Ik had net even SocialBro geinstalleerd, om eens te zien wat je er mee kunt doen. Ik mag donderdag tijdens het B2B Contentmarketing forum twittercoach zijn, in de pauze (als je er bent, kom even hallo zeggen!). Dus ik dacht, ik ga even op een rijtje zetten wat voor tools ik ook alweer gebruik of gebruikt heb.
Het ging in het begin niet helemaal goed.
Ik geloof dat ik een aantal mensen onterecht ontvolgd heb. Het duurde een tijdje voor ik doorhad wat ik nou eigenlijk zat te doen. En toen was het te laat. Dus excuses alvast.
Volgen en ontvolgen zijn precaire dingen, op Twitter.
SocialBro heeft dus een handige feature waarmee je kunt zien wie jou volgt maar wie je niet terugvolgt en wij jij volgt maar jou niet terugvolgt. En dan die accounts volgen en ontvolgen. Ik gebruik daar meestal ManageFlitter voor (meer daarover vind je hier).
Enfin, ik was vrolijk aan het volgen en ontvolgen.
Ik betrapte mezelf er op dat ik een beetje gepikeerd was. Er stonden in de lijst ‘mensen die jij volgt die jou niet volgen’ mensen waarvan ik dacht dat ze mij ook volgden. Zelfs mensen die altijd met me praten, op Twitter, reageren op tweets, me noemen in hun blogartikelen en vervolgens in hun tweets.
Tsja. The truth hurts. Ik heb (ben?) ze, heel kinderachtig, ontvolgd.
Ego, he. Soms val je ten prooi aan je ego.
Ik weet dat er mensen zijn die een notificatie krijgen als iemand hen ontvolgt. Ik had dat ooit ook, maar ik werd er gek van. Het heeft iets negatiefs. Iedere keer dat je een notificatie krijgt, voel je je een beetje afgewezen. Dan ga je bedenken door welke tweet het nou komt, en zo.
Ik begrijp heel goed begrijp dat mensen mij ontvolgen. Daar hoef ik geen notificatie van te krijgen. Al was het maar omdat ze op maandag een barrage van tweets over zich heen krijgen. Zit niet iedereen op te wachten, natuurlijk.
Nu is het zo dat ik verreweg het grootste gedeelte van de accounts die ik volg, volg omdat ze mij volgden. Ik ben meer een terugvolger dan een actieve volger, vrees ik. Behalve #blogpraters. Die volg ik meestal meteen als ik ze voor het eerst in de #blogpraat timeline zie (daarna zet ik ze direct op mijn #blogpraat twitterlijst).
Maar ja. Als die accounts mij dan ontvolgen, doe ik dat ook. Dat ruimt weer op, vind ik. Al was het maar dat het opruimt voor mijn ego.
Maar wat me nog het meest verbaasde van die lijst met accounts die niet terugvolgen, was het grote aantal bedrijfsaccounts dat me niet terugvolgt.
Mijn standpunt: altijd terugvolgen.
Ik zie het zo: als je vanuit zakelijke overwegingen twittert en een potentiële klant of potentieel contact de moeite neemt om je (jouw zakelijke account) te volgen op Twitter, dan volg je ze terug.
PUNT.
Die mensen geven je een virtueel knikje: ja, ik ben geïnteresseerd. Ja, ik wil meer van je weten.
Beter kun je het niet hebben, mensen. De hele reden dat je op Twitter zit, is in zo’n geval toch dat je meer bereik krijgt, meer contact met je doelgroep?
Het is alsof je zegt: “ik wil wel zenden, maar niet echt práten.”
“Ik wel tegen je tweeten en je mag me best noemen op Twitter, maar bah, geen DM’s alsjeblieft!” (hoewel de regels rondom DM’s nu weer iets gewijzigd zijn).
“En denk alsjeblieft niet dat ik ook nog eens jouw tweets in mijn timeline wil zien! Ik heb al genoeg te doen.”
Ik weet dat heel veel mensen en bedrijven er anders over denken. Maar ik, ik ben teleurgesteld, als bepaalde bedrijven me niet terug blijken te volgen.
Precair gedoe hoor, dat volgen en ontvolgen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Niet aanwezig op Twitter, maar wel op Tumblr en Instagram. Ik neem daar dat hele volgen, terugvolgen en ontvolgen niet te serieus (daarom zal het ook wel nooit echt wat worden tussen mij en social media). Regelmatig ruim ik op in de lijst die ik volg, meer omdat ik het allemaal overzichtelijk en behapbaar wil houden. Dat is het. Wel verbaas ik me soms over hoe anderen bezig zijn. Na twee uur al weer ontvolgen, omdat je niet snel genoeg terugvolgt. Of volgen, en wanneer je dan terugvolgt snel weer ontvolgen (blijkbaar omdat het stoer staat veel volgers te hebben, en zelf een klein select groepje te volgen).
Eens met opmerkingen in andere reacties: bedrijven/media/celebs enzovoort volg je puur als informatiebron. Uiteraard moeten ze wel concrete vragen of klachten beantwoorden, maar verder kunnen ze best alleen zenders zijn. Ik volg op Instagram KLM en Air France (ex-werkgevers), puur om reden van nostalgie. Ik zou echter absoluut niet de toegevoegde waarde zien (voor hen of voor mij) wanneer zij mij gaan volgen om mijn foto’s te bekijken.
Maar niemand verwacht ook dat ze op die manier gaan acteren toch, je foto’s bekijken etc? Wil niet zeggen dat je geen interesse in je volger kunt hebben, als bedrijf. Kunnen ook wel informatiebron zijn, vind ik.
Ik werk veel met lijsten en gebruik mijn timeline als vergaarbak met interessante mensen. Om te zorgen dat ik niet 2x hetzelfde lees volg ik veel mensen niet waar ik juist veel van lees of op reageer vanuit de lijsten. Dus als ik wel op je reageer maar je niet volg is dat vaak een compliment 🙂
Aha! Het is natuurlijk wel zo dat je mensen niet hoeft te volgen om te zien wat ze tweeten (met lijsten).
Tsja. Ik weet het niet. Ik reageer altijd op mentions, ik voeg mensen aan lijsten toe zoals de lijst voor #blogpraat en die deel ik weer met anderen, ik kijk af en toe eens in mijn totale timeline… je moet toch doen wat voor jouzelf werkbaar en leuk is, he?
Ik sluit me bij Martine aan. Als een bedrijf mij terugvolgt heb ik niet het idee dat het mijn tweets zal lezen en vind ik het meer een loze actie. Ik kan me niet voorstellen dat je als bedrijf duizenden volgers kan en wil volgen. Dat lijkt mij ook gewoon niet te doen en ik denk ook niet dat je dat moet willen. En het is ook niet iets wat ik als consument heel graag wil. Ja, Twitter is het wereldwijde web en iedereen kan het lezen en je volgen, maar ergens vind ik het toch apart wanneer een bedrijf mij zou volgen en ze zouden alles lezen (wat ik dus niet geloof) dat ze dan zoveel meer van je volgen dan alleen je berichten over dat bedrijf.
Ik vind het belangrijker en waardevoller dat er gereageerd wordt op mijn tweets en hecht dus meer waarde aan een bedrijf met goede webcare. Een bedrijf wat ook mijn tweets meeneemt als ik ze niet mention en de moeite neemt daar op te reageren, zonder dat het ‘creepy’ wordt. Zo vertelde ik dit weekend dat ik goede zin kreeg van het mooie weer, zelf in het regelen van de belastingen en boodschappen doen op zaterdag. Zonder enige mention. 6 minuten later kreeg ik een mention van @Belastingdienst: “Inderdaad fijn dat weer. Als je vragen hebt over je belastingaangifte, help ik je graag. Succes!”. Dat vind ik veel belangrijker dan dat de belastingdienst mij zou gaan volgen. Een persoonlijk bericht zonder opdringerig te zijn.
Ik volg op mijn zakelijke account wel iedereen terug. En waar het kan, retweet ik een keertje iets, als het relevant is voor de rest en aansluit bij ‘mijn’ onderwerpen. Ik zie het meer als een ‘virtual nod’: ik heb je gezien. I see you.
Maar ik zou mensen niet zo snel actief gaan benaderen inderdaad, dat gaat me dan weer een beetje te ver (tenzij het relevant is zoals in jouw voorbeeld).
Leuk Elja, ik ben er donderdag ook. Ben je er de hele dag?
Hee wat leuk Erik, laten we elkaar even opzoeken! Ik denk dat ik er pas rond 8:30 ben, heb flinke reistijd zag ik vanuit Wassenaar.
Het is wel interessant he de discussie. Is het asociaal om niet terug te volgen? Of is het asociaal om te volgen zonder de tweets dan ook actief te bekijken??
Ik DM je mijn nummer, dan is het donderdag makkelijker elkaar te vinden.
Over de discussie: Vroeger volgde ik alles terug, zelfs Spaanse #TeamFollowBack accounts. Sinds kort heb ik die eruit gefilterd, en volg ik ook de meeste bedrijfsaccounts niet meer, of ik moet de personen erachter kennen. Het gaat me echt om personen en verhalen, niet om merken en aanbiedingen.
Pas stelde ik een vraag over hosting en domeinregistratie en kreeg 10 aanbevelingen, waarvan 8 van volgers. Prachtig toch!
Ik ben wel een test gestart met een only-English account (@hooijerik), waarmee ik alle Engelse en Nederlandse accounts terugvolg, no matter what. Maar ik lees er praktisch niets, dus dan is het een zendaccount. Eigenlijk erg slecht hè 😉 Ik lees wel een klein beetje daar, maar dan vooral via lijsten.
Dus ja, hoeveel het ook wordt, ik zal via @HooijerErik alle Nederlandse personen na een korte blik op hun timeline en profiel terugvolgen. De beste gaan in de Influencers-NL lijst, waaronder jij: https://twitter.com/HooijerErik/lists/influencers-nl
Ik ontvolg blogpraatpraters altijd, de timeline zit al vol genoeg. Maar inmiddels volg ik je weer Elja 🙂
Haha! Blij dat te horen…en tot donderdag!
Hmmm daar kijk ik toch anders tegenaan. Als iemand (terug)volgt dan heb ik de verwachting dat degene daadwerkelijk (een deel van) mijn tweets zal gaan lezen.
Als ze al meer dan 1000 mensen volgen denk ik al snel, die leest zijn TL nooit, en als ie hem al leest dan zal hij bij toeval af en toe eens een tweet van mij tegenkomen. Dat stelt dus niets voor.
Sterker nog, van bedrijven (kranten, media) die ik volg, daarvan wil ik niet eens dat ze mijn tweets lezen. Omdat het voor hun volstrekt oninteressant is wat ik tweet.
Vergelijk het met Facebook. Daar kun je bedrijven liken, maar dat betekent niet dat ze jouw updates kunnen/mogen zien.
Ja, ik snap wel dat mensen dat vinden. Natuurlijk kan ik geen tweets van 4000 mensen bijhouden. Maar om dan maar te stoppen met terugvolgen. Na de 100 mensen kan het eigenlijk al niet meer dat je alles leest, toch? Is dat sowieso niet een illusie, dat mensen die je terugvolgen je uberhaupt lezen? Of is dat te cynisch?
Over terugvolgen gesproken. Heb je dit al gelezen:
http://www.communicatieonline.nl/nieuws/kamerleden-kijken-op-twitter-niet-om-naar-gewone-burger’
Ha, Grappig. Dat bevestigt mijn eigen gevoel: ik vind het stom als bedrijven en bekendheden niemand terugvolgen en een veel groter aantal volgers hebben dan gevolgden. Ik vind dat arrogant overkomen. Vooral bij ‘persoonlijkheden’.
Maar ja. Dat ben ik. Daar is lang niet iedereen het mee eens, dat is duidelijk!
Ik gun je wat meer ontspanning en rust. Minder precair dan. Niet serieus nemen. Dat helpt ook een eind. Jij bent jij. Online doet niemand daar iets aan af.
Ach, voor mij is het zowel hobby als werk om hier mee bezig te zijn, dus het voelt niet onrustig of zo. Het intrigeert me, het proces, het sociale er aan.