Ik stond bij de bushalte net, te wachten op de bus. Het is geen gezellige bushalte. Het is er donker en depressief en niemand praat ooit en er staan mensen te roken. Bah.
(ze zouden echt iets moeten gaan doen aan die bushalte en niet alleen aan dat prachtige nieuwe treinstation er onder, als ik zo vrij mag zijn even een suggestie te doen)
Naast mij stond een oudere mevrouw, heel klein en tenger en fragiel. Er kwamen drie luidruchtige jongens aangelopen, diep in discussie, en ze gingen recht voor haar staan. Met de langste jongen (superlang! Over de twee meter denk ik) recht voor haar neus.
Dat kwam omdat ze op het platformpje van de bushalte stonden en dat is maar heel smal.
Ze hadden helemaal niet door dat de lange jongen recht voor haar neus stond en zo erg was het ook niet.
Je zag dat er wat onrust ontstond over de jongens. Ze schreeuwden een beetje naar elkaar en maakten grappen die alleen zij begrepen en zo.
Maar goed, die mevrouw zei met haar beschaafde, zachte stem, dat ze recht voor haar neus stonden. Het duurde even voor de lange jongen het hoorde (eerlijk is eerlijk, zij praatte vrij zacht en zijn oren waren superver van haar mond!) maar toen schoof hij direct op en zei sorry.
Ik zat in de bus vlakbij ze (achterin). Het waren jongens van een jaar of 16, 17. Ze waren opgewonden en enthousiast en praten heel hard en lieten elkaar ook iets zien op de iPhone dat veel lawaai maakte en moesten keihard lachen.
Doodnormale jongens.
Als je goed luisterde (ik deed dat eventje, stiekem) hadden ze het over serieuze scholierendingen. Studiekeuze en zo, en wat ze wilde worden later was de ene aan het vertellen (zijn vrienden waren onder de indruk van zijn toekomstplannen).
Maar het vervelende is dat ik, als ik 3 jaar geleden bij die jongens in de bus had gezeten, me geërgerd zou hebben aan ze. En mogelijk ook een zekere dreiging had gevoeld. Zelfs een beetje bang zou zijn geweest misschien.
Gewoon. Omdat ze luidruchtiger zijn dan ik en een ander accent hebben dan ik en ik rare vooroordelen had over mensen met hun accent.
Shit, he. Dat ik ze dan zo tegemoet zou zijn getreden. En dat ze overal om zich heen dan mensen zoals ik tegenkomen. Je begint al direct op een achterstand, met al die vooroordelen. En als iemand dan vraagt of je even op wilt schuiven omdat je voor haar neus staat, weet je gewoon niet of ze dat bij accentlozen ook zou hebben gedaan. Het leven wordt dan knap ingewikkeld en je moet wel heel goed in je vel zitten, wil je daar mee om kunnen gaan. Lijkt me.
Maar gelukkig zie ik nu, als ik kijk, gewoon drie gemotiveerde, luidruchtige scholieren.
Gelukkig kan een mensen blijven leren en begrijpen.
PS Over accenten gesproken: ik heb in dit artikel bij het nalezen al een keer ‘zei’ veranderd in ‘zij’ en een keertje ‘zij’ in ‘zei’! Dus mogelijk betrap je me op andere fouten. Dat is dan ook wel weer ironisch, he. ‘Accentloos’ Nederlands en hoogopgeleid en zo maar dan wel de zei en de zij rustig verwisselen! Zo zei zie je maar.
PS2 Die zei/zie was een grapje!
PS3 Ha, ha.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
we maken ons er allemaal wel eens schuldig aan, aan oordelen. so be it. de vraag is: hoe ga je er mee om…
Het is echt jammer dat mensen vaak zoveel vooroordelen hebben. Inmiddels ben ik mij hier heel erg bewust van en probeer ik er dus zelf heel erg goed op te letten (en anderen zoals mijn familie er ook op te wijzen).
Ik betrapte mezelf er gisteren op dat mijn gesprekspartner het had over ‘het hoofd van de vakgroep’ en ik automatisch aannam dat het een man was. Pfff. Was niet zo. Vooroordelen zitten diepgeworteld!