Er staan al een hele tijd twee projecten op mij te wachten. Het zijn nogal grote projecten. Ik stop ze zo goed weg dat ik soms, als ik het mezelf vraag, niet eens meer weet wat ze waren.
Maar soms komen ze opeens weer terug in mijn hoofd.
Oh jee, dacht ik, oh jee!!! Wanneer wanneer wanneer ga ik dat nou doen????
Die projecten zijn belangrijk voor mijn werk, voor mijn inkomsten, voor de groei van mijn bedrijf en de groei van anderen. Maar toch gaan ze telkens op de lange baan.
Net schoten ze mijn hoofd weer in. En ik vroeg me af:
waarom doe je soms niet wat je moet?
Waarom stel je sommige dingen soms zo eindeloos lang uit, al weet je dat ze de investering in tijd en energie ruimschoots gaan goedmaken?
Ik maak er even een zenhabits-je* van mensen, want bij mij heeft het te maken met drie dingen:
- Weten dat het veel tijd en aandacht kost en moeite hebben om die tijd en aandacht gewoon in te plannen in de dagelijkse gang van zaken
- Niet helemaal zeker zijn van het startpunt
- Dit geldt natuurlijk altijd, bij iedereen, overal, iedere dag: het ’te druk’ hebben. Priori-tijd, he. Het blijft een dingetje.
*Alles over uitstelgedrag, procrastination, vind je op het prachtige blog zenhabits.net
Hier dan, in omgekeerde volgorde, gewoon omdat het kan:
3. Je zou denken dat ik mijn les wel geleerd heb.
Toen ik in Istanboel woonde, was ik bezig met het starten van Frankwatching Webinars. Ik werkte er continu aan en had nauwelijks tijd voor andere dingen. Als vriendin I. vroeg of ik mee ging lunchen of koffie drinken, zei ik nee. Geen tijd. Te druk. Drukdrukdrukdrukdrukdruk. Gekluisterd aan de computer. Ieder uur weg van de computer gaf me een boos gevoel. (zie de link van zojuist!)
Toegegeven, het is een succesvol bedrijf geworden (vorig jaar winst en omzet verdubbeld! Woohooo). Maar ik ben me, toen ik eenmaal ging verhuizen en terugkeek op mijn tijd in Turkije, wel af gaan vragen of ik het niet anders had kunnen doen. Of al die uren achter de computer nou echt effectief zijn geweest. Of een keertje twee uur besteden om even te lunchen of koffie te leuten nou echt zo’n negatief effect zou hebben gehad op het resultaat.
Ik vermoed dat het best had gekund. Ik weet dat het had gekund.
2. Alle begin is moeilijk.
Dat klopt wel aan punt twee. Je moet soms een begin vaststellen en gewoon gaan. Doen. GOGOGO!
Het heeft soms geen zin meer om te blijven nadenken. Je moet aan de slag. Je maakt je eigen beginpunt, je eigen Start, tenslotte. Iedere dag kan het, iedere dag kun je beginnen. Of je nou ondernemer bent of in loondienst: zonder iets te initieren kom je niet verder.
Toen ik bij KPN werkte, startte ik tegelijkertijd me een hele bus hipo’s (high potentials). Maar er waren er een paar die binnen een jaar uitblonken. Ze zagen dat dingen anders konden en begonnen projecten. Met succes. Ze initieerden. (ik ben niet zo tot bloei gekomen daar…maar goed…schade ingehaald…ahum)
Ik weet dondersgoed dat iedere reis begint met een enkele stap. En ik heb dat talloze keren toegepast in mijn leven. Ik weet in dit geval zelfs welke stap ik moet nemen. Het is een kwestie van ….
plannen
1. Plannen is een vak
Ik ben bepaald niet slecht in plannen, vind ik zelf. (…) Maar ik ben tegelijkertijd ook niet echt georganiseerd. Gek, he.
Het komt omdat ik niet ECHT georganiseerd ben, van nature, maar mezelf dwing om georganiseerd te zijn omdat ik weet dat ik het niet ben. Als ik mijn OV-kaart niet direct in mijn portemonnee stop, is hij weg.
Het idee van een groot project dat veel research vraagt en dus veel uren gaat kosten, schrikt me af vanwege de planning. Hoe plan je dat in? Wanneer werk je daar dan aan? Neem je dan vrij van al je andere taken? Zet je je email uit en negeer je Instagram?
Ach. Uiteindelijk komt het toch neer op 4:
4. Prioritijd
Tot je het ECHT belangrijk vindt, belangrijk genoeg om andere dingen te laten wijken, gebeurt het niet.
Het is net als met bloggen en mensen die zeggen dat ze geen tijd hebben om te bloggen. Heb ik ook niet. Ik heb prioritijd.
We gaan het zien, mensen.
Met Frankwatching Webinars is het tenslotte ook gelukt. 🙂
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
- In debat met jezelf - 15 januari 2025
Dit is precies het probleem waar ik (en vast veeeeel anderen) mee zitten. Je wilt iets, maar je doet het niet. Tijd ervoor inplannen werkt dan vaak het beste, maar ook inzien dat je geen tijd hebt voor alles en daardoor soms dingen moet laten. Nu ik fulltime stage loop merk ik ook dat ik minder tijd heb voor veel dingen en dan moet je keuzes maken. Wat niet makkelijk is. Ga je fitnessen of toch een uur bloggen? Of sla je het bloggen een keer over en ga je schrijven? Moeilijk!
En zo verder: ga je schrijven of dan toch iets voor Lood doen? Of freelance een opdracht doen? Of toch die film kijken met je vriend? Of eindelijk eens dat ene uitgebreide gerecht koken? Tja. Zo kun je door blijven gaan..
Ja precies. Je moet een beetje kiezen wat je het meest oplevert en/of je het gelukkigst maakt he? Maar het blijft altijd lastig. Helemaal met druk van buitenaf, dan wordt het nog lastiger.
Ja het is ook moeilijk. Punt. Het handige van kinderen hebben is dat je wat dat betreft (koken, spelen, naar bed brengen) geen keuze hebt. Soms beschermt dat je eigenlijk een beetje, stiekem 🙂 want je MOET wel. Maar met de tijd die over is, pfff, wat te doen, wat te doen?
Dit is bekend probleem. Ik heb dat regelmatig. Wat ik doe om te beginnen en een start te maken is er een hele zondag aan te besteden. Zoals morgen. Zeer tegen ze wens van mijn kinderen in en ik geloof ook niet dar mr H het erg gezellig vind. Maar ik heb dat sosm nodiv . 9 uur alleen op kantoor. Weinig emails, Haast geen collegas. Heerlijk!
Ik heb het ook gedaan, gisteren. Gewoon mail uit en GO. Heerlijk…!!!
Fijn he! Ik mag aanstaande zondag nog een keer!
Jaloers. Anna-Maria, vriendin, had een week lang het rijk voor zich alleen en ging iedere dag in een hotel slapen vanwege een badkamerverbouwing. Ik herinner me dat ze dat jaren geleden ook deed, lang voor ik haar kende (haar op afstand bewonderde) en dat er een wereld voor me open ging: er zijn vrouwen die gewoon even een paar dagen weg gaan van hun gezin. Sanity. Ha.