Voor je denkt: Oh nee, een Netflixhater? Nee nee. Neeeee mensen. Heel toevallig had ik in A-me-ri-ka al Netflix hoor. Voordat mensen in Nederland wisten dat het bestond was ik al SUPERFAN. Lekker op de iPad (toen nog nieuw!) Netflix kijken, ik vond het een genot.
Sterker nog, ik had al Netflix toen het nog een verstuurservice voor DVD’s was. Sterker sterker sterker nog, ik heb nog een DVD van The Big Bang Theory die ik nooit heb teruggestuurd. En toen werd alles online dus hoefde het niet meer (toen ik hem eenmaal terugvond). Hij zit nog in zijn Netflix-enveloppe-je, want dat kreeg je er toen bij.
Netflix was een van de dingen die ik miste aan Amerika toen we naar Turkije waren verhuisd (ik vond het screenshot van mijn opzegging in mijn archief, zie boven). Dus toen we naar Nederland terugverhuisden was NETFLIX een van de eerste dingen die ik deed.
Maar nu is alles anders. Want alles op Netflix is nu een Netflix original. En iedere keer dat ik er een kijk word ik een beetje misselijk van mezelf. Het is zo voorspelbaar. Zo fake. Zo hetzelfde. Het is zo’n makkelijke ‘play on my emotions’. Alsof ze een keyboard hebben van mijn emoties en alleen op de juiste knop hoeven te drukken.
Nou ja, alsof … het ís gewoon zo. Het is zo makkelijk om mij aan het huilen te krijgen. Of wat voor emotie ze dan ook willen bewerkstelligen.
Awww dertigers met leuk leven nemen pleegkinderen in huis. Awwww valt tegen. Awwww alles gaat goed. Awwww alles gaat fout. Awwww ze moeten ze terugbrengen. Awww gaat niet door en iedereen leeft lang en gelukkig (cue scene in de rechtbank waar iedereen zijn ‘forever family’ krijgt). Awwww
Volgende. Awwww klein meisje dat in de Kerstman gelooft en jongen die cynisch is geworden en die net hun vader kwijt zijn ontmoeten de Kerstman. Awwwww
Volgende! Awwww jongen en meisje doen alsof ze verkering hebben. Awwww ze vinden elkaar écht leuk. Awwww ze hebben spijt. Awwww ze stuiten op onbegript. Awwww alles komt goed.
OK die laatste kijk ik *nu* dus ik weet niet of het zo gaat, maar ik heb een sterk vermoeden dat het plot zo zit.
Ik heb die van de vrouw die ruilt met de prinses gewoon NIET gekeken. En die van de vrouw die verhuist naar het kleine plattelandstadje ook maar niet. En … nou ja. De rest.
Mijn man en zoon zeggen dat Casa de Papel wel heel tof is. Maar ik vermoed dat die al gemaakt was voordat Netflix zich er mee kon gaan bemoeien. Of misschien ook niet? Ik heb hem niet gezien. Maar als alle effecten op het juiste moment komen, weet je al hoe laat het is: de grote Netflixdatamachine is er mee aan de slag geweest.
Sinds ik jaren geleden las hoe Netflix alle informatie over ons gedrag als abonnees gebruikt om nieuwe shows precies te voorspellen, precies te scripten op emotie, voel ik me gemanipuleerd.
Meer en meer raak ik er van overtuigd dat het leuker zou zijn als alles GEEN Netflix-original was. Als alles gewoon onafhankelijk van Netflix was ontwikkeld en gemaakt zonder bemoeienis van Netflix. Creatief, bijzonder, eigengereid. Anders. Bijzonder.
Maar ik denk niet dat het zo gaat. Ik stel me zo voor dat de Netflixmensen al die shows wel aankopen maar dan gaan zeggen: hier moet een dramatisch ongeluk, hier moet hij het uitmaken, hier moet een schrikeffect, hier een schattig hondje / lief babytje / mooie vrouw / man zonder shirt …
Het ergste vind ik dat ik dan tóch zit te kijken. Ik voel me gewoon slecht over mezelf als ik een traantje laat op de geijkte momenten. Wetende dat de mensen van Netflix na het eindeloos verzamelen van data precies kunnen voorspellen wanneer ik dat traantje laat.
Precies op de juiste toets hebben geklikt.
Bah.
Langzaam word ik misschien toch een Netflixhater.
Disney+, dan maar?
😉
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
De morfologie van het toversprookje (Vladimir Propp, 1928) en The hero’s journey (uit The hero with a thousand faces, Joseph Campbell, 1949) anno nu. Blij toe dat ik alleen een kabelaansluiting heb.
Ik moest ‘morfologie’ opzoeken Paul, maar ik weet nog steeds niet zeker of ik je begrijp 😀
Een mens kan heel goed zonder Netflix inderdaad. Het is wel lekker als puur vermaak en er staan natuurlijk ook gewoon goede films en series op. En als ik zoals gisteren een avondje naar al die stomme reclames op TV kijk die me proberen in te wrijven dat ik een vrouw ben en dus heel veel cremes en shampoos nodig heb om er nog een beetje aantrekkelijk uit te zien, wordt Netflix opeens weer een betere optie. Tsja. Als er maar wat meer echt origineel werk zou staan he.
Het zijn twee klassieke teksten uit de narratologie. Propp: 31 elementen van het sprookje. Campbell: 17 elementen van het avonturenverhaal. Ik denk dat Netflix daar met moderne technologieën op voortborduurt. En het toeval wil dat mijn studie in de propedeuse met Propp begon en bij mijn masterscriptie eindigde bij Campbell.
Aha! Ja, dat denk ik zeker. Ondersteund door alle data die ze verzamelen over een veelvoud aan programma’s. Wie weet kunnen ze die programma’s zelfs automatisch laten analyseren op opbouw en inhoud … dan wordt het helemaal spooky!