Morgen word ik 45. Het is me wat. Geboren worden is al een wonder maar LEVEN is ook een wonder. Helemaal als je dat al 44 jaar mag doen! Ik zou ook niets veranderen aan de afgelopen 44 jaar, als dat kon. Maar als ik – kijkend naar de toekomst – nog ergens aan zou willen werken, is het mijn Zen. VerZennen. Want zo Zen ben ik niet.
Gelukkig las ik de afgelopen week een boek dat me daarbij kan helpen, dat verzennen. En het grappige was dat ik het nooit gelezen zou hebben als het me niet opgestuurd zou zijn door mijn uitgever, omdat ik de auteur ken. Frank heet hij en we komen elkaar ieder jaar tegen op de jaarlijkse auteursdag.
Daarom weet ik iets meer van Frank dan jij, als je de flaptekst leest. En weet ik bijvoorbeeld dat hij heel goed is in zijn werk. En heel veel ervaring heeft met het helpen van mensen.
De mensen waar hij meer werkt hebben vaak ernstige problemen. Ik niet, en jij hopelijk ook niet. Maar dat neemt niet weg dat we iets kunnen leren van Frank. Gewoon, door dat boek te lezen: Doe niet zo moeilijk (De kunst van het relativeren).
Doe niet zo moeilijk!
Zoals gezegd, ik begon een beetje tegen heug en meug te lezen. Dat komt omdat ik niet zo Zen ben de laatste tijd. Veel werk, veel gezin – dat maakt een introvert als ik een beetje gestresst. En omdat die stress te bevechten lees ik dan boeken. Nou ja, lezen: VERSLINDEN is een beter woord. En geen serieuze boeken natuurlijk. Nee, fantasy, detectives, heksen, draken, magie … dat soort dingen. Managementboeken en andere serieuze boeken staan niet op de agenda als ik onZen ben.
Ironisch, niet? Als je niet Zen bent moet je eigenlijk juist zo’n boek lezen als dat van Frank. Dan ga je een stuk minder moeilijk doen.
Al snel realiseerde ik me dat het lezen zelf eigenlijk al betekende dat ik minder moeilijk ging doen. Hoe grappig is het (dacht ik terwijl ik las) dat het lezen al iets oplevert?! Je hoeft alleen te beginnen en vol te houden. Dat is nog eens relativerend.
Relativeren kun je leren
In zijn boek legt Frank uit dat we als mensen vaak heel moeilijk doen over dingen die er eigenlijk niet toe doen of die we niet kunnen veranderen. Hij geeft toe dat er heel veel vervelende dingen zijn waar we terecht verdrietig of boos of onmachtig over zijn. Maar laat ook zien dat heel veel van onze stress verder in ons hoofd zit.
Vervelende collega’s, gepieker, wakker liggen, je ergeren aan medeweggebruikers of je buren, gedoe met je partner of je kinderen … Meestal wijzen we naar die ander als de bron van alle ergernis, gepieker en stress. Maar ligt het eigenlijk wel echt allemaal aan hen? De kans is groot van niet. Als je dat gaat zien en op die manier leert relativeren, wordt het leven een heel stuk makkelijker en aangenamer.
In het boek krijg je dan ook talloze manieren om te relativeren. Je kunt relativeren met humor, door jezelf te vergelijken met mensen die het minder hebben, door naar de realistische kans te kijken dat iets gebeurt, door jezelf in het perspectief van de aarde of van een mensenleven te zien, door jezelf te bekijken door de ogen van een ander, door je te verplaatsen in een ander en zo nog wat andere dingen. Allemaal helpen ze je om te relativeren wat er gebeurt.
Control your head
Eigenlijk gaat het om controle krijgen over je hoofd.
Maar als je dat soort dingen zegt, klinkt het alsof je vindt dat ‘mind over matter’ de oplossing is voor alles. Voor verdriet, voor ongeluk en zelfs voor ziekte (zo van: denk jezelf gezond of: denk jezelf rijk). Daar geloof ik niet in. En Frank ook niet, blijkt. Hij gaat daar meerdere zelfs keren expliciet op in.
Maar waar hij wel in gelooft (en ik ook) is dat we vaak gewoon heel moeilijk doen, in ons hoofd. En zo van een mug een olifant maken of drempels gaan zien die er niet zijn.
Wat ik leuk vind, is dat Frank niet zegt dat je onverschillig zou moeten worden. Kennelijk is dat wat andere beroemde relativeringsboeken je aanraden. Nee, volgens Frank zou de ideale toestand – zeg maar Zen – zijn dat we gaan voor ‘maximale betrokkenheid met een gezonde dosis desinteresse’. Relativeren betekent gewoon dat je accepteert dat het soms allemaal niet met elkaar klopt, wat je voelt en wat je vindt en wat je zegt en wat anderen doen. En dat iedereen een eigen waarheid heeft.
Lees het zelf!
Frank heeft me echt aan het denken gezet. Over cognitieve dissonantie (zeg maar het goedpraten van je eigen gedrag als de realiteit niet strookt met wat je over jezelf geloofde). En over hoe we alleen zien wat er is en nooit wat er niet is.
Wat ik verder erg leuk vond aan Doe niet zo moeilijk is dat Frank regelmatig op zijn eigen leven ingaat. Hij geeft voorbeelden aan de hand van dingen die hij zelf mee heeft gemaakt, van grote gebeurtenissen tot kleine dagelijkse gesprekjes met zijn gezin. Dat maakt het boek des te toegankelijker.
Als ik iets mis aan het boek, is het een uitgebreidere inhoudsopgave met alle sub-paragrafen en een woordenlijst. Het is een boek dat je vaker zou willen lezen, waarin je dingen zou willen terugzoeken. Zo was ik net op zoek naar Frank’s verhaal over ‘belangstellende onverschilligheid’.
Conclusie: fijn boek! Ik ga het maar eens naast mijn bed leggen om nog eens iets op te zoeken (precies zoals Frank aanraadt in het laatste hoofdstuk …).
Op naar ZEN.
Boek: Doe niet zo moeilijk! De kunst van het relativeren.
Auteur: Frank van Marwijk
*PS de links naar het boek zijn affiliate links.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het lastige met papieren boeken is dat Ctrl+f niet werkt. 😉
Maarten van Rossem is er wel eens van beticht dat ie alles kapot relativeert. Waarschijnlijk ben ik nog erger.
Ha, ja, jammer is dat van papieren boeken! :))
Jij kunt misschien ook wel heel relativerend zijn, ja. Je moet wel de leuke dingen blijven zien denk ik, beetje hoopvol blijven. Dat ‘belangstellend onverschillig’ is misschien wel een mooie middenweg?