Ik weet niet wat ik voor me zag, als ik vroeger aan kinderen dacht. Ik wist wel dat ik ze dolgraag wilde maar ik weet niet of ik er nou echt een realistisch beeld van had. Ik denk niet dat ik begreep wat het eigenlijk inhield, kinderen. Het was een beetje een droom. En dromen zijn prachtig, ook als ze uitkomen. Maar ze blijken zelden echt ingevuld he.
Ik denk dat ik ons vooral met een schattig babietje in de kinderwagen zag lopen. En knuffelend op de bank. En waarschijnlijk zag ik ons ook gezellig, romantisch, met onze kindjes om de Kerstboom zitten. Wandelingen maken op het strand. Verhalen vertellen aan tafel.
Ik geloof niet dat ik verder dacht dan dat. Haha! Da’s maar goed ook, want stel je voor wat je je allemaal voor kunt stellen! Terwijl je het gewoon niet weet, wat die droom in het echt zal inhouden.
Mijn droom kwam uit. Keer drie! Ze zijn het belangrijkste in mijn leven en daar ben ik iedere dag dankbaar voor. IEDERE DAG! Iedere dag ben ik blij met ze.
Maar vandaag moest ik wel even lachen om mijn eigen droom.
Ik probeerde ik mijn jongens richting de auto te krijgen na een bezoek aan hun oma. Ze hadden drie paar kletsnatte sokken en drie paar kletsnatte schoenen op de gang staan. En geweren (geen echte). En er lag een bal en drie balachtige dingen. En natte jassen.
Ze renden op hun blote voeten gillend en lachend door de galmende gang van het gebouw waar mijn moeder woont. En ze trokken hun schoenen niet aan.
Ze stelden voor om op hun blote voeten naar de auto te lopen, 5 minuten verderop over de natte grond bij 4 graden. Mijn opdracht om hun natte schoenen dan maar aan te trekken viel niet in goede aarde.
Terwijl mijn broer en mijn moeder probeerden om de jongens te herenigen met hun schoenen zonder het hele gebouw bij elkaar te gillen ging ik alvast de auto halen (dat scheelt weer 5 minuten in natte schoenen, dacht ik bij mezelf). Terwijl ik liep dacht ik: je had niet kunnen weten hoe die droom er uit zou zien.
De constante staat van chaos in mijn leven. De continue hectiek. HET LAWAAI!
Een goede vriend zei ooit tegen mij dat mensen vaak verliefd zijn op de droom. Hij had het over de droom van fotograaf in afgelegen gebieden. Ze denken aan de coole foto’s die ze gaan nemen. Niet aan het dieet van rijst, rijst en nog eens rijst, de diarree en hoe het is om al die armoede van dichtbij mee te maken.
Maar hij bedoelde denk ik ook dat er mensen zijn voor wie die dingen – de rijst, de diarree, de armoede – een geaccepteerd onderdeel zijn van het werk. Die het zien als dingen die hen dichter brengen bij foto’s die een verhaal vertellen. Dichter bij de mensen wiens verhaal ze willen vertellen. En dat het er dus net zo bij hoort als dat mooie plaatje.
Zo is het met kinderen ook.
Je weet niet waar je aan begint. Je hoopt alleen maar dat het allemaal gaat lukken. En als ze er dan zijn, is het heel anders dan je gedacht had. Lang niet zo romantisch als het leek.
Maar ook lang zo saai niet als in je droom.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Zo simpel is dan geluk zegt
Kinderen, het is ook mijn droom, maar nu begin ik toch even te twijfelen.
Haha, nee hoor, het lijkt me geweldig. Juist ook dit soort dingen waar je op dat moment heel gefrustreerd van raakt, maar uiteindelijk met een lach een leuke blog over kan schrijven.
Elja Daae zegt
Zolang je er om kunt lachen is het OK! Nu moet ik er ook wel eens om huilen, maar goed – de lach heeft de overhand! :))
Mammalien zegt
Ik weet nog dat ik heel graag zwanger wilde worden, maar toen ik eenmaal die baby had heb ik me wel wat zorgen gemaakt, die eerste paar minuten. Wat MOET ik hier mee?! Hoe gaat dat? Kan ik dit wel? Daarna was ik verliefd. De volgende twee kinderen zijn verwerkt met iets meer kennis van zaken over het vervolg ná de bevalling.
Heerlijke blog.
Elja Daae zegt
Ja die ervaring helpt he?! 🙂
Escrita zegt
🙂