Laatst dus die workshop gevolgd van een NGO photographer. Iemand die zich heeft gespecialiseerd in het bezoeken van afgelegen, onderontwikkelde plekken waar non-gouvernementele organisaties projecten hebben of willen hebben, om die te fotograferen en (potentiële) supporters te laten zien wat daar gebeurt en hoe het daar is en waarom daar humanitaire hulp nodig is.
Er zijn heel veel mensen die dat een droombaan lijkt.
Maar, zei degene die de workshop gaf, het is net als met zoveel dingen. Mensen zijn verliefd op het idee van dit werk. Ze zitten niet te wachten op de drie dagen diarree die standaard bij iedere opdracht hoort (omdat je naar gebieden gaat waar nauwelijks te eten is, geen hygiene, geen voorzieningen, niets. Daarom zijn die NGO’s er ook nodig).
Kalverliefde?
Verliefd zijn op het idee van iets in plaats van de werkelijkheid werkelijk willen, dat gebeurt wel vaker he?
Zo was ik verliefd op het idee van een boerderij in Italië. Tot ik een weekje in een klein plattelandsstadje was in een arm gebied in Italie, en ik zag wat het werkelijk inhield om zo op het platteland te leven, vrij ver van de bewoonde wereld. Het was dus niets voor mij. Ik houd van mijn werk, de intellectuele uitdaging die het me biedt. De online wereld. De snelheid, de koffieshops met wifi, en mensen leren kennen die net als ik van nieuwe indrukken houden, talen spreken, open staan voor nieuwe dingen.
Hetzelfde met ‘in het buitenland werken’. Ik hoorde eens een verhaal over een recruiter van een groot bedrijf in Limburg. Hij zei: al die afgestudeerden komen met hetzelfde verhaal. Ze willen allemaal ‘naar het buitenland’ voor een bedrijf. Maar Limburg vinden ze te ver en niet leuk. Ze willen naar Londen, en New York. Niet naar Limburg, het platteland van Texas, Roemenië of waar een bedrijf dan ook fabrieken heeft staan. Dat is niet hun idee van ‘naar het buitenland voor een groot bedrijf’.
Het is net als met dienstreizen. Het lijkt zo leuk, als je ze nooit hebt. En het is ook leuk om andere plekken te zien. Maar als je veel voor je werk op reis moet, zit je avond aan avond op hotelkamers of in restaurants met vreemden, je bent uren en uren kwijt met wachten en reizen, je leeft uit je koffer, je bent weg van je gezin.
De werkelijkheid haalt de droom in
Zo kun je nog wel even doorgaan met voorbeelden. Ik zit iedere dag in de gondel naar de pistes te dromen over die leuke blokhutjes die je dan in de verte ziet, met al die dierensporen er omheen, in de sneeuw. Dat lijkt me wel wat, denk ik dan, romantisch. Haardvuurtje…kaasfondue…beetje buiten hangen…bergwandelingen…
Verliefd zijn op het idee, heet dat.
Er zijn ook mensen, die doen het gewoon. Die reizen naar gebieden waar anderen niet komen. De fotograaf waar ik het over besloot het over een andere boeg te gooien, en reisde naar Roemenië om bij een zigeunerfamilie te gaan wonen en ze te fotograferen, hun verhalen vast te leggen. Zo rolde hij het vak in.
Mijn vrienden Cas en Anne wilden dichter bij de source staan. Mooie biologische producten verbouwen. In Italie, was hun droom. Ze gingen stage lopen bij een biologische boerderij/bed & breakfast, verkochten hun huis, verhuisden naar het gebied waar ze zich wilden vestigen, en waagden de sprong.
Ik had destijds een heel romantisch idee bij werken in het buitenland. Zoals in de reclame op TV destijds. Zag je een jonge vrouw, de man druk aan het bellen (onderhandelen), en de verhuiswagen met ‘international movers’ reed voor, en zij ging nog een paar emmertjes van haar favoriete kleur Histor verf halen. Ken je die? Romantisch leek het me. Het avontuur in. De waarheid is dat het zeker avontuurlijk is. En dat je van tevoren niet weet wat het je zal brengen. Maar ook niet wat het je zal kosten.
Tussen droom en daad…?!
Verliefd zijn op het idee van iets is prima. Het roer om, een winkel openen, je eigen cafe, je eigen B&B, ondernemer worden, ZZP-er worden, je baan opzeggen, een droomhuis bouwen, expat worden, Een droom zou geen droom zijn als je die droom kapot liet spatten op alle wetten, kosten, drempels, bezwaren, ongemakken en gevaren die de realisatie van die droom meebracht. Dan zou het roer nooit om gaan.
Of… Is het prima? Of is het dommig?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik mensen die de sprong wagen, die het roer om gooien, enorm bewonder…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Grappig, Tussen Droom en Daad is de naam van mijn blog en het gaat inderdaad over wat je beschrijft: ik ben verliefd op het idee van schrijven, van schrijfster zijn, van het creëren van geniale teksten, dialogen, ideeën…
Nu lijkt daar op het eerste zicht niet zoveel moed voor nodig om die droom te realiseren, maar eigenlijk is dat niet waar. Je moet je teksten durven toevertrouwen aan het papier – ook al zijn ze nog niet goed genoeg, je moet durven tijd maken om te schrijven – ook al roept het stemmetje in je achterhoofd dat het geen zin heeft… Goede tekst in elk geval! (PS: ik loop een beetje achter met het lezen van blogs :p )
Vroeger al, was ik de romanticus. En sprak ik over wat ik wilde. Ik heb me altijd tegen laten houden.
Wat me bij is gebleven is iemand die tegen me zei
“Tussen droom en daad, staan wetten in de weg, en praktische bezwaren”.
Ik kende die dichtregel toen nog niet. Het maakte indruk op me. En ik ging terug in mijn mand.
In was daarna in gesprek met mijn grote broer. Die naast romanticus ook heel erg realist is, en veel aardser dan ik. En juist hij zei toen tegen me:”Jacob Jan, weet je wel dat dat gedicht gaat over een man die zijn vrouw wil vermoorden? Dat lijkt me niet een gedicht waar je wijsheid uit zou moeten halen.”
Mooi vond ik dat. Sindsdie heeft de zin “Tussen droom en daad..” zijn bangmakende werking verloren.
Goed van je broer, zeg. Hij kent je wel een beetje, he?
Het is een vreselijk gedicht, of liever, een mooi gedicht maar vreselijk hoe de man zich uitdrukt over zijn vrouw en wat hij inderdaad het liefste zou doen. Maar de dichtregel blijft mooi, vind ik. Ik heb hem ooit in mijn scriptie gebruikt, maar de hoogleraar die me begeleidde bleek de regel niet te kennen en vatte hem heel anders op 😉
uhm… Lijkt alsof je in jouw laatste alinea over anderen schrijft. En dat terwijl ik jou regelmatig lees en een ietsepietsie meekrijg van jouw buitenlandse avonturen waarbij ik jou bewonder 😉
🙂 Dank!