De Beatles werden gezien als baanbrekend en shockerend. Opruiend, waren ze. Elvis was ook shocking. Omdat hij met zijn heupen stootte en draaide. Madonna was dat ook. Omdat haar BH’s zichtbaar waren en ze gaten in haar panties had. Wereldnieuws, was het, in de jaren 50. Of 60. Of 70. Of 80. Whatever.
Mannelijke popiconen uit de jaren 80 hadden oogschaduw op, tot afgrijzen van oudere generaties. En hetzelfde doen de mensen van mijn generatie nu met de online wereld: veroordelen.
Snapchat? Appen? Gamen? Zonde, al die tijd die jongeren daar doorbrengen. Belachelijk. Wat zien ze er toch in?
Alsof het voor hen in hun jeugd niet precies hetzelfde was.
Bumble
Van de week kwam ik er achter dat onze au pair een app gebruikt om vrienden te maken. Zowel mannelijke als vrouwelijke. De app heet Bumble. Het is een soort Tinder, maar dan met een afdeling ‘BFF’s’. Je kunt er als meisje dus ook gewoon vriendinnen ontmoeten.
Ik had geen idee dat ze het zo aanpakte. Ik had nog nooit van Bumble gehoord, zelfs.
Bumble is maar 1 onderdeel van een wereld die ik niet ken omdat ik te oud ben om hem te kennen. Een wereld waar we (mensen van mijn leeftijd en generatie) desondanks een oordeel over hebben.
We zijn weer terug bij de jaren 50! We veroordelen nieuwe generaties omdat ze andere keuzes maken.
We ontwikkelden de technologie voor ze, kochten de spullen voor ze, gaven ze baantjes, namen hun studiefinanciering af zodat ze wel moesten werken. Ze hebben inmiddels een veel hoger besteedbaar inkomen dan ik had toen ik 20 was.
En als ze dat geld en die technologie dan gebruiken op de manier die wij ze zelf verzonnen en verkocht hebben, zijn we in rep en roer.
Die wereld is niet opeens uit het niets ontstaan, mensen. Hij is de voortgang van wat wij en de generaties voor ons gestart zijn.
En het is een wereld die mensen van mijn generatie zelden kennen. Ook al proberen ze hem te exploiteren.
Ironisch, vind ik het.
Ik merk het vooral aan Snapchat.
Ik had Snapchat nooit begrepen als ik niet de kans had gekregen om er mensen te ontmoeten die ongeveer de helft van mijn leeftijd zijn.
We snappen (spreek uit: sneppen) elkaar. Heen en weer. Onzindingen.
Maar die onzindingen vind ik toch belangrijk. En ik ben gaan inzien dat dat geldt voor alle fanatieke snapchatgebruikers. Het is een communicatiekanaal. Het is belangrijk, Snapchat. Net als Bumble belangrijk is voor mensen.
Snapchat is een wereld op zich. Je moet het ervaren om het te gaan begrijpen.
Ik word regelmatig geïnterviewd over Snapchat.
Over het algemeen is het uitgangspunt negatief. Snapchat is een onzin app, dus alles er omheen is ook onzin. Tenzij je er geld mee kunt verdienen, natuurlijk. Ik krijg vragen als:
- Wat ik van de beursgang vind;
- Hoe lang het zal duren tot Snapchat voorbij is;
- Hoeveel invloed de aandeelhouders zullen hebben op het verdienmodel van Snapchat; en
- Hoeveel irritante reclames en algoritmes we kunnen verwachten van Snapchat, na de beursgang.
Ze hopen dat ik zal zeggen dat Snapchat maar een bubbel is, net als de beursgang.
“Gebruik je Snapchat zelf?”, vraag ik altijd aan de mensen die me interviewen.
En het antwoord is altijd nee.
Interessant.
We schrijven artikel na artikel in de krant, in tijdschriften, op blogs, over hoe belachelijk de groei van al die apps is. Wat een luchtbel de beursgang is (is dat niet zo voor iedere beursgang??). Hoe al die apps vast snel failliet zullen gaan, de ondergang in de strijd met Facebook.
Maar Facebook is ook eindig. Ook al is dat het enige medium dat bijna iedereen van boven de 30 wél gebruikt.
We oordelen zonder te begrijpen wat er nou echt bijzonder is aan zo’n app. Of welke waarde die app heeft in het leven van de mensen die hem dagelijks gebruiken.
Het is net de jaren 50.
Met opgeheven vinger roepen we dat het toch belachelijk is dat die kinderen altijd maar gamen. Dat ze die iPhone maar eens neer moeten leggen (van wie hebben ze dat toch?). Waarom ze toch de hele dag op Snapchat zitten en of ze niet even buiten kunnen spelen. En: hoe kun je nou tijd hebben om een paar honderd berichtjes naar je vrienden te sturen? Zo oppervlakkig, die generatie Y/Z/whatever.
Maar ik zie het anders.
Ik wil het begrijpen. Want het is alsof er een hele wereld is die ik niet ken. Die ik alleen kan betreden als iemand me de hand reikt.
Als ik door het konijnehol durf te gaan kom ik aan de andere kant uit.
Maar dan moet ik wel bereid zijn om:
- Tijd door te brengen op de plekken waar nieuwe generaties rondhangen;
- Vragen te stellen en interesse te tonen;
- Mensen die jonger zijn dan ik serieus te nemen; en
- accepteren dat alles verandert.
Dus.
Tot zo ver mijn preek en mijn opgeheven vingertje.
Dan ga ik nu weer even bumbelen en snappen.
Mazzel.
- Wat ik haat aan Netflix - 26 november 2020
- Inspiratie komt te voet en gaat te paard - 19 november 2020
- Zo kun je een Instagram Reel maken (ook als je niets van TikTok weet) - 28 oktober 2020
Volgens mij heb jij de jaren 50 helemaal niet meegemaakt 😉
Hihihi klopt! De jaren 80 wel. Maar het is altijd weer hetzelfde he? Ik heb het idee dat de omschakeling in de jaren 50 groter was dan de jaren 80, vandaar. You tell me!
De jaren 50 waren heel gezapig hoor….Eind jaren 50 Rock en Roll en pas in de jaren 60 kwamen de veranderingen en werd er tegen de zuilen geschopt….pas in 1968 vertaalde zich dat in massale betogingen inclusief studentenopstand in Parijs en contacten tussen wat we nu “terorristen” noemen en studenten (denk aan RAF)
Hmmm. We leren er niets van is mijn indruk.