Ik had een betere titel in mijn hoofd. Mijn vriendin W die op bezoek is en die ik ophaalde van het vliegveld weet hem vast nog. Alleen ligt ze al te slapen (heel verstandig). Nou ja, misschien kan ik hem morgen nog even wisselen.
Ik was dus met de auto naar het vliegveld.
Lekker Belangrijk, hoor ik je denken, maar inderdaad, belangrijke stap voor mij. Het is pas de derde keer dat ik naar het vliegveld hier (Istanbul) ben gereden.
Dat komt, het verkeer is nét iets anders dan ik gewend ben in Nederland, de VS en zelfs dan Hongarije. Alwaar ik me ook in het verkeer begaf, mensen, jazeker.
Er is heel veel leuks aan het verkeer hier, vind ik. Mensen laten je invoegen. Ook op punten dat je het niet verwacht. Hele drukke wegen en zo die je op moet draaien. Da’s echt zo aardig, vind ik.
En als er iets gebeurt, je komt vast te zitten, de straat is te smal omdat er een auto op een hoek geparkeerd staat waardoor niemand er meer door kan, er is een botsing, weet ik wat – dan gaat iedereen helpen. Nou ja, zich er mee bemoeien. Nee, helpen.
Ik vind dat wel een fijn gevoel. De kans dat je niet meer voor of achteruit durft ergens in een smal straatje op een belachelijk steile helling is tenslotte aanwezig.
Maar de snelweg, dat is andere koek hoor.
Want daar gebeurt van alles. En het leukste is als het druk is.
Dan blijkt dat die stippellijntjes op de weg slechts een vage indicatie zijn van het aantal auto’s dat naast elkaar op het wegdek past.
Weet je wel? Meer een hint, eigenlijk.
Net als invoegvlakken, hoe heten die dingen, van die witte punten op het wegdek. Waar in Nederland niemand op rijdt. Haha.
De lijnen op de weg zijn voor gewoon gebruik. Maar als het druk is, dan kijk je gewoon wat past.
Dus wat je doet is: gewoon voor je kijken en door rijden, zo langzaam of snel als het verkeer toe laat.
Nou, en dan dan zie je wel. Wie er langs, voor of achter gaat en hoeveel voertuigen er naast elkaar passen.
Hoe weinig ruimte een motorrijder nodig heeft om tussen een auto en de vangrail door te gaan.
Dat er echt zebrapaden lopen op de snelweg.
Nou ja, in het hoofd van sommige mensen dan.
En dat je die stippellijnen op de weg gewoon moet zien als indicatie voor hoeveel auto’s er naast elkaar passen. Het is gewoon een kwestie van dúrven, weet je. Durven om die gekke noties van je los te laten. Durven om de auto over die lijntjes te sturen.
(als je niet durft, maakt het niets uit, je ziet die andere auto dichterbij komen en dan moet je wel, hop!)
De waarheid is: er passen er zeker twee keer zo veel.
Geloof me maar.
(het is net als de rest van het leven, die stippellijntjes die je over moet ook al mag het niet. Of niet? Zijn regels en lijntjes niet altijd maar een indicatie? Of hebben we die regels nodig??)
- De hashtaggids: alles over hashtags op Instagram, LinkedIn, Twitter en Facebook - 9 september 2020
- Je moet bloggen wat je wil - 8 september 2020
- De LinkedIn bedrijfspagina: 5 tips voor meer bereik en meer resultaat - 24 augustus 2020
zoiets? (deze heb ik van Kitty) http://www.youtube.com/watch?v=EhLnxQ35rLg&feature=youtu.be
Haha! Ja, zoiets. Alleen chaotischer. En fietsen zijn zeldzaam (levensgevaarlijk!). 🙂
Oh ik zou echt helemaal in mijn broek schijten van angst, lijkt me dood eng. Dat vind ik ook het lekkere aan het rijden in Nederland, de meesten houden zich redelijk aan de regels en het rijden is lekker gestructureerd.
Alles went, weet ik inmiddels. En op een bepaalde manier is er wel degelijk structuur. Althans, er zijn een soort regels. Nou ja. Meer gewoontes dan regels!