Ik denk de laatste tijd na over ‘motivatie’. En leren. En hoe je mensen motiveert om te leren. En hoe je leren leuk maakt. En hoe je online leren leuk maakt.
Dat is niet voor niets. Dat komt door mijn vriend Cor, die dit soort onderwerpen (o.a. in relatie tot spel en tot kunsteducatie) onderzoekt. Morgen gaan Cor en ik een opdracht pitchen voor de interaction design studenten van de HKU (die ik in mijn hoofd gewoon de Kunstacademie noem). Nu maar hopen dat we ze kunnen motiveren om voor ons te kiezen. 😉
Anyway, ik moest vandaag in het kader van ‘motivatie’ denken aan een hockeywedstrijd van mijn zoontje laatst. En aan de coach van de tegenpartij.
Het andere team was in principe beter en iets ouder.
Maar ons team won. Tot frustratie van de coach.
De coach was een grote man. De vader van een van de spelertjes. En hij was boos. Alles aan hem straalde boosheid uit. Hij schreeuwde boos. Hij praatte boos. En de dingen die hij tegen de jongens riep waren boos. Hij verwachtte veel van ze – dat lijkt me op zich niet slecht – maar hij was de hele tijd boos. Wat ze ook deden.
Je kon aan zijn geroep merken dat de hele tijd teleurgesteld werd. De jongens deden het kennelijk nooit goed. En – heel gek – ze gingen het ook maar niet beter doen.
De woede van de man was niet heel duidelijk.
Als je niet al te dicht bij stond, leek het een soort van passie, of opwinding. Maar het was toch echt woede. Een soort van passief-agressieve boosheid. Als je hem zou vragen of hij boos was, zou hij denk ik nee antwoorden. Antwoorden dat hij zich functioneel opwond. Maar alles aan hem voelde boos en klonk boos.
Brrr.
Ik kan daar niet zo goed tegen. Ik voelde mijn hartslag omhoog gaan. Ik moest echt bewust even afstand nemen en me afsluiten voor die woede.
In een boek dat ik heel goed vond, dat zelfs mijn leven veranderde, Raising Cain (zie hier op Amazon), hebben de auteurs het over ’the culture of cruelty’. Ze beschrijven hoe veel jongens en mannen opgroeien in een cultuur waar zwakte niet mag. Waar wreedheid gelijkgesteld wordt aan kracht. Waar gevoelens zwakte zijn. En emoties worden onderdrukt.
Ik keek naar de meneer op het hockeyveld.
Hij vond het duidelijk normaal om zo boos tegen jongetjes van 8 en 9 te schreeuwen. Hij vond misschien dat woede motiveert. Misschien vonden de andere ouders het ook normaal. Misschien zijn er heel veel mensen die denken dat dat de manier is om jongens te helpen presteren.
Motivatie is een raar ding, en dat is het.
(onderstaande video, waar Cor me op wees, gaat niet over woede als motivator. maar wel over motivatie in het algemeen)
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Nee, boos worden is absoluut geen goede motivatie!