Ik had een probleem gisteren, met mijn blog. Het was niet af. Ik wist dat ik als ik niet op ‘publiceren’ klikte, het niet zou lukken om het die dag nog te doen. Ik ging dansen met collega’s en de ervaring leert dat het daarna klaar is met de avond en de dag. Maar ik deed het niet. Het was niet goed genoeg.
Toen ik uit de tram stapte, op weg naar de afspraak, had ik spijt. Ik ben gestopt bij de Hofvijver en heb het alsnog doorgelezen (doe ik altijd) en gepubliceerd via de mobiele WordPress app.
Het voelde nog steeds niet af genoeg, niet subtiel genoeg, te streng en niet goed geschreven. Maar ik wilde mijn streven om iedere dag te bloggen zo graag weer oppakken en volhouden. Dus heb ik het toch gepubliceerd.
Dagelijks bloggen is waanzin
Het is een soort waanzin, een zelfopgelegde regel, waarvan je je af kunt vragen waarom je het zou willen. Maar ik lees een boek over kunst dat me helpt om die behoefte te duiden. ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’, heet het, met als ondertitel ‘Waarom moderne kunst kunst is’, van Will Gompertz.
Hij legt uit hoe er een hele nieuwe vorm van schilderkunst ontstond die nu gezien wordt als het begin van de ‘moderne kunst’, in Frankrijk in 18 zoveel, omdat een groep kunstenaars buiten ging schilderen in plaats van binnen. De impressionisten gingen naar buiten en schilderden ter plekke met olieverf. Maar als je wilt vangen wat je ziet in olieverf, heb je geen tijd om heel precies te zijn.
De drang om de realiteit vast te leggen in plaats van geidealiseerde symboliek, en het feit dat ze buiten schilderden, plus het feit dat sinds een paar decennia verf in tubes te krijgen was in plaats van dat je het zelf moest mengen, veranderden de manier waarop ze schilderden.
Ze gingen vooral kijken naar lichtinval, ze gebruikten nieuwe klueren en door dat ze snel moesten schilderen deden ze dat ook met andere technieken. Het was een revolutie in de schilderkust die ontstond uit allerlei verschillende omstadigheden.
The medium is the message
Ik herken dat van het iedere dag bloggen. Ik weet dat maar weinig mensen dit doen (of proberen), en dat het kan lijken alsof het alleen om ego gaat – mijn ideeen zijn zo interessant dat ik ze iedere dag moet delen met de wereld. Maar dat is het niet, of niet alleen.
Het gaat er om dat het medium, de structuur, de afspraken, er voor zorgen dat je iets nieuws doet. Dat het format je dwingt om te creeeren en te zien waat het toe leidt. Dat het langzamerhand je stijl verandert, je onderwerpen, je manier van schrijven maar ook je manier van denken.
Ik weet niet of mijn blog of mijn schrijven er beter van worden. Door de jaren heen zou ik terugkijkend zeggen van wel, al begrijp ik zelf niet helemaal waarom.
Ik weet ook nooit precies wat de rol is van het feit dat het openbaar is/moet. Ik het altijd het idee gehad dat dat een belangrijk element is in de ontwikkeling van mijn schrijfstijl en breder, van dit format en dit medium. Maar ik kan niet precies beargumenteren waarom.
En toch.
Bloggen is een kunst
Dat schrijven een kunst kan zijn is algemeen geaccepteerd, en bloggen is (bij mij) schrijven.
(ik weet ook niet precies wat ik van de rol van beeld vindt. of hoe bloggen zou kunnen veranderen met nieuwe technologie. allemaal vraagstukken zonder antwoord).
Voor mij is bloggen in ieder geval een creatieve expressie. En soms raakt een blog iemand, zoals kunst schijnt te moeten doen.
Dus eigenlijk vind ik bloggen gewoon kunst. En dat geeft het direct een andere status in mijn hoofd. Iets waar ik voor wil vechten, iets dat onderdeel is van mijn leven en mijn persoonlijkheid. Iets belangrijks.
85/1000
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Bloggen als kunst, zo had ik er zelf toch nog nooit naar gekeken.
Ik doe zelf ook gewoon maar wat, haha.
Ik ook niet! Maar nu ik lees over kunst zie ik opeens de gelijkenis. Schrijven is ook kunst, toch. En als blogs als deze in het digitale archief van de KB gaan, zegt dat ook iets.
Ik vind de vertelling de basis. Kan je overal doen. Gewoon door de telefoon of op een blog. Een goede vertelling zet de aanhoorder of lezer aan het denken. Boeien is belangrijk. Moet voor mij iets meer in zitten dan mooi. Vertellen kan ook met foto’s, grafieken of een combinatie. Bram Vermeulen (ook de overleden versie) vind ik goed vertellers, maar ik vind het ook leuk als Job Cohen een vraag verteld in 2 voor 12. Het leuke met veel blogs is dat je er iets onder kan zetten ter annvulling of tegenwerping. Soms ontstaan er dan hele andere inzichten. Het is voor mij dus meer dan kunst in de vorm van hier is iets moois.
Zelf blog ik graag over dingen waar anderen niet over bloggen. Deels omdat het ze niet opvalt, maar ook omdat ze het niet meemaken.
Eens dat juist de mogelijkheid van antwoord geven een van de belangrijke aspecten van een blog is. Maar ik merk dat ik – hoewel ik reacties zoals die van jou waardeer – dat element niet meer zo belangrijk vind als vroeger. Nu gaat het meer om mezelf, om mijn drang om te creeeren. Egoistisch maar zo is het momenteel echt. Terwijl ik natuurlijk wel graag gelezen wil worden en reacties daar het ultieme bewijs van zijn.
Ook eens met de vertelling als basis, hoewel ik tegelijkertijd vindt dat dat makkelijk een waardeoordeel kan bevatten. Een idee van wat een vertelling dan is of niet is en wat een verhaal een goede of minder goede vertelling maakt. Als bloggen kunst is en woorden kunst zijn, moet het ook gewoon iets kunnen zijn dat iets teweeg brengt zonder dat het voldoet aan een criterium als ‘een goede vertelling’.
(denk ik nu … ik heb toch wat op gestoken van dat museum gisteren!)
Mooi Elja. Goede vragen die je jezelf stelt van mij als medeblogger! Mooi antwoord ook. Al is AI me een gruwel. Het lijkt er echter op dat als je zelf maar blijft denken met schrijven zelfs dat een tekst met een ziel kan worden. Al begin ik er voorlopig niet aan. Jij?
Nee, ik begin er ook niet aan. De kunst (en de lol) bestaat er juist uit om het zelf te doen, het ambacht, de creativiteit, het proces. Als ik dat met generatieve AI ga doen, is de hele lol er af.
Misschien dat ik het zou overwegen als ik zakelijke doelstellingen had met dit blog en als AI tools me konden helpen een door mij geschreven blog verder te optimaliseren voor de zoekmachines en voor voor de lezer. Dat je missende elementen voorgesteld krijgt, of een betere structur of een andere manier van schrijven op basis van hoe mensen zoeken of lezen. Of dat een AI tool mijn blog en de bezoekersaantallen kan analylseren en kan uitleggen wat ik mis of wat er beter kan. Lijkt me super!
Maar gezien mijn huidige doel (mijn eigen lol en mijn eigen proces) heeft generatieve AI of welke tool dan ook geen zin!