Wat is Nederland, eigenlijk, voor mij?
Groene weiden en lage landen en fluitekruid en sloten en groen. Hollandse kaas en kroketten en friet. En haring en de historische gebouwen waar je achteloos in kunt leven omdat je het normaal vindt. Drukke wegen en nationale trots. Wolkenhemels en Hollandse Meesters en Haagsche Hopjes. Oranjegevoel en voetbal. Turkse slagerijen en Indisch eten. Oude stadscentra met bakstenen gebouwen. Kranten en boeken en historie. Sinterklaas en Kerstmis. En St Maarten. En Luilak. Strand en nette wegen en file en regen. En koffie op kantoor en hallo zeggen tegen vreemden in de lift.
Regenlaarsjes van Jip & Janneke.
Wat is een cultuur en wie bepaalt hoe je denkt? Wie bepaalt hoe je kijkt naar dingen? Waarom vind je dingen gewoon of juist niet?
Waarom is cultuur zo onzichtbaar en hoe weet je nu eigenlijk waar je ideeën over de wereld vandaan komen? Hoe toets je die overtuigingen of hoeft dat niet?
Hoe analyseer je welke boodschappen je je hele leven meekreeg? En welke boodschappen jouw kinderen nu mee krijgen en op welk punt die heel anders zijn omdat zij buiten jouw cultuur leven maar een derde, eigen cultuur vormen?
Waarom ga je zo anders naar dingen kijken als je langer buiten je eigen cultuur leeft?
Zo zijn daar begrippen als: ‘Koloniaal verleden’. ‘Zuid-Afrika’. ‘Zwarte Piet’. ‘Allochtonen’.
Als de hele wereld iets anders vindt dan jij, wie heeft er dan gelijk?
En als je van mening verandert, hoe pas je dan ooit nog in je eigen cultuur?
Zo maar wat van de vraagstukken die zich in mijn hoofd en hart afspelen deze dagen.
Met dank aan Aleid, die me weer verder aan het denken zette vandaag en door wie ik me gesterkt voelde in het nastreven van mijn eigen waarden, hoe dan ook.
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Altijd goed om naar een ander te blijven luisteren!
Soms word ik er weleens moe van
Altijd maar open staan voor een ander, altijd maar begrip hebben 🙁
ja he. Het is de prijs die we betalen voor mens zijn, denk ik. En misschien moeten we soms ook gewoon onze oren dichtdoen en stoppen met luisteren.
Dank en wederzijds hoor.
🙂
Mooi.
Mijn schellen vielen voor het eerst van mijn ogen door het lezen van Shogun. Achteraf gezien raar, omdat het een westerling was die op een tamelijk hollywood-achtige manier naar Japan keek. Zal dus allemaal wel niet kloppen wat hij over de Japanse cultuur schreef. En toch. Daar las ik voor het eerst over een botsing van culturen die zó anders zijn.
Doodgaan was voor Japanners geen enkel punt. Leven in schande wel. Zo vreemd dat iets dat ik als universeel beschouwde (heiligheid van het leven), zomaar op de tweede of derde plek kan staan.
Als dát kan, dan kan dus alles, dacht ik.
Dan is dus alles wat ik als vastomlijnd zie heel erg relatief.
Vanaf dat moment heb ik besloten te luisteren, voor iets te vinden.
Ja, dat boek vond ik ook prachtig! In het buitenland wonen is een beetje dat Shogun-gevoel, eigenlijk.
De afgelopen week was het een confrontratie met mijn eigen overtuigingen toen het slachtfeest (offerfeest) plaats vond. Ik had er altijd allerlei negatieve gevoelens over. Maar toen ik het overal zag, echt overal, letterlijk en voor mijn neus, ging ik er heel anders naar kijken. En helemaal nu ik het er over gehad heb met Turken in mijn omgeving.
Dat betekent ook dat ik me realiseer dat onze Nederlandse gewoontes voor buitenlanders raar kunnen zijn en dat dat zowel relevant is als onbelangrijk. Het is een lastig iets. Soms vraag ik me af of het niet makkelijker is als je het gewoon niet ziet, die andere kant. Als je je eigen cultuur van buitenaf gaat zien, ben je misschien voor altijd een buitenstaander.