Verhalen. We vertellen ze allemaal. Maar ze worden vooral heel veel aan ons verteld.
“Storytelling”, in de marketingwereld.
En meestal trappen we er in.
Sterker nog, vaak herkennen we ze niet voor wat ze zijn: trucjes.
Zo zat ik net De Keuringsdienst van Waarde te kijken. Daar ontdekten ze, in hun research, dat de groothandel voor vogelvoer een zaadsoort verkoopt die als ‘superfood’ verkocht zou kunnen worden. Aangezien het stempel ‘superfood’ niet beschermd is, kan dat gewoon. Ze onderzoeken of het hen zou lukken.
Een slimme marketingman laat in de natuurwinkel perfect zien hoe wij verhalen slikken als zoete koek. Nou ja, als vogelzaad. “Uit de hooggebergten van Ethiopië” klinkt al weer beter dan Ethiopie. Als je dan ook nog kunt roepen dat ‘mensen inEthiopië al eeuwenlang dit zaad verbouwen vanwege de voedingswaarde” heb je je verhaal.
Zet vervolgens op de verpakking wat er niet in zit – transvetten- (TRANSVETTEN? Waarom zouden die er WEL in zitten?) en je bent klaar voor de verkoop.
Wij slikken dat. Wij kopen superfoods. Ook bij het Kruidvat, de Etos en de Albert Heijn.
We willen sterker, gezonder, beter, slimmer zijn dan alle generaties voor ons.
Dat weet ik omdat ik dit artikel las, vanochtend: Beware of the too compelling narrative. Er bestaat niet echt een goede vertaling voor ‘narrative’, volgens mij. Want het is meer dan een verhaal of een relaas of een verhaallijn.
Het is nogal een long read maar de moeite waard. (Peter, Jacob Jan, ik wilde jullie hier specifiek op wijzen en in een tweet gaat dat niet. Jullie zijn verhalenvertellers – aan de goede kant dan bedoel ik. Bij deze!)
Het komt er op neer dat wij mensen verhalen, narratives, nodig hebben om de wereld te begrijpen en informatie te kunnen verwerken. We onthouden informatie ook makkelijker als we die informatie in de vorm van een verhaal krijgen toegespeeld.
Daar is niets mis mee. Maar soms klopt het niet en trappen we er keihard in.
Dat zijn de verhaallijnen die we makkelijk aannemen maar die niet kloppen.
Ze zijn de grondslag van heel veel marketingtactieken. Maar we herkennen ze niet. Ik niet althans.
(Tot vandaag, dan. Weer iets geleerd. Gratis en voor niets!)
(I heart blogging.)
In het artikel staan een paar voorbeelden. “Vroeger was alles beter’, is er eentje. Of “Wij zijn slimmer dan mensen vroeger”. Je moet het echt even lezen om de gedachtengang te kunnen volgen. Maar bij mij raakte hij een hele grote snaar.
Ze zijn niet altijd fout, die verhaallijnen. Maar vaak ook wel. Vroeger was niet alles beter. Er waren vroeger ook heel veel slimme mensen. Etc.
Specifiek noemt de auteur ‘De enige echte manier” als een verhaallijn die in de dieetindustrie veel wordt gebruikt. Dit is echt het einde. Dit is geweldig. Op deze manier word je echt gezond. The diet to end al diets.
Het voedsel dat het slimste voedsel is dat je zou kunnen eten. Nu bij de Hema, de Etos en de Albert Heijn.
In die aflevering van De Keuringsdienst van Waarde zie je de opgetogen blik in de dames die een superfood workshop volgen. Zij geloven dat zij meer weten dan de rest van de wereld, meer dan de mensheid tot nu toe. De enige echte manier om gezond te leven.
Ook verhelderend in dat verband is het gesprek met de foodblogster, dat een van de presentatoren voert. Zij gaat bloggen voor hem over zijn nieuwe superfood. Hij mag zeggen wat er in haar artikel moet komen te staan.
Bloggers zijn verhalenvertellers.
Maar voor wie? En met welk doel? En weten we welke verhaallijn ze gebruiken?
Kennen we het frame van de bloggers die we lezen?
Toen ik het vandaag met mijn tijdelijke collega’s over artikel had, zeiden ze: Oh! Framing! Zie hier de uitleg van Wikipedia over framing. Het is een communicatietechniek. Brrr.
In dat verband – bloggers en of we ze geloven – is dit ook een interessant artikel: “Pseudoscience and strawberries: ‘wellness’ gurus should carry a health warning“. De auteur windt zich op over bloggers die zonder enige basis ‘health guru’ worden en wiens woord voor waarheid wordt aangenomen. Claims zonder wetenschappelijke onderbouwing. Het is een nogal weinig subtiel artikel. Maar ja. Dat zijn veel van die bloggers-turned-health-gurus natuurlijk ook.
In De Keuringsdienst van Waarde vertelt de slimme (cynische) marketingman dat je weliswaar bepaalde claims niet mag maken op de verpakking op je superfood. Maar dat je kunt zorgen dat het internet vol staat met artikelen over jouw superfood en de vele health benefits.
Het is allemaal een kwestie van verhalen vertellen.
En SEO.
…
PS Conclusie: geloof niet wat je hier leest! Je weet het nooit met die bloggers.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Hihi, je PS is leuk!
Ja, wij worden regelmatig om de tuin geleid. Zeker met reclames. Volgens mij kan je daar boeken vol over schrijven.
Of blogs! 🙂
Superfood ha ha ha, ja om sommige mensen superrijk te maken….. goeiE, ik heb hardop moeten lachen! En ga die aflevering van KvW nog even kijkeb
Ja grappig toch, die context??? Dan denk je opeens: hmmm….!!
ze noemen The Black Swann . Was dat niet een een boek dat ook op jou indruk maakte?
Het was een boek dat ik met geen mogelijkheid uit kon krijgen omdat het ZO MOEILIJK WAS. Ik vrees dat ik het zelfs weg heb gedaan…moet nog even zoeken…! Ik dacht dat jij het juist gelezen had??
oja, dat was het: intrigerend maar te moeilijk.
Nee ik heb het niet gelezen, we mental note van gemaakt dus
ik baal wel dat ik het niet aan kon. Ik ga eens kijken of ik het nog heb en of ik het nog eens kan gaan proberen.
LOL!
Ik las net in een review dat ie waarschijnlijk expres moeilijk engels schrijft omdat hij een hekel heeft aan de snelle populaire jongens. (Tja en nu moet je het natuurlijk helemaal lezen, na dit verhaal 😉
Je moet natuurlijk niet alles geloven wat ze bij de Keuringsdienst van Waarde vertellen. 😉
Toch vind ik dat een leuk en verfrissend programma en kijk er vaak naar.
Zelf tuin ik weinig in dit soort zaken. Bij alles en iedereen is het handig om een lichte vorm van scepsis te behouden. Een vervelende truc is om eerst iemand te paaien met een aanbieding en veel service en als de klant aan je verbonden is, dan hem of haar flink uitmelken en in de kou laten staan. Diverse (internet, energie-) providers hebben hier een handje van.
Ja we hadden het hier laatst over de vraag of dat programma wel zo echt is he? Maar toch, verfrissend inderdaad.
Ik tuinde er vroeger heel veel in. Toen ik een blije veelverdienende twintiger/dertiger was. En toen ik een jonge ouder was.
Nu ben ik wat sceptischer. En wat voorzichtiger met mijn geld! 🙂