Ik kreeg een mail van Facebook.
Facebook wil mij terug.
Dat begrijp ik best.
Ik ben namelijk boos. En Facebook heeft dat gemerkt. Als een boze geliefde laat ik Facebook al een week links liggen. Langer zelfs. Sinds 1 april, om precies te zijn. En Facebook gooit alles in de strijd om me terug te winnen.
Dat ik boos ben sinds 1 april, daar is een reden voor. Dat was namelijk de dag dat ik er achter kwam dat ik een belangrijke Facebookupdate had gemist, van een paar weken geleden. De update van een vriend. Zijn laatste.
Zijn laatste.
Facebook wist niet dat ik die vriend en zijn updates belangrijk vond.
En stuurde mij ook geen mailtje, zoals nu, nu ik niet meer inlog.
Ik wist wel dat het zo werkte op Facebook, natuurlijk, het is mijn werk tenslotte om dat te weten. Ik ben al heel lang Facebooker. Ik had er iets aan kunnen doen. Maar ik heb zo weinig vrienden op Facebook dat ik dacht dat het wel goed zou komen.
Ik vertrouwde er op dat Facebook mij begreep. In mijn ziel kon kijken. Mijn hart. Mijn hoofd.
Tsja.
Het waren misschien toch de wittebroodsjaren, Facebook.
En die zijn voorbij.
Weet je wat het probleem is? Het probleem is niet zo zeer dat jij voor mij bepaalt dat zo’n update niet belangrijk is.
Het probleem is dat je mijn relaties ondermijnt. Je doet ze tekort. En daarom doe ik hen ook tekort. Snap je me nog?
Vol wroeging – want ik kan het nooit meer goed maken – analyseerde ik wat er gebeurd was in mijn relatie met die vriend en met andere vrienden. Hoe ik in de jaren dat ik niet in de buurt was van ze omdat ik in het buitenland zat, mijn beeld van hen ben gaan baseren op wat ik op Facebook van ze zag.
Ze werden voor mij hun facebookupdates.
Ik realiseerde me op 1 april dat ik mezelf vertelde dat mijn Facebookvrienden me niet nodig hadden, omdat ze op Facebook zo gelukkig waren. Ik dacht ook, ach, ik hoef ze niet te bellen, ik weet al hoe het met ze gaat.
Wat een bullshit.
Wat een luiheid. Wat hield ik mezelf voor de gek.
Want niemand laat zichzelf echt zien op Facebook. Het is allemaal mooi weer. Maar als dat de enige vorm van contact is, vorm je je langzaam een nieuw beeld van je Facebookvrienden. En je relatie verandert mee. Ten slechte, denk ik, in de meeste gevallen.
Want jouw relatie is echt. Maar wat je op Facebook ziet, niet.
Who we are is not what we post.
Wat een slechte vriendin ben ik geweest.
Je weet hoe dat gaat Facebook, als mensen boos zijn op zichzelf: dan geven ze anderen de schuld.
In dit geval ben jij het slachtoffer. Zielig voor je.
Ik snap wel dat je me terugwilt.
Maar ik denk niet dat het ooit nog wordt wat het was.
Doei.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Façadeboek doet bij mij geen moeite om me terug te krijgen. Ik heb hen al een aantal jaren terug effectief geaborteerd in een tijd dat dat nog erg lastig was. Bij de laatste stap heb ik mijn mail-adres vervangen door een een onbestaand mailadres en misschien sturen ze daar nu de mailtjes naartoe om mij terug te winnen.
Voor de zekerheid heb ik de 3 hoofddomeinen van Feesboek ook meteen maar in m’n browsers geblokkeerd.
De ‘vrienden’ die ik er had waren van die verhuisde ‘hyves’-figuren en daar heb ik niet veel aan.
Hahaha! Jij gaat echt radicaal te werk! Slim van dat emailadres… !!
Oef! Dat is naar zeg! Wel goed neergezet hier. Nee, Facebookupdates zijn niet altijd echt. Of in elk geval is het altijd maar een selectie. (Ze zijn wel echt, maar gefilterd). Daar krijg je kennelijk ook dit soort situaties van. Wat mij betreft moet dit overigens niet een pleidooi zijn om ook negatieve zaken op Facebook te delen. Ik heb namelijk wel veel Facebook vrienden, maar dat zijn echt niet allemaal ook echte vrienden. Die hoeven het dus niet te weten als het even wat minder gaat. Net zoals ik met echte vrienden bepaalde verhalen en situaties wel aan de een zou vertellen en niet aan de ander.
Maar deze blogpost zorgt er wel voor dat je beseft dat je met mensen moet praten. Dat Facebook updates nooit voldoende zijn. Dat je elkaar moet blijven bellen en ontmoeten. Dat Facebook leuk is voor de foto’s en de nieuwtjes tussendoor.
Ja dat is het he? Het is zo makkelijk om te stoppen met praten. Iedereen is zo DRUK.
Dit is een krachtige post. Hier zal ik over nadenken, bij stilstaan, nieuwe ideeën bij ontdekken. Bedankt om hem te schrijven.
Dankjewel Jasmien voor je reactie!