Ik las vanochtend een mooi interview met een Amerikaanse actrice. Ze is van Aziatische afkomst en speelt momenteel in een populaire serie (die ik niet ken). Hier kun je het lezen.
Een van de dingen die ze zegt is dat je trouw moet blijven aan jezelf. En ze beschrijft de worsteling die dit oplevert.
Het is een interessante kwestie, ‘jezelf zijn’.
De eerste aanname is dat je weet wie je bent. Wat je kracht is. Waar je gelukkig van wordt.
De tweede aanname is dat je van jezelf begrijpt welke keuzes je maakt in dat ‘jezelf zijn’.
Koop je andere kleren dan je leuk vindt om maar bij een groep te horen, al voel je er niet lekker bij? Ga je om met mensen die je eigenlijk niet zo leuk vindt, omdat het veiliger voelt? Weiger je een das om te doen, zelfs in dat toprestaurant, met de consequentie dat je er niet kunt eten en je tafelgenoten boos en teleurgesteld zijn?
Praat je mensen naar de mond om conflict te vermijden, al heb je eigenlijk een andere mening in een kwestie die heel belangrijk voor je is? Werk je voor een organisatie waar je niet in gelooft?
Wat is het je waard om ‘jezelf’ te zijn?
Wat is er voor nodig en waar doe je consessies?
Waar botst ‘jezelf zijn’ op grenzen?
‘Jezelf zijn’ kan ook een excuus worden.
Soms is ‘jezelf zijn’ gewoon een smoesje dat je jezelf en anderen vertelt om maar geen nieuwe dingen te hoeven doen. Een harnas dat je aantrekt om je ego te verdedigen.
Je vertelt jezelf dat iets niet bij je past, of iemand niet bij je past. En dat je keuzes maakt op basis van ‘ik moet mezelf kunnen zijn’.
Maar diep in je hart weet je wel dat je met name angst voelt. Dat je bang bent dat je dingen niet waar kunt maken. Dat je zult falen. Dat je niet geaccepteerd zult worden.
Waar ligt de grens tussen jezelf zijn en jezelf geweld aan doen om ergens bij te horen of iets te verkrijgen? Tussen kiezen voor jezelf en weigeren om wat ‘jezelf’ is verder te ontwikkelen en stappen te maken? Weet je hart het verschil?
Voorbeeldje: ik gebruik geen make-up.
Niet uit principe of zo. Althans, zo is het niet begonnen. Ik vond het gewoon nooit interessant en ik vond het ook niet nodig. Na 30 jaar (of wanneer beginnen meiden met zoiets??) is het natuurlijk wél een principe, zij het een principe waar ik zelden over nadenk.
Maar als ik er over nadenk is het vanwege de vraag: in welke situatie zou ik het toch gaan overwegen? Als je zelfs op je bruiloft de noodzaak niet ziet, wanneer komt die dan wel? Als blijkt dat je kansen mist vanwege je uiterlijk? Zou ik het dan gaan overwegen?
En als ik het dan zou overwegen, in hoeverre zou ik mezelf dan geweld aan doen? En in hoeverre zou ik de wereld geweld aan doen, door mee te gaan in iets waar ik niet in geloof en niet achter sta? Wat is de grotere impact als ik voor iets (geld, macht, aanzien) afwijk van zo’n principe?
Wie je echt bent, zit hem in de randjes.
In de grenzen vind je pas je eigen definitie van ‘jezelf zijn’.
Houdt het leven interessant, he?
En je eigen idee van ‘jezelf’ scherp 😉
Zijn wie je bent. Niet zo makkelijk als het klinkt.
Mooi: wie je echt bent zit hem in de randjes. Van elk concept vind je de definitie makkelijker als je hem vergelijkt met grensgevallen, heb ik ooit geleerd van filosoof Bryan Greetham.
Maar we lijken allemaal ook zoveel op elkaar dat de verschillen ook echt maar kleine randjes zijn. En die kunnen dan nog steeds onoverkomelijk zijn, vreemd genoeg.
Grappig dat je dat zegt – laatst had ik een cursist die social media maar niets vond en dacht dat dat lag aan haar unieke persoonlijkheid. Maar da’s natuurlijk onzin. We zijn net als jij zegt allemaal zo veel meer hetzelfde dan we verschillen!