Vandaag een feestje gehad met 10 jongetjes van 10 of bijna 10. Een hele ervaring.
Geheel tegen mijn vroegere principes (en zeker die van 10 jaar geleden) gingen we lasergamen in het bos. Met gigantische geweren. En camouflage overalls. De jongens konden hun lol niet op.
(een voorbijgangster uitte haar schok tegen de organisatie, over kleine jongetjes die in legerpakken met grote geweren door het bos renden. ik begrijp haar volkomen. maar ik heb mezelf ook zien veranderen in die dingen, sinds de eerste nerf gun tegen mijn zin het huis in kwam)
Sinds vorig jaar (10 jongetjes van 9 en bijna 9) is er best veel veranderd. Ze hebben een grotere mond. Ze hebben andere grappen.
Ze zijn gewoon veranderd.
Er werden ook grappen gemaakt die ik niet vond kunnen. Ik weet niet of ik het hele ‘zo zijn jongens’ afdoende excuus vind. Nou ja, ik weet zeker dat ik dat niet vind. Niets verandert ooit als we dat soort dingen accepteren. En ik wil wél dat er iets verandert in onze toch vrij ongeëmancipeerde maatschappij.
Ik moest vandaag een paar keer denken aan een boek dat ik gelezen heb vorig jaar. Raising Cain, heet het. Dit boek (er is ook een film die zo heet maar die gaat ergens anders over zie ik). ‘Protecting the emotional life of boys’, is de subtitel. Ik heb er wel eens over geschreven hier.
Het is geschreven door twee Amerikaanse psychologen die vooral met jongens werken.
Ze hebben een theorie over waarom en hoe sommige jongens in de problemen komen. Ze geloven dat in de Westerse cultuur jongens van kleins af aan wordt geleerd om hun emoties weg te drukken omdat dat niet hoort bij jongens. En dat dat wegdrukken problemen oplevert.
Een van de fenomenen die zij beschrijven is de ‘culture of cruelty’. Waar die om draait is ‘wees niet zwak’. Het gaat in veel culturen voor jongens de hele dag door (zeggen ze) over of je wel mannelijk genoeg bent. Vooral op de middelbare school zijn er iedere dag tientallen Niet zwak dus. In het boek leggen ze uit wat dat doet met jongens.
Ik heb veel geleerd van het boek.
Ik zag wat er in staat vandaag in de praktijk. En ik dacht: gelukkig kan ik nu nog het gesprek aan gaan over waarom sommige grappen niet OK zijn. En wat zwak wel of niet is.
Flinke uitdaging gezien de peer pressure, dat is me wel duidelijk geworden vandaag …
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Interessant om te lezen. Ze hebben inderdaad wel een punt die psychologen.
Mooi geschreven. Als ik ging spelen bij mijn neefjes vroeger waren hun speelgoed pistolen het eerste waar ik voor ging. Dat vond ik zo stoer. En ik ben toch behoorlijk pacifistisch geworden. Ik vind dat verdelen in jongens enerzijds en meisjes anderzijds een moeilijk ding. Ik heb twee meiden en die verschillen enorm van elkaar. Zijn de verschillen tussen meisjes onderling en jongens onderling soms niet groter dan tussen jongens en meisjes?
Tuurlijk. Het is voor een groot deel cultureel bepaald. Mijn jongens zijn ook alledrie anders. Zelfs als het gaat om die stomme geweren, vinden ze hele andere aspecten er van leuk. Het samenspel, de strategie, het buiten zijn, de spanning…
Maar die jongens van mij waren altijd aan het schieten, zelfs toen ze het eigenlijk nog niet om zich heen zagen op TV. Dan maakten ze guns van lego. Of gebruikten gewoon takken. Met verbazing keek ik hoe ze dat deden terwijl ik het ze niet liet zien. Misschien via andere kinderen?
Ik zag van de week op het strand een groep jongens en meisjes met nerf guns, waaronder de roze varianten, en met de meisjes ook in legerbroeken. Hoewel ik het geweld verafschuw, vond ik het wel gaaf dat de meisjes net zo fanatiek meededen.
Wat die verdeling betreft,de psychologen uit dat boek benadrukken dat ze eigenlijk niets willen zeggen over jongens vs meisjes maar zich gewoon hebben gefocust op wat ze zien bij jongens en in de mannencultuur. Dus niet zo zeer dat ze zeggen dat het alleen daar voorkomt.