Noot: deze heb ik gisteren geschreven maar niet gepubliceerd. Noot2: inmiddels twee dagen dieet achter de rug en geconstateerd dat het niet makkelijk is maar wel voldoening geeft.
Op deze laatste dag van het jaar 2013 concludeerde ik dat ik er een paar kilootjes bij heb gekregen de afgelopen maanden.
Voor mezelf
In oktober van vorig jaar ging ik namelijk op dieet. South Beach. Ik denk dat ik gewoon probeerde om ergens controle over te krijgen aangezien de verhuizing naar Istanboel voelde als iets waar ik geen controle over had.
Hoe dan ook, het had succes en ik voelde me (en voel me er) heel goed bij, dat kilootje of 10 minder (ik weet niet precies hoeveel want ik ben begonnen zonder te wegen).
Maar nu zitten er weer een paar aan. Niet verwonderlijk. Ik ben al ruim een maand aan het snoepen van chocolade en koekjes en pepernoten. En chips, zelfs als ik constateer dat ik het eigenlijk niet lekker vind. Niet echt lekker. Het is ook voornamelijk troep natuurlijk allemaal.
Dus ik ga maar weer even rustig aan doen en mijn South Beach dieet volgen.
Het punt van vandaag en voor volgend jaar is voor mij: dingen zijn makkelijker en je haalt er meer voldoening uit als je het voor jezelf doet in plaats voor de ander. En met de ander bedoel ik: ‘de wereld’, ‘zij’, ‘andere mensen’. De ander zoals wij die vaak als gezichtloze vijand gebruiken in ons denken.
Voorbeeld.
Ik ging afgelopen week zwemmen met de jongens. Vroeger had ik me druk gemaakt om hoe ik er uit zag in bikini. Maar nu niet meer. Het maakt me niet uit, wie me ziet. Ik ken die mensen allemaal niet dus waarom zou het uitmaken wat iemand anders vindt?
Dat afvallen deed en doe ik dan ook puur voor mezelf. Ik vind het leuk om resultaat te zien. Het voelt goed om een gezond gewicht te hebben. Het voelt goed om na te denken over wat ik eet en ook waarom ik eet. Het voelt goed om mezelf te dwingen om bewust te leven.
Voorbeeld
Met bloggen is het net zo. De enige reden dat ik het iedere dag doe, dat dat lukt, ben ik zelf. Hoeveel ik ook hecht aan jullie en aan gelezen worden, dat staat er eigenlijk los van. Als ik dat dagelijkse bloggen voor jullie deed, zou het nooit lukken.
Zoals je wel eens hoort zeggen dat je goed moet zijn voor jezelf voordat je goed kunt zijn voor anderen, dat is volgens mij ook zo. Ook al klinkt het zo egoistisch. Ik kan het niet precies uitleggen. En al helemaal niet verklaren.
Voorbeeld
Fotograferen doe ik ook al jaren voor mezelf. Ik vind het leuk om te doen. Het is creatief. En het is genieten om naar mijn foto’s te kijken, terug te bladeren (digitaal dan he), emoties te voelen die bij de momenten horen dat ik de foto nam. Het geeft met ongelofelijk veel voldoening.
Maar wat blijkt: mijn foto’s zijn ook voor anderen leuk. Toen ik die fotocursus deed in februari dit jaar (een hoogtepunt van het jaar voor mij en komende februari doe ik hem weer!) bleek dat mijn foto’s ook door een pro werden gewaardeerd. Dat er een lijn in zat.
Zelfs een totale amateur zonder verstand van techniek kan hele mooie foto’s maken als die amateur er vooral zelf van wil genieten en niet de illusie of de prententie heeft dat ze ‘goed’ moeten zijn.
Net als met bloggen, eigenlijk.
Voorbeeld
Toen ik die fotoworkshop ging doen zaten we van tevoren met een paar deelnemers, de fotograaf en Caro thee te drinken en te praten over fotografie en de cursus. En ik raakte helemaal in de stress. Echt, letterlijk. Mijn hart klopte uit mijn keel, ik werd zenuwachtig. Omdat de andere cursisten bezig waren met de ‘critique’, het moment aan het einde van de cursus waarop de fotograaf samen met de klas de mooiste foto’s van iedere deelnemer zou bekijken.
Ik wist niet eens dat het bestond en dat het zo zou gaan. Ik wilde gewoon leuk foto’s maken in Istanbul met een professionele fotograaf. Mezelf een moment gunnen om Istanbul te leren kennen. En meer leren over fotografie.
De twee dames in kwestie waren al enkele jaren op cursus bij de fotograaf en groot fan. Ze wilden graag net zo goed zijn als hij. Misschien zelfs wel hun geld er mee verdienen, net als hij. Of gewoon impact hebben en aandacht vestigen op misstanden in de wereld door middel van foto’s, net als hij.
Ik zei tegen Caro – stiekem in het Nederlands – dat ik helemaal in de stress raakte van die dames.
Caro, die er net als ik was om te genieten en te leren, zei dat ik me er niets van aan moest trekken.
En ze had gelijk. Toen ik bedacht waarom ik er was (voor mezelf) en waarom ik foto’s maakte (voor mezelf) en hoeveel plezier ik daar altijd in had, was ik weer kalm.
Waarom werkt dat zo?
Misschien is het omdat je gedrag voortkomt uit liefde en niet uit angst, als je iets puur voor jezelf doet.
Misschien is het omdat het makkelijker is om iets te doen als je het leuk vindt.
Misschien omdat je iets vaker doet en dus oefent en beter wordt als je iets leuk vindt.
Misschien heeft het te maken met dat idee van innovatie versus motivatie, liefde versus angst.
Ik wou dat ik het in een potje kon doen en weg kon geven, dit inzicht. Want het maakt ook moeilijke dingen (dieet) zoveel makkelijker.
En het maakt heel veel dingen gewoon nog veel leuker.
Het maakt het leven leuker, eigenlijk.
Wens
Ik wens jullie, behalve gezondheid, een 2014 zonder angst en mét liefde!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dat potje met inzicht staat hier al een tijdje op mijn bureau.
Gelukkig Nieuwjaar! Veel liefde gewenst in een zorgeloos 2014.
Jij ook!!! De beste wensen, en een jaar vol liefde, gezondheid en creativiteit!