Als expat moet je in ieder land op zoek naar een nieuwe dokter. Vooral voor de kinderen, die nog in de fase zitten van vaccinaties en oorontstekingen en dat soort dingen.
Als rijke buitenlander kom je dan al snel terecht bij dure privé-klinieken. Omdat ze daar Engels spreken en vaak in de VS opgeleide artsen hebben. Je moet wel kunnen communiceren, tenslotte.
Het lastige is dat je niet precies weet hoe het zit bij die klinieken. Hoe het zit met de balans tussen commercie en vakmanschap. Of er kick-backs zijn naar geallieerde organisaties. En je weet qua aanpak ook nooit of je sommige dingen in Nederland nou ook zou doen/krijgen. En zo nee, of je er gewoon in mee moet gaan of dat je je moet blijven verzetten.
Wat is wijsheid? En hoe krijg je die wijsheid?
Je krijgt goede artsen bij die klinieken, absoluut. Want de kliniek kan het zich veroorloven om de beste artsen aan zich te binden. In Hongarije werden we toen ons zoontje heel ziek was, direct naar de beste baby-arts van Hongarije gestuurd (de straat van het ziekenhuis was vernoemd naar zijn grootvader!).
Maar wat prijzen betreft weet je nooit precies hoe het zit. Onze verzekering betaalt alles sowieso terug, dus we hoeven ons er geen zorgen over te maken. Maar toch doe je dat wel. Toch roepen die prijzen dan veel vragen op.
Net een bloedonderzoekje laten doen bij een van onze kinderen, want ‘dat is gebruikelijk’. 507 lira. Dat is voor ons Nederlanders in euro’s al veel (245 euro), maar voor Turken is het een fortuin. Nog even los van de paar honderd lira voor de check-ups van de kinderen en de vaccinaties. F. betaalde de rekening net dus ik weet het nog niet. Maar 1 bezoekje kost normaal al meer dan 300 lira, geloof ik. En dit waren er twee. Plus die 507.
We hebben nog nooit zo maar een bloedonderzoek hoeven doen bij de kinderen, eigenlijk. In geen enkel land. Niet in Nederland (maar daar zijn we vertrokken toen J. 9 maanden was). Niet in Hongarije (behalve toen T zo ziek was) en niet in de VS.
Als dan eerst even gevraagd wordt of je verzekerd bent, gaan de alarmbelletjes al even rinkelen. Net als bij specialisten in de VS betaal je (waarschijnlijk) veel meer als je verzekerd bent. Maar het probleem is dat je met je kind bezig bent en je zorgen maakt en het zo’n kwetsbare situatie is, he.
Paar honderd lira voor een paar prikjes. 500 lira voor een bloedonderzoekje. Hop. En was het nou allemaal zo nodig?
Hoe vaak we dat gevoel al hebben gehad, de afgelopen 6,5 jaar. “Was dat nou echt nodig?”. Die inhaler? Die antibiotica? Die eindeloze zwangerschapsonderzoeken zonder aanleiding? Maar het is altijd hetzelfde. Je wilt het beste voor je kind of je geliefde of jezelf, je vertrouwt op de arts, je wilt de arts ook niet tegen de haren in strijken wat je wel doet als je niet meegaat in het regime dat hij of zij voorstaat.
Net begon de dokter zenuwachtig te worden omdat we een vaccinatie misten. Die onze andere artsen geen noodzaak vonden, kennelijk. Dan maar weer gaan inenten dus. En nog even een bloedtest eerst. Je weet nooit of hij het al ergens een keer heeft opgelopen. Hij moet toch een bloedtest want ‘dat is gebruikelijk’.
En je gaat ook niet vragen hoeveel het kost, natuurlijk, vooraf.
Maar dan rijd je naar huis met een huilend kind. En vraagt je af of het nou wel nodig was. En waarom het zo duur was. En hoe de dokter deed. En wat ze zei. En hoe het ging. En dan pas ga je nadenken. “Als die bloedonderzoeken zo belangrijk zijn, waarom heeft Dr. O. dat destijds dan niet gedaan?”
Dr. O was onze kinderhuisarts in de VS. Die was nuchter, betrouwbaar, altijd on call, liefdevol, liet de kinderen lachen, de zusters gaven de prikjes dus de dokter was een feest om naar toe te gaan (en hij had een verzameling horloges met stripfiguren). En trouwens, Dr. B. in Hongarije was ook zo liefdevol en betrokken en kundig dat we alle extra Hongaarse voorzorgsprocedures en follow-up bezoekjes maar voor lief namen.
Ik schreef het al eerder. Nooit ben je kwetsbaarder dan als je met de medische professie in aanraking komt. Als patiënt of als betrokkene bij een patiënt. Nooit heb je meer behoefte aan vertrouwen, mededogen en transparantie.
Nou ja. Ik weet het niet. Misschien zijn die kosten terecht. Who knows.
Uiteindelijk is het allemaal een kwestie van vertrouwen, he?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Uiteindelijk is het absoluut allemaal een kwestie van vertrouwen. Zeker als het om medici gaat. Grappig overigens hoe je over de noodzaak en de kosten schrijft. Heb zelf de afgelopen twee jaar en zeven maanden bij de klantenservice van een zorgverzekeraar gewerkt.Je gaat dan wat meer het nieuws volgen met betrekking tot onze Nederlandse gezondheidszorg. Wat wel en niet verzekerd is en hoe weet ik inmiddels tot in den treure. Ook wat mensen bezighoudt en hoe moeilijk het is het verzekeringstechnische verhaal acceptabel aan bellers uit te leggen. Geloof me met een verzekering die zonder meer alles betaalt zit je in een luxepositie. Hier wordt alles duurder en steeds meer uitgekleed. En neemt de onderlinge solidariteit zienderogen af.
Ja, dat realiseer ik me heel goed hoor! We hebben de afgelopen jaren veel van dit soort dingen gehad maar daar staat tegenover dat we ook hele goede artsen hebben gehad en dat we ons nooit zorgen hebben hoeven maken over de kosten en de afwikkeling. Vooral in de VS betaal je extreme bedragen, die kun je op geen enkele manier zelf opbrengen. Ik heb wel eens een splinter laten verwijderen bij de ER voor1600 dollar. 500 dollar voor de arts die niets deed maar 5 minuten binnenliep.
Ik weet ook niet precies hoe het zit met kosten, werkelijke kosten, of die terecht zijn, ook in Nederland.
Ja Amerika is een drama. Daar kun je als Nederlandse vakantievierder persoonlijk aan failliet gaan als je onderverzekerd bent. De verhalen die ik daarover gehoord heb.
Heb je post van Cor Noltee gezien 🙂
Nu wel!!