Soms is advies van mensen uit je omgeving waardevol. Maar soms ook helemaal niet.
Ik had contact met iemand die gedeprimeerd zijn arbeidskansen steeds lager inschatte naar aanleiding van opmerkingen over de kansen van ‘mensen boven de 45 in deze markt’. Ik begrijp wel dat het hem aangreep, de algemeenheden die mensen over hem uitstrooiden.
Maar hier is waarom het belangrijk is om dat soort verhalen te negeren:
ze kloppen vrijwel nooit voor jouw specifieke situatie.
Ze kloppen bijna nooit voor jou als individu.
Het probleem – ik heb er de afgelopen jaren een analyse op losgelaten – is dat mensen altijd vanuit zichzelf spreken. Ze doen dingen klinken als De Waarheid.
Maar ze spreken altijd door hun eigen filter.
En heel vaak is dat filter heel sterk, heel krachtig, en meestal vanuit hun eigen angst of hun eigen ego. Maar zelden hebben mensen dat zelf door.
Toen ik ontslag nam bij KPN, zeiden veel mensen dat ik gek was.
“Het is nu zo’n slechte arbeidsmarkt!”, zeiden ze. Vaak mensen die zelf al heel lang weg wilden, maar niet durfden. Of dachten dat ze niet konden. Ik herkende dat, want ik had vol jaloezie zelf veel leuke mensen precies hetzelfde zien doen.
Ik had het zelf ook, dat ik gefilterd reageerde.
Een vriendin van mij vertrok naar het buitenland en ik weet nog hoe negatief ik was. Het zou vast niets worden, wist ze het wel zeker, wat ging ze daar nou doen in haar eentje… Pas toen ik andere vriendinnen (tot haar verdriet) hetzelfde zag doen, realiseerde ik me dat IK het probleem was en niet haar buitenlandavontuur. Ik werd gekleurd door mijn angst haar te verliezen.
Projecteren van de eigen ervaring op die van de ander is gevaarlijk.
Een collega die me zag lopen toen ik net zwanger was wist zeker dat ik bekkeninstabiliteit had. Had ze zelf ook gehad. Ze zag het gewoon aan mijn manier van bewegen. Ik kon me voorbereiden op een helse tijd, werd me duidelijk. Ik ging in paniek naar mijn verloskundige. Die natuurlijk al wist dat er niets aan de hand was.
De moeder van een kennis wist in diezelfde tijd zeker dat het nooit goed zou komen met onze baby-uitzet, omdat we die drie maanden van tevoren nog niet hadden gekocht. De chique kinderwagen die we op het oog hadden zou absoluut zeker uitverkocht zijn en nooit meer op tijd komen. Toen we, voor ons gevoel ruim op tijd (of misschien toch veel te laat?) de winkel binnenstapten bleken ze ieder model in iedere kleur en iedere combinatie achter te hebben staan.
De mensen die mij vertelden dat het onmogelijk is om als expatvrouw te werken, hadden hun eigen ervaringen en gedachten over werken als expatvrouw. Soms was het frustratie die sprak. Maar vaker was het schuldgevoel over niet-werken.
De mensen die zeiden dat Hongaars een onmogelijke taal was om te leren, waren er zelf nooit aan begonnen.
Toen we onze eerste baby geen speen gaven omdat het niet echt nodig leek, vertelde iedereen die wel een speen gebruikte voor zijn of haar baby ons hoe belangrijk spenen zijn. En toen we de tweede wel een speen gaven omdat we het wel handig vonden, vertelden de mensen die er geen gebruikten ons hoe schadelijk spenen zijn.
Over ieder land waar we naar toe zijn verhuisd, vertelden mensen ons dat het on-mo-ge-lijk was om een school of crèche te vinden. Ze hebben nooit gelijk gekregen. Het kostte over het algemeen niet eens moeite. Alleen in Nederland was het even lastig, maar uiteindelijk ook weer helemaal niet.
In alle landen waar we gingen wonen, woonden alle expats in andere wijken en andere districten dan wij aantrekkelijk vonden en probeerden makelaars en expats ons die hoek in te krijgen. Overal hebben we ons hart gevolgd en zijn we in andere wijken gaan wonen op basis van onze eigen criteria. En overal hebben we goede beslissingen genomen en zijn we terecht gekomen op plekken die bij ons pasten.
Mijn advies?
Soms is het beter om je oren tijdelijk even dicht te doen, als je in zo’n ingrijpende levensfase zit.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Heel waar!
Goed stuk! Ik denk dat er op zich weinig aan te doen is dat iedereen vanuit zijn eigen referentiekader reageert. Wel is het goed om je daar bewust van te zijn. Als jij je er bewust van bent dat andere mensen dit doen, kan je hier inderdaad rekening mee houden in het wel of niet opvolgen van iemand zijn advies. En natuurlijk kan je er ook rekening mee houden wanneer je zelf diegene bent die advies geeft. 🙂
Ja precies, als ik nu advies geef probeer ik in gedachten te houden dat mensen meer hebben aan support dan aan negativiteit…
Wat fijn. Iemand die het durft te zeggen en het doorspekt met persoonlijke voorbeelden. Mij doet het denken aan de tijd waarin ik een studie ging kiezen. Toen ik European Studies koos, zeiden mensen: moet je niet doen, straks bestaat Europa niet meer. Toen ik een jaar later naar Communicatie switchten, zeiden mensen: 1) zonde 2) ES staat beter op je CV 3) Communicatiemensen zijn er al genoeg, het is te breed.
Toen was ik 17/18. Dan overweeg je al die argumenten ook echt, want je hebt geleerd dat andere mensen met meer levenservaring vaak dingen weten die jij pas achteraf te weten komt. Terwijl je soms, ook als je jong(er) bent, best op jezelf mag en kunt vertrouwen!
Typisch voorbeeld van hoe je bij iedere keuze tegenovergestelde argumenten tegenkomt en hoe lastig dat is. tuurlijk hebben mensen wel eens gelijk. Maar vaak heb je meer aan support dan aan kritische, negatieve reacties, heb ik gemerkt.
hear! hear!
YEAH!
Mooi geschreven @Elja!! Heel herkenbaar!
“Een eigen bedrijf? Niet doen. Dat gaat niets worden. Niemand drinkt hier koffie.”? 🙂