld met schimmen uit het verleden. Schimmen van mensenm schimmen van spullen, schimmen van ervaringen. Van tuinen, feestjes, straten, supermarkten, scholen, restaurants, winkels.
Schimmen van andere levens.
Het probleem is: niemand anders ziet ze.
Het is een beetje als The 6th Sense.
Niemand ziet jouw schimmen.
Niemand ziet dat je zelf ook aan het schemeren bent. Niet helemaal substantieel bent, als een wraith (ik blijf even in filmtermen).
Eigenlijk zou je een sticker moeten krijgen, op je trui. En je auto. En je bankpas.
Pas op! Repat! Langzaam aan het reïntegreren!
Schemerland.
De mist gaat vanzelf optrekken. En dan vind je het misschien wel jammer.
Misschien ben ik daar nog wel het meest bang voor.
Dat de mist gaat optrekken en de schimmen verdwijnen.
Elja’s bloglink van de dag
Sharing is caring!
Ik lees hem iedere dag, d.w.z., als hij die dag heeft geblogd. Een van mijn grote favorieten en van harte aanbevolen: www.petepel.nl.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Wat mooi geschreven, en wat een bijzonder gevoel moet dat zijn. quadruppel heimwee. Overal ligt een stukje jij.
Wauw, mooi gezegd zeg! Sterkte ermee en geniet er ook nog een beetjte van 🙂
Prachtig beschreven. Ik kan het me bijna voorstellen. Is het dan ook zo dat je nu niet helemaal kunt ‘zijn’? Alsof je er niet helemaal bent? Als ik het lees, voelt het als stukjes identiteit verspreid over de wereld, stukjes contact verspreid bij mensen over de wereld. Dat zal daar ook blijven misschien. En je identiteit, hier, in het nu, in Nederland moet nog groeien?…
Nou, zo is het inderdaad wel ongeveer Ruth, mooi beschreven! Het is niet iets ergs of zo maar het moet even een plek krijgen.
Je hoort altijd dat repats vervreemden van hun oude familie en vrienden in hun thuisland omdat ze altijd zeggen ’toen ik in Istanboel woonde’ of ’toen wij in Chicago waren’ en dat mensen dat dan opschepperig vinden.
Maar het is natuurlijk een poging van mensen om het oude leven naar het nieuwe te brengen. Hoe irritant ook. Om die schimmen een plek te geven of zo.
Ik weet niet precies, ik voel me inderdaad nog niet helemaal 100% hier. Maar ik denk dat het gaat groeien, precies zoals jij zegt!
Prachtig! Ik hoop dat die schemerwereld er altijd voor je zal blijven zodat je kunt dwalen in en mijmeren over al die levens die je geleefd hebt in evenzovele wereld(del)en.
Ja…zoiets…dat je in beide werelden kunt blijven vertoeven.
PS Heb nog updateje gedaan, was mijn ‘link van de dag’ vergeten – alsnog toegevoegd. Gezien? 🙂
Ik heb je link-van-de-dag update inderdaad gezien. Heel erg aardig van je 🙂