Ik zit verslagen voor me uit te kijken, terwijl ik dit schrijf. Dat komt omdat ik net een appje zag in de whatsappgroep van de klas van mijn middelste. Met daarin de naam van mijn kind als een kind waarvan de surprise voor school nog niet is ingeleverd.
Op onze school moeten de ouders een surprise maken.
Tot en met groep 5. En tot en met groep 2 moet je zelf een cadeautje maken. Dat past bij het onderwijsbeleid. In het eerste jaar dat we op deze school zaten, moesten we 2 zelfgemaakte cadeautjes inleveren en 1 surprise. Het was niet mijn leukste Sinterklaasweek, kan ik je vertellen.
Nu hebben wij onze surprises dit keer al braaf gemaakt, het vorige weekend, voordat F. op zakenreis ging. Eentje is nog niet ingeleverd, omdat ik nog even iets moet overleggen met de juf over zijn deelname aan die ochtend (heb ik goede redenen voor). En overleggen is lastig, want soms is zij er niet en soms ben ik er niet.
Gelukkig had ik in de groepsapp van mijn andere zoontje, waarvoor we ook een surprise hebben gemaakt, al gelezen dat we het maandag mochten inleveren. Ik maakte me dus geen zorgen. Ik dacht, ik bespreek het maandagochtend even met haar en lever het desnoods maandagmiddag in.
Maar ik had het mis. In de app kwam een lijstje met de ouders die verzaakt hadden. Waaronder ondergetekende.
Ik weet dat het overdreven is, maar ik kon wel huilen.
Misschien heb ik zelfs wel even gehuild. Zou zo maar kunnen. Het schoot me helemaal een beetje in het verkeerde keelgat. Ik voelde me aan de schandpaal genageld.
Dat komt ook omdat ik het niet de eerste keer was deze week dat ik op mijn kop kreeg in een appgroep.
Ik hoorde dat er eergisteren in een andere appgroep, die van voetbal, boos was gereageerd omdat ik en andere ouders woensdag te laat waren met ophalen. Nu zit ik niet in de appgroep (daar begonnen de problemen mee, dat ik niet had gezien dat er een appgroep is waar ik me voor moest aanmelden). Maar de volgende dag op school zeiden twee (aardige) voetbalouders lachend tegen me dat ik me niet populair had gemaakt door te laat te komen.
Nu ben ik niet vaak te laat.
Maar het probleem bleek te zijn dat ik niet wist dat de training vroeger af was gelopen. En dat kwam dus omdat ik niet in die apgroep zit. Omdat ik over de welkomstmail heen heb gelezen waarin stond dat ik me er op moest laten zetten door de trainer een mail te sturen.
Schijnbaar werd er in de appgroep ook gesproken over de vraag over ouders niet gewoon bij de training moeten komen en blijven. Dus los nog van het op tijd komen. Nu staan we op zaterdag braaf langs de lijn. Maar op woensdag, bij de training, niet altijd. F is altijd aan het werk en ik vaak ook, op woensdag. En de oppas heeft ook nog 2 andere kinderen om voor te zorgen. En de kantine is dicht op woensdag, dus dan sta je dus 1,5 uur te verkleumen.
Ik doe het soms wel. Al vraag ik me ook echt af wat het nou toevoegt.
Hoe dan ook. Twee keer afgebrand worden in een appgroepje in 1 week, dat is wel heel veel.
‘Wat is er met je? Je bent altijd zo energiek!”, zie iemand van school gisteren tegen me.
Maar kennelijk heb ik ook mijn grenzen.
Ik word ten eerste gek van die stomme appgroepen, waarin altijd wel een vingertje wordt opgeheven tegen iemand of meerdere mensen die het niet goed doen. Er is altijd wel een ouder boos over iets. Vaak op een of meerdere andere ouders die niet genoeg inzet tonen of iets zijn vergeten. Of, zoals laatst in een van onze appgroepen, op de school over de mogelijke lerarenstaking.
Het is ook irritant, dat mensen te laat komen. Dat ze niet meebetalen aan de klassenpot omdat ze het vergeten. Dat ze de surprises zo laat inleveren. En het is ook geweldig dat er juffen zijn die zich inzetten en klassenmoeders en vrijwillige voetbaltrainers en al die mensen die zo veel doen voor anderen.
En natuurlijk: als je 3 kinderen hebt, moet je gewoon zelf regelen dat alles geregeld is voor ieder kind. Dat hoort bij zo’n groot gezin.
Maar, en dat is mijn ’ten tweede’, misschien komt het door al die eisen die we van alle kanten op ons afkrijgen.
We maken het elkaar en onszelf zo moeilijk.
We moeten alles goed doen als ouders. De kinderen op meerdere sport- en andere clubs, want 1 hobby is nooit genoeg. En alles zelf maken, lekker koken, gezellig huis, thee met koekjes als de kinderen uit school komen, langs de lijn staan, aanmoedigen, regelen. Oh ja, en allemaal werken natuurlijk! Je kunt natuurlijk niet NIET werken!
Maar het is dan wel stressen als je zorgvuldig afgestemde oppasschema in elkaar dondert door een ziek kind of een lerarenstaking. Toch? Die boze moeder in de appgroep, ik vond het niet zo handig, maar ik begrijp de stress.
Van de week zag ik een onderzoek waaruit bleek dat in Europa de ouders twee keer zoveel tijd doorbrengen met hun kinderen als hun ouders deden.
The authors of the study chalk this up to a change in childcare philosophies, attributing the uptick to the growing popularity of “intensive parenting practices” and “high parent engagement.”
(bron)
Behalve de Franse ouders, die brengen juist minder tijd door met hun kinderen. Maar die doen al heel veel omdat moeders schijnbaar langer moeten borstvoeden en nog stoffen luiers gebruiken. (?)
En wat denk je?
Het is niet allemaal goed nieuws.
There is, of course, much debate over whether more time spent with children is actually a good thing. A large-scale, longitudinal study of American families found that time spent with parents between the ages of three and 11 had essentially nothing to do with the way children turned out.
Daar ga je al.
Het kan zelfs slecht zijn:
The study even found that time with stressed, anxious, sleep-deprived moms struggling to juggle work obligations and childcare commitments hurt their children. If anything, the quality of time seems to matter more: There’s plenty of evidence that activities like reading to your children can improve their outcomes later in life.
Het is een moderne verworvenheid, dat betrokken ouderschap.
En ik ben blij dat ik zoveel tijd met mijn kinderen heb. Ik wil alles voor ze doen.
Ik rijd ze naar voetbal en turnen en hockey en tennis en zwemmen of ik zorg dat de oppas er is of opa’s en oma’s. Ik kook iedere dag verse maaltijden voor ze en zorg dat er altijd fruit in huis is en hun favoriete ontbijt. Ik lees ze zoveel mogelijk voor en praat met ze en knuffel ze zoveel als ik kan.
Ik verdien geld zodat we ze met Kerst LEGO kunnen geven want dat vinden ze zo geweldig en het is zo goed voor hun ontwikkeling. Ik voer gesprekken op school en met allerlei mensen om oplossingen te vinden voor problemen. Ik koop in november al chocoladeletters zodat ze allemaal hun eigen letter in de zak vinden.
Ik zit zelfs surprises te knutselen ‘savonds als ze naar bed gaan. Ook al haat ik surprises maken.
Maar ik kan niet alles.
En ik heb geen idee hoe we er met zijn allen mee kunnen stoppen, dat hysterische eisen stellen.
Het is vechten tegen de bierkaai.
Tot je ten onder gaat.
In de appgroep. 🙁
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Wees blij dat jij niet zo bent.
Ja maar ja. Ik doe toch mee he?!
De gekmaak-ellende is al eerder begonnen met de mobiele telefoon. Men gaat er maar van uit dat die overal direct opgenomen moet worden. Met Whattsapp is dat niet anders. Dat terwijl 99% van de telefoontjes of berichtjes prima een dag kunnen wachten. Zelf ben ik rond 1995 genezen. Mijn baas wilde me toen een mobiele telefoon geven, zodat ie me altijd overal kon storen. Daar ben ik tot op heden niet ingetrapt en merk nu dat ik een stuk relaxter en positiever in het leven sta dan de overige aardbewoners.
Wat vervelend. Ik heb het ook wel eens, net als jij kinderen net veel interesses, zowel man als ik werken veel, niet om het gele, vooral omdat werken ons leukere blij en interessantere mensen maakt en ga er gaat wel eens logistiek wat mis. Of laat ik zeggen met enige regelmaat. Sosm raakt hey me, net als bij jou nu, maar over het algemeen het ik een olifantenhuid ontwikkeld…. Dit is het leven dat ik gekozen heb. Een leven waar ik blij mee ben… Laat ze appen, doe je eigen ding. Jij weet dat zelf wel wat het beste is voor jou gezin en mensen die dat soort dingen hebben blijkbaar zelf biet genoeg te doen. Zo.
Haha. Ja die olifantenhuid he?! Meestal neem ik het niet persoonlijk op. Maar nu speelt er zoveel bij ons thuis en zijn we zo druk met allerlei vervelende dingen, dan ligt alles gewoon gevoeliger.
Ik ga mijn gewone laissez-faire huid weer aanzetten! Dank!
Het is zo makkelijk om maar gewoon even wat in de groep te gooien zonder navragen wat de reden is dat iemand iets nog niet heeft gedaan. Volgens mij is er niets zo moeilijk als kinderen met hobby’s en sport, je eigen hobby’s, werk en sport en dan dus ook nog af en toe zonder je man…
Vandaag had ik mijn drie nichtjes en mijn neefje op bezoek. Ze zijn 9, 7, 4 en bijna 2. Ik ben nu al doodmoe. Laat staan dat je daar dagelijks voor moet zorgen en dan ook werken en het huishouden regelen. Ik neem dan ook met diep respect mijn hoed voor je af, Elja. Wat ben jij een topmoeder en zakenvrouw dat jij al die ballen hoog kunt houden. En als je dan eens iets over het hoofd ziet, dan is dat heel verklaarbaar. Lekker laten lullen dus. Het zijn vast allemaal van die ouders die alleen maar high-winen enzo. (even een vooroordeel erdoorheen jassen)
Ja het is geen makkelijke baan, verzorgende zijn he?! Maar ook leuk! Ik denk zoals Sonja zegt dat we soms juist weer boos worden op de high-flyers. Maar die doen ook maar wat ze goed lijkt, proberen alles te regelen, alle ballen hoog te houden. Al die verenigingen en scholen draaien ook maar op de paar mensen die bereid zijn het voortouw te nemen. Niemand doet het goed eigenlijk he?!
En weet je, ik heb een partner die alles samen met mij doet. Maar hoe moet dat voor al die ouders die alleenstaand zijn? Of een partner hebben die zich er nooit mee bemoeit?? Je weet gewoon niet wat er speelt achter de voordeur. Alleen dat iedereen in principe zijn best doet.
Maar je moet het inderdaad van je af laten glijden eigenlijk … goede les die ik meeneem uit alle reacties :))
In deze drukke sinterklaastijd, als je tot s avonds laat knutselt en voor je kinderen en kookt, en rijdt en voorleest en werkt etc etc komt ook alles wat harder binnen. Ik merk dat ik nu sneller van slag ben.
Maar ook dat ik zelf scherpere mailtjes en appjes schrijf als iets mij niet zint. Terwijl ik best diplomatiek ben normaal.
Ja dat is het he? Je bent zo druk dat alles je van slag brengt. Belachelijk drukke maand. Wat doen we onszelf aan?!
Ik probeer me in te houden met het terug-appen. Heb het wel eens gedaan maar dat was natuurlijk helemaal niet handig – dan krijg je een boze discussie in zo’n groep en daar help je ook niemand mee.
We leven echt in the age of outrage. En op wat die outrage wanneer triggert, is geen pijl te trekken. Door Social Media en tools als WhatsApp is ieder dingetje zó de ether in te slingeren. Op iedere slak kan zout gelegd worden en dingen worden binnen no time uit hun context gerukt.
Over WA-groepen heb ik tot op heden nog niks goeds gehoord, zeker niet van mensen met kinderen. Trouwens, als je wél een can do all zou zijn, dan zou dát weer problemen geven. Jaloezie en afgunst enzo… Het is nooit goed en er is altijd wel wat.
Hoe dan ook, lieve Elja, als ik lees wat je allemaal doet (met liefde en overtuiging en soms zelfs tegen je eigen aversie in) dan duizelt het me. Bizar inderdaad hoe het een soort van wedstrijd is geworden, dat je alles moet kunnen en willen. Een wedstrijd die helemaal niemand kan winnen en eigenlijk alleen maar verliezers telt.
Zucht. Zo goed gezegd Sonja! Ik zag gisteren in de reacties op Twitter ook heel veel boosheid naar de ‘perfecte ouders’ die alles zo goed doen. Dus ook de mensen die het voor elkaar krijgen, zijn het zwarte schaap. Omdat zij de druk weer hoger maken voor de rest. Terwijl zij ook zo hun best doen. We maken elkaar gek.
Als ik durfde zou ik net als Maaike de hele boel verlaten, al die appgroepen uit. Maar ik ben bang dat het dan mis gaat met de last-minute dingen op school en met sport.
Je kinderen kunnen zich geen betere ouder wensen.
Lief Maaike!
Uit de appgroepen stappen 🙂 Wat niet weet wat niet deert.
Maar dan gaat het wel lastig worden met waar je dan wel je informatie vandaan haalt.
Of anders even forse afspraken afdwingen, bijvoorbeeld nooit wijzende vingertjes,
De beheerder stuurt een ouder die het betreft een privé bericht met een vraag…niet met een vingertje
..daar kun jij ouders wel een traininkje in geven…kunnen ze zien waar je je geld mee verdient!
Ik had ook 3 kinderen in het pre mobieltjes/app tijdperk….ze leven alle drie nog 🙂
Ja he. Ik weet ook wel dat je je niet mee moet laten slepen. Maar soms wordt het me eventje te veel. En ik heb het idee dat de eisen steeds hoger worden.
Heb geen whatsapp. Al jaren niet meer.
Merk dat t veel gedoe scheelt.
Ik durf dat gewoon niet … wel met Facebook, niet met whatsapp!