Het jaar loopt op zijn einde. En het geduld van vaders en moeders ook. En als je dat ook hebt: je bent niet de enige. En ik ook niet 🙂
Van de week werd ik op de groente- en fruitafdeling van mijn lokale supermarkt begeleid door een niet aflatend gekrijs en gegil. Een klein jongetje zat in het winkelwagentje met de scanner, terwijl zijn zusje boodschappen kwam brengen. Die hij vervolgens weigerde te scannen. En als ze de scanner probeerde te pakken begon hij hard te gillen.
De ouders, die door de winkel liepen en af en toe terug kwamen om boodschappen in de wagen te leggen, probeerden het een beetje te sussen als ze iets in de wagen legden. Maar verder zagen ze er een beetje verslagen uit. Ze negeerden het feit dat hun kinderen de winkel bij elkaar krijsten. En ik begreep dat wel. Ze waren moe. Heeeeel moe.
Een paar dagen geleden zag ik op school, vlak voor de bel ging, het dochtertje van vrienden op een leeg schoolplein haar roze stepje neerleggen en er bovenop gaan zitten met haar armen over elkaar en haar hoofd naar beneden. Haar moeder, die haar fiets had weggezet, kwam aanlopen en vroeg wat er was. Het was haar duidelijk een raadsel. Maar het meisje weigerde nog in beweging te komen, terwijl de school op het punt stond te beginnen. Klaar met de dag, nog voor hij begonnen was.
Toen ik daarna naar huis fietste hoorde ik een oorverdovend gegil uit een voortuin komen ergens. Ik hoorde de moeder proberen om haar kind tot rede te brengen. Maar het was wel duidelijk dat dat niet zou gaan lukken. Been there, done that. Vermoeide peuters kun je niet tot rede brengen. Je kunt alleen geduld uitoefenen.
Vanochtend was ik vergeten om de spreekbeurt van mijn zoontje op een USB-stick te zetten. Ik stond op het punt om te laat te komen op mijn afspraak, omdat ik ondanks 45 minuten waarschuwen mijn kinderen niet zo ver had weten te krijgen dat ze op tijd klaar waren. En toen moesten we halverwege school weer terug. Voor die spreekbeurtpresentatie.
Vervolgens lukte het niet om de laptop van mijn man te openen. We typten wel 40 keer het wachtwoord in, belden hem, vroegen het wachtwoord, weer intypen, lukte weer niet, en toen stonden de tranen in mijn ogen. En werd ik volledig onterecht boos op mijn zoontje. Want ik was het zelf de avond daarvoor TOTAAL vergeten, nadat ik hem 1 keer had helpen herinneren en hij zij ‘dat doe ik vanavond wel’. Arm ventje. Die begon ook niet lekker aan zijn dag.
Na inmiddels een aantal jaar ervaring durf ik wel te stellen dat de laatste weken voor de Kerstvakantie voor ouders de heftigste weken van het jaar kunnen zijn. En dat is dan nog als je kinderen normaal gesproken redelijk om kunnen gaan met opwinding en een verstoorde routine. Hebben je kinderen ook nog ADHD of autisme of iets anders waardoor verandering ze sterk beïnvloedt (handen omhoog ??♀️!), dan zijn die laatste weken van het jaar een regelrechte ramp.
Ik weet het niet hoe het met jullie kinderen zit, maar de mijne zijn ook gewoon klaar. Op. Geïrriteerd. Ze worden hyper van Sinterklaas, cadeautjes, schoenen zetten, chocolade, de Kerstboom, verlanglijstjes en het idee van Kerstcadeautjes.
Ze zijn hyper maar ook moe. Ze worden steeds later wakker iedere dag. En met een beetje pech moet ik ze zelfs wakker maken, in plaats van dat ze zoals gebruikelijk zelf wakker worden en genoeg tijd hebben om te ontbijten en te douchen.
Oh ja: hun ouders ook trouwens. Supersupermoe zijn we.
Ik vraag me, terwijl ik medelijden met mezelf heb in die laatste weken voor Kerstmis, ieder jaar weer af waarom we allemaal zo moe en gestresst zijn tegen het einde van het jaar. En hoe dat misschien toch echt een ‘first world problem’ is. Er zijn miljoenen mensen op de wereld die helemaal geen tijd hebben om moe en gestresst te zijn voor het einde van het jaar. Hun leven is een en al overleven. In tegenstelling tot het onze.
Het lijkt wel alsof hoe meer we hebben, hoe meer we willen, hoe meer we onszelf onder druk zetten en hoe gestresster we zijn. Ik wel in ieder geval. Maar ook al weet ik dat het een teken is dat ik verwend ben, het maakt het niet makkelijker.
Neem nou dat hele Sinterklaasgedoe, altijd proberen te bedenken dat je 1) schoencadeautjes koopt en 2) ze ook echt in de schoen stopt als ze naar bed zijn; surprises maken voor school; zorgen dat je de sinterklaascadeautjes koopt en de juiste chocoladeletters en ze allemaal stiekem inpakt en hopelijk genoeg plakband hebt en inpakpapier (gedichten maken heb ik al opgegeven). Voor je het weet vergeet je te genieten van je 8-jarige die voor het laatst een Sinterklaas beleeft terwijl hij nog gelooft.
En dan op naar Kerst! Gezellig en leuk. Maar voor sommige kinderen ook heel stressvol, op school. Er is al die onrust rondom het versieren van de school, de klas ziet er anders uit, er zijn allerlei onverwachte dingen rondom de Kerstviering, er is het vooruitzicht van de vakantie maar het duurt nog even. En als je een kind hebt dat niet tegen die onrust kwam, is het thuis ook een stuk drukker. Al die spanning komt thuis tot ontlading.
Het gevolg zijn vermoeide kinderen met korte lontjes. En moeders met nog kortere. En dan natuurlijk ook nog gedoe over het Kerstmenu en wie wanneer waar gaat eten. En de verlanglijstjes, de boodschappen, de Kerstboom. En de slinkende bankrekening natuurlijk. 🙂
Ik heb niet echt de oplossing voor dit probleem. Ik probeer maar gewoon te denken dat het allemaal niet zo veel uitmaakt als het een bende is of iemand zijn bord niet leeg eet of boos wordt of niet uit bed wil komen.
Nog een paar weken en we kunnen allemaal bijtanken en uitslapen en spelen en wandelen. En weer uitgerust en optimistisch aan het nieuwe jaar beginnen!
Tot dan: vaders en moeders, hang in there.
Foto: Jomjakkapat Parrueng via Unsplash
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie