Op de school van mijn kinderen hangt een banner. ‘We zijn allemaal anders’, staat erop.
Heel goed natuurlijk, We zijn ook allemaal anders. Het probleem is alleen dat we vaak niet definiëren wat we er mee bedoelen. Hoe anders zijn we precies? En wat betekent dat?
Uit onderzoek is gebleken dat dergelijke loze kreten kinderen niets zeggen. Ons gedrag daarentegen, spreekt boekdelen. Door te kijken naar wat wij, volwassenen, doen, leren kinderen precies hoe de wereld in elkaar zit.
De vraag is dus of we de positieve vibe van ‘we zijn allemaal anders’ ook laten zien als volwassenen.
In het boek Nurture Shock, over de opvoedkundige principes die we geloven maar die volgens onderzoek niet werken, zit een hoofdstuk dat heet ‘Why white parents don’t talk about race’. Het gaat over onderzoek naar ‘racial attitude’. Oftewel: hoe kijken mensen, en vooral kinderen, naar mensen met andere huidskleuren dan zijzelf? En hoe komt dat?
In het onderzoek deden kinderen een bekende test rondom dit onderwerp. Vervolgens werden deelnemende (blanke) families in drie groepen verdeeld.
- Groep 1 moest met het gezin video’s kijken die over diversiteit gingen, zoals afleveringen van Sesamstraat rondom dat thema;
- Groep 2 moest met het gezin dezelfde video’s kijken én praten over het onderwerp. Er was een checklist met punten om te noemen, in overeenstemming met inhoud van de video’s;
- Groep 3 kreeg de opdracht om hele expliciete dingen te zeggen als “Sommige mensen op televisie hebben een andere huidskleur dan wij. Blanke, zwarte en Mexicaanse kinderen vinden vaak dezelfde dingen leuk ook al komen ze van verschillende achtergronden.”
Dat nummer 1 niet zou werken, wist de onderzoeker al, want:
“Prior research by Bigler had shown that multiculrtural curriculum in school has far less impact than we intend it to – largely because the implicit message ‘We’re all friends’ is too vague for children to understand it refers to skin color.”
Wat bleek: alleen kinderen van de ouders in groep 3, mits ze heel expliciet een gesprek aan waren gegaan over huidskleur (in plaats van alleen terloops een opmerking te maken en zo de checklist af te werken), hadden hun houding ten aanzien van mensen met een andere huidskleur veranderd.
“We zijn allemaal anders.” De boodschap op de banner is onderdeel van een programma waar de school mee bezig is, met oefeningen en oefenkaarten en spelletjes en van alles. Dus misschien wordt het wel expliciet gemaakt.
Ik hoop het.
Want als je kinderen wil uitleggen dat we allemaal anders denken, een ander leven hebben, er anders uitzien, allemaal anders leren, dat wat de een makkelijk vindt de ander moeilijk vindt, dat iedereen zijn goede en mindere kanten heeft, maar dat we desondanks ook veel overeenkomsten hebben, dat er voor iedereen op deze wereld een plek is, … dan moet je heel expliciet zijn.
We zijn allemaal anders. Maar hoe anders precies? En is dat goed of slecht?
Elja Daae
Latest posts by Elja Daae (see all)
- Zo vertaal je je boek (niet) - 9 januari 2020
- De nieuwe generatie - 8 januari 2020
- Starten met bloggen in 2020 - 6 januari 2020
Geef een reactie