Ik zat deze post van Danielle Laporte te lezen. Voor wie haar niet kent, erg succesvolle Canadese blogster die blogt over ondernemerschap en persoonlijke ontwikkeling.
Haar blog is een aanrader, ook als je de inhoud maar zo-zo vindt (het moet je net liggen, he?). Een aanrader omdat alles mooi is en goed in elkaar zit en er overal verrassingen zitten. Ga maar eens kijken. Kun je altijd iets van leren.
Hoe dan ook. Die post gaat over het zien hoe een bedrijf een klant slecht behandelt en er (n)iets van zeggen. En waarom je wel of niet iets zou zeggen over hoe een ander behandeld wordt.
Ik weet niet of dat voor jullie ook zo is, maar bij mij komt direct een aantal van die ervaringen boven. Waar ik niets zei. Of waar ik wel iets zei.
Ik weet nog heel goed dat ik met een groep collega’s uit eten was en op de vraag ‘Heeft het gesmaakt’ geantwoord heb ‘Nee, eigenlijk niet’. Omdat het eten een aanfluiting was. De rest vond dat ook maar toch. Je zegt het niet snel, he.
Ik heb ook een keer ruzie gemaakt met een serveerster omdat ze de groep (ook collega’s) er op aanspraak dat er geen fooi was gegeven. De baas had betaald, geen fooi gegeven (niet declarabel bij ambtenaren? vergeten?) en wij waren nog even iets aan het drinken. Ze had een punt, maar fooi is geen recht dus ik vond het raar. Discussie met haar aangegaan. We waren allebei een beetje heethoofdig dus het liep op niets uit. Ik zou nu gewoon een fooi neergelegd hebben maar als stagiair kwam dat niet in me op. En ik kon het niet betalen 🙂
Maar vooral moet ik denken aan de keren dat ik geshockeerd toekeek hoe ik of anderen behandeld werden en niets zei.
Eerder dit jaar was ik op Schiphol getuige van een staaltje incompetentie en onbeleefdheid waar je de rillingen van krijgt. Maar ik heb niets gezegd. En dat vind ik nog steeds stom. Vaak ben je gewoon te verbouwereerd, he? Of wil je geen gedoe.
Ik word iedere keer dat ik op Schiphol ben geïrriteerder door de non-service en viezigheid in de horeca daar. Maar dat keer sloeg alles. Een meneer bestelde een koffie, het meisje achter de kassa sloeg een cappuccino aan (50 cent duurder, zoiets) en werd boos op de klant. Omdat ze vroeg of hij het geld terugwilde en hij ‘ja’ zei. Dat ze dan een formulier moest gaan invullen. En de sleutel moest halen.
Ze draaide een beetje door. Begon hem half uit te schelden. En niemand deed iets. Hij was te verbouwereerd om te reageren. En ik en de andere klant uit de rij, ook.
Ik kan me wel voorstellen dat ze niet blij is met haar werk. Haar collega’s bij andere horecapunten zijn ook altijd boos, geïrriteerd, onverschillig en gestresst. De tafels zijn vies, de bestekbakken zijn leeg, de poffertjes zijn meer olie dan deeg, etc. etc. Niemand is blij.
Maar toch. Andere mensen zo behandelen? En dat terwijl je een onderneming vertegenwoordigd?
Ik had iets moeten zeggen. Net als Danielle.
Oh! Schiet me te binnen dat ik vorige zomer WEL een keer iets gezegd heb toen ik door een barista (gphmff) werd terecht gewezen dat ik in het Engels bestelde. Ik kan de blog post niet vinden. Maar ik heb hem fijntjes gewezen op zijn gedrag. Zie je. Ik leer het wel. Maar deze keer had ik weer niets gezegd terwijl ik bijna ontplofte van irritatie.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Een mooie blogpost, Elja. Waardevol ook.
Als kaars en bril niet baten, kunnen jouw woorden wellicht wél weg wijzen…
Waarde – Eigenwaarde
Basis van alles is ‘respect’.
Ook voor onszelf.
Pas als we dit kunnen, gaan we handelen. Belangeloos.
Alles wat we bij een ander negeren,
negeren we ook bij onszelf.
Durven kijken naar wat werkelijk is.
Voelen wat werkelijk in je leeft.
Heerlijk jou te lezen,
nog meer als je de Kern beroert.
Dat vind ik ook zo vreemd in landen als Amerika en Engeland. Dat de fooi bij de prijs inbegrepen zit, alsof het een recht is wat je zomaar kunt opeisen. Een fooi moet toch juist iets bijzonders blijven, iets wat je geeft wanneer je je gewaardeerd en goed behandeld voelt? En niet net zoiets als de blauwe envelop, die je met tegenzin openmaakt omdat je weet dat je er toch niet onderuit komt?
Okee, misschien geen goede vergelijking. Maar toch. Ik vind dat soort dingen vreemd. ‘Ja ze krijgen ook minder geld voor hun werk,’ heb ik weleens gehoord. Moeten de klanten daar dan voor opdraaien met een verplichte fooi? Hm.
Een fooi geef ik als ik me bijzonder voel.
Bijzonder lekker gegeten heb en het personeel me een top gevoel bezorgd en anders niet,
Ik krijg voor mijn dagelijkse werk ook geen fooi, het is geen plicht en geen recht!