Wat ik deed in 2021

2021 was me het jaar wel. Ik heb echt de behoefte om even terug te blikken, want er gebeurde zoveel. Het was een jaar met een aantal flinke downs, moet ik zeggen. Maar ook heel veel fijne momenten, heel leuk werk en goede herinneringen.

De downs, daar ga ik je niet te veel mee vermoeien. Hoeft ook niet, want ik weet dat vaste lezers toch tussen de regels lezen en ze er voor een deel zo uithalen.

De ups, die waren gelukkig nog altijd groter, leuker en impactvoller dan de downs. Dus daar leg ik lekker de focus op als ik terugdenk aan dit jaar en hoeveel er gebeurde!

Ik startte een podcast

Het was een vrij oude droom van me: een podcast starten. Het ging niet zo voorspoedig als het zou moeten gaan, vooral omdat ik niet consistent ben geweest. Ik twijfel continu over de kwaliteit en of het wel is wat ik voor ogen heb en dat komt het succes niet ten goede.

Desondanks kreeg ik een mooi screenshot opgestuurd van iemand die mijn podcast in haar Spotify-jaaroverzicht had staan. Ik heb hem bewaard want ik ben echt heel trots. Ik heb misschien niet zo veel luisteraars, maar ik waardeer iedere minuut dat iemand luistert.

[2022: ik heb plannen en ideeen en hopelijk ook ruimte en rust om er iets mee te doen. Je vindt hem in je favoriete podcast app, onder ‘Elja denkt door’.]

Ik ging open waterzwemmen

De beste beslissing uit 2021! Openwaterzwemmen is iets ongelofelijks. Wat ben ik blij dat ik daar aan begonnen ben. Ik wist dat mijn zwemtrainers ook buiten zwommen, dus ik trok de stoute schoenen aan en vroeg hen om me te laten weten als ze weer begonnen. Uiteindelijk deed ik in juni voor het eerst mee. Tot begin november heb ik ieder weekend meegezwommen.

Er zijn een paar dingen die het zo leuk maken voor mij, heb ik ontdekt:

De groep

Het is gewoon heerljik om met een groep gelijkgestemden te zijn en trainers om je heen te hebben. Het is veilig, het is gezellig en je leert er ook nog eens iets van. Topcombinatie. En na afloop kun je nog even opwarmen en bijpraten met een kopje thee!

De natuur

Er is niets te vergelijken met het gevoel van de natuur om je heen – letterlijk. De eenden en futen verderop, de mist, de regen, de stroming en de golven, de bomen aan de kant. Vooral als je zonder thermopak zwemt voelt het alsof je echt een bent met de natuur. Ongelofelijk.

De uitdaging

Iedere keer opnieuw ben ik zenuwachtig. Kan ik iedereen bijhouden? Is te koud zonder pak? Zal ik mijn zoomers (flippers) uitlaten? Is die regen niet te koud? Vooral vanaf september vond ik het spannend. In oktober en november moest ik mezelf iedere keer overwinnen, want de eerste 10 minuten was ik vaak misselijk van de kou. Kan ik iedereen bijhouden?

Maar zodra ik die vragen loslaat en mezelf er aan herinner dat ik het geweldig vind, dat het zo mooi is om me heen, dat zwemmen buiten heerlijk is – dan overwin ik al dat gedoe.

De wereld is een zwemvijver

Als ik nu ergens water zie, weet ik: ik zou er zo in kunnen zwemmen. Het is nu natuurlijk heel koud en ik zwem niet meer buiten. Maar ik weet dat ik het zou kunnen als ik zou willen (of moeten). Je hebt geen zwembad nodig om te zwemmen. Nederland is vol met zwemwater – en dat wordt zelfs gecontroleerd op veiligheid. De wereld is een grote zwemvijver!

De beste beslissing die ik nam in 2021!

[2022: zodra het kan, ga ik weer van start. Op zich kan het nu natuurlijk ook al, maar ik heb de grens voor mezelf gelegd bij een watertemperatuur van 15 graden. Want die kan ik aan, weet ik. Ik kan niet wachten!]

Ik kreeg Corona

Pfff. Ik zag het totaal niet aankomen. Ik heb gewoon mijn vaccinaties en ben kerngezond dus ik dacht eigenlijk niet dat ik gevaar liep. Maar na het geven van een workshop op locatie werd ik vrijwel direct ziek. Een paar dagen later kreeg ik de melding in de coronamelder-app: ik was die dag bij iemand met Corona in de buurt geweest.

Ik was flink ziek en moest een paar opdrachten afzeggen. Dat doe ik echt nooit, dus dat was flink balen. Maar ik moest ook 10 dagen in isolatie. Netflix kijken. Ik had er al vrij snel genoeg van maar ik was te moe voor iets anders.

Ik ben ook nog steeds niet 100% hersteld. Vooral met zwemmen merk ik hoeveel conditie ik ben verloren en hoeveel minder mijn longinhoud lijkt te zijn. Na een zware zwemtraining kreeg ik een week lang verhoging en keelpijn. Om gek van te worden.

[2022: je ziet, ik kan tot eind 2022 geen corona meer krijgen! Dus dat is alvast een fijn vooruitzicht … grapje natuurlijk. Ik kan alleen maar zeggen: wees voorzichtig met jezelf.]

Ik had geweldige opdrachtgevers

Als ik eerlijk ben, vind ik alles leuk aan mijn werk en vind ik iedere groep leuk. De ene keer sta ik voor een groep verpleegkundigen te praten over Instagram en de volgende keer mag ik meedenken over de social media campagne van een belangrijk democratisch proces.

Het is iedere keer opnieuw een eer om ergens te mogen staan en met mensen te praten over hun werk. Want social media is voor organisaties een strategisch instrument. Dus het is gaaf als je daarover mee mag denken.

Voor mijn werk verdiep ik me dan ook iedere week in totaal verschillende werelden. En die afwisseling maakt het zo interessant. Soms zit ik midden in de wereld van de politie, dan weer in de wereld van communicatiebureaus, ambassades, ziekenhuizen, wijkverpleegkundigen, veteranen, interieur design, kunsteducatie, sportkleding en retail, de rechterlijke macht, studentenverenigingen, uitvaartondernemers, zzp’ers … ik kom overal. In ieder geval virtueel!

(uitzondering: de B2C-wereld, daar zit ik echt iets minder al adviseer ik er soms wel over)

Mijn punt is dat ik het erg naar mijn zin heb met mijn opdrachtgevers bij de overheid, in de zorg, de zakelijke dienstverlening … klaarblijkelijk kom je langzaam maar zeker precies terecht in de klantenkring die je het leukst vindt.

Of zoals ik ooit leerde: ‘Do what you love in the service of people who love what you do’. Dan komt het allemaal goed.

[2022: blij met en trots op de ontzettend leuke mensen die ik dit jaar tegenkwam in trainingen en workshops en waarmee ik lekker kon nerden over social media content. Ik ben absoluut klaar voor nog meer!]

Ik kwam op bijzondere plekken

In de eerste helft van 2021 ging ik nog virtueel de wereld over. Ik werkte voor een aantal ambassades maar ook voor een Europese niet-nederlandse organisatie. Zo zond ik vanuit mijn huis in Nederland uit in Azie en elders in Europa en dat beviel me buitengewoon goed.

Nou ja, ik was liever op locatie geweest, natuurlijk! Lijkt me heerlijk, zo’n trip, ha!

Maar ik kwam dit jaar voor mijn werk ook in Nederland op waanzinnige plekken. Ik gaf een training in een kasteel (inclusief sfeervolle brandende kaarsen). Ik mocht een gevangenis van binnen zien. En ik kwam op een hele hoge verdieping in een van die torens die je ziet als je de skyline van Den Haag bekijkt.

Ik gaf ook een paar keer een training met uitzicht op het oude kantoor van mijn vader, waar ik als tienjarige een prinses een bloemetje mocht overhandigen voor de opening (!). Ik was op een politiehoofdkantoor in de vergaderzaal, waar je normaal als burger niet komt. Ik kwam in meerdere ziekenhuizen – de beste manier om in een ziekenhuis te komen is toch als je er komt voor je werk!

Ik was bij een rechterlijke instantie waar ik ooit als student-stagiar een keer iets mocht afleveren, toen ik stage liep bij een advocatenkantoor, maar waarvan ik niet dacht dat ik er gezien mijn carrièrekeuze ooit nog zou komen.

Ik was op bezoek op mijn oude universiteit – en dit keer niet als student. En tenslotte zag ik zag een van onze democratische instituten van binnen. Redelijk mindblowing vond ik het allemaal.

Online trainingen hebben veel voordelen, ook voor trainers. Je hoeft niet het hele land door en daarom val je niet ten prooi aan drop en chips bij de bezinepomp. 😀 En ik merk dat online trainingen me minder energie kosten.

Tegelijkertijd is er stiekem weinig leuker dan je deelnemers te ontmoeten op locatie, kletspraatjes te maken bij het koffie-apparaat, zien in welke omgeving mensen werken. En af en toe een rondleiding … waarvoor dank!

[2022: er staan al wat dingen op de agenda, maar ik weet nog niet of die op locatie zijn of niet. Ik weet aan het begin van het jaar eigenlijk nooit waar mijn werk me gaat brengen. Dus wie weet waar ik allemaal kom in 2022?]

Ik ging kamperen met de jongens

Vroeger kampeerden F en ik altijd. Tentje achterin en go, niets reserveren, lekker knoeien met een mini-bbq, spelletje doen … heerlijk. Maar de laatste keer was toen ik zwanger was van de oudste. Onze jongens kennen alleen vakanties in gites en airbnb’s. Dus het werd de hoogste tijd.

We stonden daarom vrolijk twee nachtjes in de regen op een camping in de biesbosch. En twee nachtjes op een luxe camping aan zee, vlakbij waar we wonen – dit keer inclusief mijn oudste. We zaten knus onder ons ‘dekje’ met een kaarsje, een gaspitje, kaasjes en stokbrood en het was inderdaad heel gezellig. Ook al hadden we niet genoeg stoelen en vonden de jongens hun nieuwe matjes niet optimaal. Ha! Dat is de echte kampeerervaring.

[2022: we hopen dat we ze in 2022 mee kunnen krijgen op een paar weekendjes, als de drukke sportschema’s dat toelaten. En dan vooral op natuurcampings. Eens kijken of we er een familietraditie van kunnen maken.]

Ik bekeek de wereld vanuit een nieuw perspectief

Om meerdere redenen haalden wij dit jaar de broekriem aan. We gingen niet echt op vakantie. We kochten nauwelijks kleren en spullen, anders dan wat de kinderen nodig hadden. En waar we gewend waren om veel uit eten, lunchen en koffie drinken te gaan, hebben we dat drastisch teruggebracht afgelopen jaar.

Die broekriem was een vrijwillig keuze met een vrijwillige consequenties. En mijn omzet haalde een nieuw record. We kwamen feitelijk niets te kort. Dus niets om over te klagen.

Toch gaf mij dit gek genoeg een totaal nieuw perspectief. Niet alleen op hoeveel ik normaal gesproken consumeer en hoe leeg dat eigenlijk is. En hoeveel je kunt doen zonder geld uit te geven.

Maar wat het me vooral leerde was dat het moeilijk is om niet jaloers te zijn op anderen. Op social media werd ik doorlopend geconfronteerd met de vakanties, nieuwe kleren, shoppingtripjes, stedentripjes, nieuwe huizen, nieuwe auto’s, restaurantbezoeken van de mensen om me heen. En dat vond ik lastig.

De vraag die me al jaren bezig houdt – waarom voelen we de behoefte om te delen hoe geweldig we het hebben en voor wie doen we dat eigenlijk – kwam keihard terug. Wat drijft ons toch? Is het puur egoisme? Waarom zijn we nooit bezig met wat het met de ander doet en hebben we zo weinig gevoel voor die ander? Waarom projecteren we liever een imago van een perfect leven? En wat voor effect heeft ons gedrag op de wereld?

Niet een vraag waar ik direct antwoord op heb. Maar wel iets waar ik nu nog meer mee bezig ben dan ik al was.

[2022: ik ben dankbaar voor de perspectief-shift. Ik hoop hem te behouden. Al heb ik de broekriem liever wat losser!]

Ik leerde mezelf beter kennen

Het was het zwemmen, vooral nadat ik herstelde van Corona, dat me inzichten gaf in mezelf. Ik wil alsmaar gaan en sta te weinig stil. Ik wil niet opgeven, ook. Blijkt. Ik neem geen rust en geen pauze – ik wil dóór. Maar dat leidt niet altijd tot het optimale resultaat, althans niet bij zwemmen.

Ik leerde ook dingen over mezelf door onze financiële situatie. En van de dingen die we meemaakten met onze kinderen: van omgaan met een tiener die van alles wil en niet wil tot omgaan met een kind met autisme. Alles is een confrontatie met jezelf.

Toen we afgelopen week de kerstboom op gingen zetten en ik supergestresst probeerde orde te houden zodat de kralenketting op mijn manier in de boom kwam te hangen realiseerde ik me weer: ik heb nog veel te leren.

[2022: blijven leren. Misschien toch tijd voor een coach? Of misschien gewoon net en slagje dieper? Ik denk er nog over na.]

Ik ben al 25 jaar blij met F.

Als ik dit schrijf is het 25 jaar min 1 dag geleden dat ik voor het eerst zoende met F. Vijfentwintig jaar, het is me wat. Wie had dat gedacht?

Gek genoeg heb ik nooit getwijfeld, niet vanaf die eerste dag. Niet dat ik voor me zag dat we gingen trouwen en drie (!) kinderen zouden krijgen. Maar het was gewoon allemaal goed.

Hebben we nooit downs? Tuurlijk wel. Een relatie is niet iets dat zo maar is. Je moet er aan werken. En dat is niet makkelijk. We hebben allebei gescheiden ouders, dus dat realiseren we ons maar al te goed. Maar we zijn nog steeds blij met elkaar. Dus dat is het vieren waard.

(we waren afgelopen maand ook nog eens 16 jaar getrouwd. het is me wat)

[2022: wat kan ik zeggen? ik hoop op nog vele jaren samen ❤️]

Ik ging online verkopen, zocht een coach en kreeg een PA

Na jaren gedoe besloot ik begin dit jaar dat ik al dat verkopen van cursussen toch maar eens moest professionaliseren. Ik ging aan de slag met een paar wordpressplugins en automatiseerde de boel. Voor alles wat er nog handmatig moest ging ik aan de slag met een fijne PA/VA.

Om beter te gaan verkopen en vooral om meer conversiegericht te schrijven, nam ik een fijne ‘conversiecoach’ in de arm. Dat was heel leerzaam en heel leuk.

Ondanks fijne hulp en automatisering stopte ik afgelopen jaar ook uiteindelijk met het verkopen van mijn cursussen op open inschrijving (instagram en LinkedIn voor bedrijven).

Ergens heel jammer, want ik krijg veel vragen en ik weet vaak niet goed aan wie ik mensen moet doorverwijzen. En ik had met mijn fijne VA het proces helemaal onder controle.

Het probleem was dat ik niet zoveel verkocht. Ik houd niet van verkopen, ik heb geen zin in adverteren, ik houd er niet van mezelf te promoten. En dan krijg je ook niet voldoende inschrijvingen.

Mede daardoor kostte het me allemaal gewoon meer energie dan het me (geld) opleverde. Daarentegen ging mijn werk voor in company opdrachtgevers alsmaar beter en beter en voor geweldige organisaties. Dus besloot ik maar te stoppen.

[2022: inmiddels twijfel ik weer een beetje. Ik zoek nog naar een goede vorm waarbij wat het me oplevert en kost (en hoeveel mensen ik kan helpen) beter in verhouding is. Wie weet …]

Ik ging 3 keer een nachtje en 1 keer een dagje weg met een vriendin

Dit was echt zo geweldig: nachtjes weg met vriendinnen. Nog nooit gedaan op die manier en nog nooit zo vaak! Ik ging met V. naar Friesland waar we een paar dagen lang samen uitgestorven oude stadjes konden verkennen en met mijn favoriete viervoeter wandelden. En savonds met wijn en chocolade samen Netflix kijken zonder kinderen in de buurt om voor te koken of aan huiswerk te herrinneren of vragen te beantwoorden (mama … mag ik? mama … waar is? etc.), dat was ook bepaald niet slecht.

Ik ging van de zomer ook op stap met A. We gingen naar Bergen en het was heerlijk. Niet alleen omdat ik lekker ruim 24 uur met A. rondhing maar ook omdat we die 24 volpropten met dingen doen en en zien en winkelen en foto’s maken en eten. Avonturen genoeg: zo viel ik bijna van een houten voetpad door de bomen en liepen we met blote voeten waar dat niet de bedoeling was.

Later die zomer ging ik met een van mijn kinderen langs bij H. op de camping, een dagje. Zij en ik zwommen samen het meer over (waarbij ik even uitsloverig liet zien hoe goed mijn borstcrawl was natuurlijk), we zwommen met de kinderen, we aten bij de caravan, de kinderen speelden in de speeltuin … redelijk idyllisch allemaal. Met de kids in de buurt heb je wel andere gesprekken natuurlijk, maar het was heerlijk om op zo’n zomerse dag als je verder niets hoeft lekker samen rond te hangen.

En tot slot nam J. me mee op weekend. Dat was niet alleen heerlijk omdat ik er echt aan toe was en er een beetje doorheen zat. En omdat het zo leuk was om verrast te worden. En we eindeloos konden kletsen. Een een prachtige hotelkamer hadden.

Maar het was ook heel bijzonder omdat ik onverwachts een blik kreeg op mijn beste vriendin als topmanager. Ik was zwaar onder de indruk, toen ze onverwacht in haar vrije weekend allerlei problemen op het werk moest oplossen en ik er af en toe iets van meekreeg.

Ik ben nooit zo’n meisje-meisje geweest. Maar voor een niet-meisje-meisje heb ik toch echt geweldige, slimme, stoere en lieve vriendinnen weten te maken.

(2022: volgend jaar trouwt de oudste zoon van een van mijn vriendinnen in de VS. ik hoop dat dat betekent dat ik mijn Amerikaanse vrienden na twee jaar weer kan zien! En als het even kan hoop ik de traditie in ere te houden want het is echt ‘food for the soul’, zo’n weekend met een vriendin)

Ik maakte uitstapjes uit Het Boek

De vakantie ging niet door, althans, niet echt, maar we sloten wel af met 1 dagje op stap met zijn vijfjes. Land art kijken in Flevoland.

Het boek dat ik vorig jaar kocht, Duizend plekken in Nederland die je gezien moet hebben, is een van de beste aankopen die ik ooit deed. Sinds we het hebben, gaan we af en toe even op stap. Nederland is geweldig en er is ongelofelijk veel te zien.

Samen uitstapjes ondernemen is voor ons gezin het moment dat we even samen zijn. En ‘ervaringen’ staan eigenlijk altijd bovenaan mijn lijstje met leukste herinneringen en momenten in een jaar. Dat boek is een manier om daar structureel mee bezig te blijven: herinneringen maken.

Mooi meegenomen: behalve wat benzine (of een fiets) kost het meeste niets.

[2022: we hebben eigenlijk een beetje te weinig uitstapjes gemaakt vind ik. Goed voornemen is om dat weer meer te doen en niet alleen met mijn gezin. Ook met vriendinnen. En ook alleen.]

Ik sprak met directies

Normaal gesproken werk ik vooral voor communiatie-afdelingen. Soms voor HR-, marketing- of salesafdelingen die vanuit arbeidsmarktcommunicatie mogelijkheden zien op Instagram of LinkedIn. Maar vaak voor communicatieadviseurs, woordvoerders, redacties en social media managers.

Ik heb natuurlijk wel vaker op directieniveau gesproken. Toen ik de advocatuur werkte, leerde ik dat ‘board room level consultancy’ een heel andere manier van informeren en overtuigen vraagt. Dus het was op zich niet nieuw. De afgelopen jaren gebeurde het wel eens dat ik met de partners van een advocatenkantoor om tafel zat, of een College van B&W. Maar het was wat sporadisher.

Dit jaar was het een meer gebruikelijke situatie. Opnieuw stond ik voor een college van B&W, maar ook voor de directie van een grote overheidsorganisatie. Daarbij ging het niet alleen over ‘waarom is social media belangrijk’ en ‘wat kunnen we er eigenlijk mee als organisatie?’ maar ook ‘wat kan ik er als bestuurder mee?’.

Te vaak zie ik dat de mensen die de social media kanalen beheren niet voor vol worden aangezien, niet de waardering krijgen die ze verdienen. Directies realiseren zich heel vaak niet dat voor een groot deel van het publiek diezelfde social media kanalen het beeld van de organisatie of het merk bepalen. Niemand gaat iedere dag naar je website, maar mensen zien wel bijna dagelijks social media berichten van je voorbij komen. De kunst van het vormgeven van dat imago ligt in handen van de frontlinie: de social media managers. Dus heel fijn om daarover in gesprek te kunnen.

[2022: ik hoop het komende jaar nog veel vaker om de tafel te kunnen met directies, colleges van B&W, managementteams en partners. Al was het maar omdat ik graag wil dat zij beter begrijpen wat hun bikkels van communicatie, woordvoering en redactie iedere dag doen en wat er allemaal mogelijk is]

Ik werd uitgever

Nou ja, ik niet, maar ik ging voor mijn eigen uitgever werken als coördinator. De serie waar ik zelf ooit het eerste boek van schreef, en waar inmiddels tientallen delen in zijn verschenen, mag ik vanaf dit najaar helpen coördineren. Een mooi excuus om met twee hele leuke mensen af te spreken en af te reizen naar Zaltbommel. En lekker met Geerhard (de uitgever) te bomen over trends en mensen en ideeën.

[2022: er staat veel op stapel in 2022. Ik ben nog druk op zoek naar auteurs voor een paar van onze onderwerpen. Het is een geweldig proces, van idee tot uiteindelijk boek. Ik bedenk maar zo, er lopen mensen rond die nog niet weten dat ze een boek gaan publiceren! Zin in de volgende stappen.]

Ik dook in in de stambomen

Dit is iets waar ik veel mee bezig ben geweest dit jaar en waar ik nog niet echt over kan praten. Ik wilde antwoorden op een paar vrij existentiele vragen, al had ik niet echt door dat ik er mee worstelde. Dat veranderde in de eerste minuten van deze podcast, die ik luisterde terwijl ik tijdens de lockdown door het bos wandelde.

Ik deed uiteindelijk een DNA-test en verdiepte me in stambomen. Ik werd lid van Facebookgroepen vol mensen met dezelfde vragen als ik, zocht contact met en kreeg advies van geweldige mensen en instanties. Ik kwam op zich niet veel verder. Maar het was en is een waanzinnige reis. Inmiddels heb ik de tweede test opgestuurd naar een andere aanbieder en wacht ik op de resultaten daarvan.

[2022: ik hoop volgend jaar op een aantal vragen antwoord te krijgen. Het voelt als een soort onomkeerbaar proces: hoe meer je weet, hoe meer je wilt weten, hoe meer je er over wilt vertellen en delen. We zullen zien waar het toe leidt, want ik had eigenlijk niet gedacht dat ik dit al zou delen]

Ik blogde onregelmatig

Dit blog doet niet wat het moet doen. Althans deze blogger doet niet wat ze zou willen doen! Terwijl ik dit schrijf ben ik bezig met het 73e concept – dat wil zeggen dat ik momenteel 73 niet-gepubliceerde artikelen heb klaarstaan. Waarvan er veel bijna af zijn. En ik weet nog niet eens zeker of ik dit ga publiceren.

Bij die 73 zitten niet de paar blogartikelen die ik als ‘prive’ publiceerde over mijn DNA-zoektocht. Bloggen hielp me om mijn gevoelens op papier te zetten en ook gewoon om ze vast te leggen voor later, voor anderen die misschien hetzelfde doormaken. Maar publiceren ging me te ver. Ik ben er nog niet klaar voor om alles openbaar te maken. Een paar posts staan dus wel in concept, een paar heb ik gepubliceerd als ‘prive’ zodat niemand behalve ik ze kan zien.

Maar de rest van die 73 zijn gewoon twijfelgevallen. Iedere keer dat ik schrijf denk ik aan die 50-100 mensen die zich geabonneerd hebben op mijn artikelen en dan durf ik niet meer.

Dramatisch. Stom. Zonde.

Argghhhh

[2022: ik moet eigenlijk weer iedere dag gaan bloggen, want dan *moet* je ze wel publiceren. Althans, zo werkt dat bij mij. Maar goed. Ik zie het nog niet helemaal gebeuren in 2022]

Op naar 2022

Goede voornemens zijn maar een idee, een term, een concept. Je kunt iedere dag met iets beginnen of iets stoppen. Terugblikken op een jaar is daarentegen iets dat vooral leuk is aan het einde van dat jaar, vind ik.

En dan ga ik nu op PUBLISH klikken, OK?!!