Ik zei van de week al dat ik niet wilde zeuren. Meende ik ook. Daarom formuleer ik mijn gezeur speciaal voor jou, lezer, als vragen. Vragen, vragen, vragen. De vragen die mij bezig houden.
Wie bepaalt hoe ik dagelijks communiceer?
Waarom beslist een groep witte oude mannen, werkzaam bij de machtigste technologiebedrijven ter wereld, hoe ik mag communiceren? Raar toch? Toch is het zo. De grootste, universeelste taal ter wereld is die van de emoji. Apple zegt dat er ieder jaar 60 bij mogen. De wereld luistert naar Apple. En een groep probeert te besissen of het menstruatieemoji belangrijker is dan het maté-emoji (wat is maté ook alweer? Een drank toch)? Slimme, aanhoudende lobbyisten spelen ook een rol
Kijk die documentaire maar, is leerzaam.
Hoe leg je uit dat het leven gewoon saai is?
Als je over de veertig bent en rondhangt met andere mensen van boven de veertig verzucht iedere week wel iemand dat nieuwe generaties zo makkelijk zijn. Zo weinig motivatie hebben. Geen ‘nee’ kunnen horen.
Ik denk dan altijd: als het al zo is, hebben we het zelf gedaan. We hebben onze kinderen het zo makkelijk en leuk gemaakt en zijn zo op ze gefocust dat ze nooit nee horen en denken dat ze stuk voor stuk kampioenen zijn. Maar als iets dan niet lukt, weten ze niet wat het over ze zegt (niets!). Anyway.
Ik had een discussie met mijn middelbare scholier over school. ‘School moet toch leuk zijn?’, zei hij. En ik was met stomheid geslagen. Sinds wanneer moet school leuk zijn? School is saai! Je moet net als iedereen op de wereld (mits ze toegang hebben tot onderwijs) gewoon op tijd komen, je mond houden en je huiswerk doen. Such is life . Maar zo zit hij er duidelijk niet in. Lastig hoor.
Hoe kun je kinderen nog les geven?
Dat brengt me wel op iets anders dat me bezig houdt. Namelijk: al die kinderen die al vanaf hun 2e op de iPad games spelen en YouTuben, hoe kun je die in vredesnaam hetzelfde lesgeven als ik les kreeg 35 jaar geleden? Dat kan toch nooit effectief zijn?
Het leven van kinderen zit vol met opwindende technologie waar je continu beloond wordt voor je gedrag (in games), of voor je aandacht (nieuwe voorgestelde video op YouTube) of de tijd die je er doorbrengt (streak op Snapchat). Een slimme, verslavende feedback loop zorgt dat ze al vanaf heel jong leren verlangen naar leuke feedback.
En dan school! School is bijna niet veranderd. Behalve een beetje online huiswerk werk je met een boek en blaadjes en opdrachten en schriftjes en een topo-boek van 15 jaar geleden.
Ik zeg niet dat het onterecht is. Maar ik zeg wel dat kinderen hun aandacht er niet bij kunnen houden omdat ze zo verslingerd zijn aan technologie en de feedback die ze gewend zijn te krijgen.
Wie bepaalt wie ik ben en wat ik doe?
Het stomme is dat alles wat ik online doe, bepaald wordt door anderen. WordPress bepaalt hoe een website er uit ziet. Google bepaalt of jij mij weet te vinden. Je e-mailsysteem bepaalt hoe je dit leest. Twitter of Facebook bepalen of jij dit stuk uberhaupt te zien krijgt.
Als ik kon bepalen wat kinderen leren op school over technologie en social media zou het vooral een les zijn om ze te laten beseffen dat andere mensen de keuzes maken waar wij allemaal klakkeloos in mee gaan.
In de documentaire komt de auteur van Team Human aan het woord. Hij zegt precies wat ik me al heel lang afvraag. Als je op deze site, die van de documentaire, naar onderen scrollt kom je een video van hem tegen (en nog veel meer waardevolle info over emoji).
Ja, ik ben dol op social media, op het vindbaar maken van mijn site in Google, op de beperkingen die ieder social medium ons geeft zodat we onze creativiteit moeten gebruiken. Maar misschien ga ik op een dag overstag, de andere kant op. Want ik wil zelf bepalen hoe een website er uit ziet, hoe vindbaar ik ben en of jij mijn stuk kunt lezen en vinden. Wie weet. Ooit.
Vragen vragen vragen
Niets is makkelijk en alles lijkt steeds gecompliceerder. Er is zoveel om iets van te vinden en je voor in te zetten en uit te zoeken. Het is overweldigend.
En PS: linzenburgers van de Albert Heijn zijn geen aanrader. Zelfs als je niet laat aanbranden. En dit was even mijn onverkapte zeur van de dag. Sorry.
PS PS ik wil eigenlijk Frank bedanken want door hem bedenk ik telkens weer hoe belangrijk het is om te blijven bloggen, je stukjes gedachten de wereld in te blijven sturen. En door Anna-Maria, die in mijn hoofd de stem is die zegt: iedere dag bloggen is een belangrijk ritueel. Dank jullie.
PS PS PS dit plaatje hierboven heeft nergens iets mee te maken maar het maakt me blij, die schoudertjes zo naar achter, het hoofd naar voren, de blauwe diepte verkennen … zo wil ik ook zijn en blijven. En als ik maar gewoon een beetje blijf vragen in plaats van zeuren lukt het misschien nog ook.
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Ik ben het helemaal eens met die scholier, school hoort leuk te zijn. Je leert veel beter als je gemotiveerd bent. Volgens mij vind jij het ook hartstikke leuk om te leren via documentaires en boeken. Ik ook.
School vroeger was echter ongelofelijk saai. Ik zat altijd uit het raam te staren en me te vervelen in plaats van te leren. Zo krijg je een afkeer van leren, terwijl leren juist ontzettend leuk kan zijn. School zou ook leuk moeten zijn.
Overigens is er, volgens mij, wel al flink wat verbeterd sinds de jaren 80 toen wij op school zaten. Echter nog genoeg werk aan de winkel.
Misschien heb je gelijk. Misschien moet school ook leuk zijn. Het is zeker dat kinderen beter leren als ze gemotiveerd zijn! Goed punt …
Om heel eerlijk te zijn zit hij op een geweldig leuke school, een Montessori middelbare school. Na een voorlichtingsdag voor ouders dacht ik: oh wau.w. Hier had ik willen zitten! Met leerkrachten die hem serieus nemen, weinig huiswerk, spannende projecten, heel veel leuke keuzevakken en vooral een topsfeer. Maar dan nog vindt hij school saai. Dus ik wilde hem uitleggen dat niet alles altijd leuk kan zijn. Je moet op tijd komen, je moet je proefwerken leren en maken, je moet soms opletten … dat soort dingen zal toch nooit veranderen denk ik?