Soms vragen mensen naar mijn naam. Nou ja, soms: iedere presentatie, iedere training, iedere lezing, iedere zakelijke ontmoeting.
“Ja”, zeg ik dan, “mijn opa was een Noor. Maar ik ben nog nooit in Scandinavië geweest, hoor.”
En steeds vaker voel ik me raar als ik dat zeg.
Wil ik nou bewijzen dat ik echt Nederlands ben?
Of wil ik laten zien dat ik trots ben op mijn exotische afkomst?
Het is allebei waar. Ik ben echt heel erg Nederlands. En daar ben ik soms trots op en regelmatig niet. En ik zou ook best willen dat mijn Noorse connectie substantieel was.
De waarheid is: mijn naam zegt niets over wie ik ben. Het is niet meer dan een onvrijwillig haakje om iemand aan te kunnen benoemen en herkennen. Als een soort van postcode.
Alleen heb je meer invloed op je postcode dan op je naam!
Een naam zegt helemaal niets.
Als je een’ buitenlandse’ achternaam hebt, zegt het dat je misschien begrijpt hoe het is om in en met 2 culturen te leven. Dat de kans groot is dat je meer dan 1 taal vloeiend spreekt. En dat je met een andere blik kunt kijken naar je eigen en andermans culturen.
Maar zelfs dat weet je niet zeker als je kijkt naar een naam.
Vraag me naar mijn naam – maar laat me je vertellen wie ik eigenlijk ben.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik moest onmiddellijk denken aan dit gedicht:
Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min
Een gedicht wat vroeger heel veel indruk op me heeft gemaakt en wat me letterlijk is bijgebleven.
Niet helemaal van toepassing op jouw blog maar toch ook weer wel een beetje dus ik wilde het even delen.
Zo mooi. Heb hem ook!
Ik ben nu in de bijzondere omstandigheid dat ik mijn eigen naam gekozen heb. Nou ja, de helft dan.
Ja da’s weer eens iets heel anders. Hoewel we dat eigenlijk allemaal zouden kunnen doen, doen we dat niet.
A ja, ik zou het dan weer met trots zeggen als mijn opa een Noor was geweest, gewoon omdat ik Scandinavië zo leuk vind – ik denk dat ik het ergens maar saai vind/zou vinden als ik tot in het oneindige te herleiden zou zijn tot NL – via mijn vaders moeder loopt er in ieder geval één lijntje naar Duitsland, of eigenlijk uit Duitsland vandaan naar mij toe, en meer dan een soort vaag grappig vind ik dat niet, alhoewel ik mijn achternaam best saai vind – en de jouwe heel leuk want ‘anders’.
lekker vaag he?!
a ja, whats in a name 😉
Ik weet het niet! Is het echt belangrijk? Sommige mensen zweren van wel, he?
What is in á name zei Shakespeare reeds. Onze achternaam kwam in medio 18e eeuw al in het Utrechtse voor. Voel me 100 % wereldburger
A rose is a rose is a rose!!