Ik ben het boek ‘The Happiness Project’ opnieuw aan het lezen. Ik was er helemaal weg van, die eerste keer. Al wandelend door San Francisco, een heel weekend weg helemaal alleen, vond ik het geweldig.
De kunst van het gelukkig zijn (met wat je hebt)
Dit keer viel me het betweterige toontje toch een beetje meer op, om de een of andere reden. Maar het blijft inspirerend . Het is interessant om te lezen wat mensen nou gelukkig maakt en wat niet. En wat leuk is, is dat de schrijfster als uitgangspunt neemt dat je gelukkiger moet kunnen worden met wat je al hebt, wie je al bent. Dat je niet altijd dramatische wijzigingen hoeft door te voeren maar je vooral meer bewust moet zijn van wat jou al dan niet gelukkig maakt.
De vraag is: wat doet afbreuk aan je geluksgevoel?
Opvallend vond ik dit keer vooral haar conclusie dat het verwijderen van de bronnen van stress en irritatie misschien nog het meeste bijdragen aan haar toenemende gevoel van gelukkig zijn.
Vandaag vroeg ik me daarom af wat mij nou echt veel stress kost. Toevallig was het zo’n dag waarop veel dingen misgingen. De sportschool waar F. even wilde gaan sporten bleek dicht te zijn. Waarschijnlijk omdat het dinsdag een nationale vrije dag is en iedereen toch het weekend weg is en maandag vrij heeft genomen? Geen idee. Wij waren ons er niet van bewust dat het zo’n gewoonte was.
De Ikea, waar we eindelijk (na 9 maanden) garderobekasten hadden gekocht gisteren, kwam bij de portier van de compound aanzetten om daar te horen te krijgen dat ze geen deliveries toestaan op zondag. Dus die konden weer omkeren. We hebben geen haast met die kasten, maar frustrerend is het wel.
We probeerden een lamp op te hangen en die bleek niet te passen omdat de electrische aansluiting niet paste bij de aansluiting die uit de muur kwam.
Stressfactor
Ik realiseerde me dat een van mijn grootste stressfactoren de afstemming is met de mensen die dingen komen bezorgen of dingen moeten maken. De boiler. De Ikea-spullen. De vaste telefoon die het niet doet. Alle dingen die in huis moeten gebeuren omdat ze 1) kapot zijn of 2) moeten gebeuren. Gordijnen ophangen. Lampen ophangen. Kapotte lampen maken. Etc.
Ik hoor je denken: komt iemand dat dan doen? Ja, iemand komt dat doen, want dat mogen we helemaal niet zelf. Maar probeer maar eens in het Turks uit te leggen wat je precies wilt met die lampen, waar de kapstok moet, wat je met de gordijnen wilt, of dat je de kabel van het internet graag naar boven doorgetrokken wilt hebben. Plus, geheimpje van Elja, ik houd niet van om hulp vragen.
Hoewel ik weet dat het geen wereldproblemen zijn, word ik al gestresst bij de gedachte van mensen die iets komen bezorgen of maken of installeren
. Dat ik het niet uit kan leggen. Dat het niet goed gebeurd of dat ze weer weg gaan zonder iets gedaan te hebben. Dat het me zoveel tijd gaat kosten omdat het niet goed gaat. Dat ik niet begrijp wat ze zeggen als ze iets vragen of proberen uit te leggen. Dat ik niet weet wanneer ik nu wel, en wanneer ik nu geen fooi moet geven en hoeveel dan.
Het lijkt zo leuk, in het buitenland wonen, maar de waarheid is dat het ook dit keer ervaar als een hele stressvolle tijd, dat eerste jaar. Vooral omdat ik dit keer (weer) de taal (nog) niet voldoende spreek.
Gebrek aan controle geeft stress
Controle, dat is het, het gebrek aan controle. Dat is een vreselijk grote stressfactor van het leven in het buitenland, vind ik. Dat je niet weet hoe dingen gaan, hoe ze zouden moeten gaan, hoe je ze zo kunt laten gaan als je wilt, en wat je moet doen als ze fout gaan of gewoon niet gebeuren.
Daarentegen zijn we vanochtend heerlijk Bebek, een voorstadje van Istanbul, ingeweest en hebben vorstelijk ontbeten met bijna-uitzicht op de Bosporus en chocolate chip pancakes. En gaat er as we speak in verser-dan-verse zeebaars de oven in.
Ik bedoel maar. Soms zit het mee. En soms zit het tegen.
- Zo verwijder je al je Facebookberichten en opmerkingen (en meer) - 19 april 2025
- Wat blogs leuk maakt - 18 april 2025
- Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is - 15 april 2025
Grappig.. Ik heb het boek een paar weken geleden ook gelezen (in het Nederlands) en zelfs een week erna herlezen (voor de eerste keer in mijn leven geloof ik, ik herlees nooit). Het is een mooi en inspirerend boek. Ik heb er eens twee gewonnen en moet er nog eentje zien te verloten (of iets dergelijks)
Ik vond het ook inspirerend. Hoor net van Marloes over het boek van 5 regrets of the dying, schijnt ook zo inspirerend te zijn.
jouw stress is gevoel van onmacht denk ik wat zich uit in lampen die niet gefixt kunnen worden (allemaal buiten jou om) e.d we koppelen denk ik graag acties en dingen aan onze gevoelens. grappig is dat.
Zo is het. Een breder gevoel van onmacht of falen of angst of wat dan ook uit zich in dit soort dingen. Maar dat is ook weer het mooie: door het te benoemen en omdat het gekoppeld is aan een actie, kun je het ook eerder de baas denk ik, het verwerken.
ik kan gestresst raken als ik iets moet regelen in een lawaaige omgeving. of als ik per se iets via de telefoon moet doen. dus ik snap dat wel, dat gedoe met taal.
maar ik heb lekker mijn vertrouwde omgeving.
ik hoef Nederland niet uit, weet ik van mezelf. hoe leuk het is om te dromen van mooie plekjes op de wereld.
Ik begrijp dat maar al te goed, zowel de stress rondom taal en iets niet kunnen begrijpen (hoewel mijn taalprobleem niet te vergelijken is met jouw situatie natuurlijk, want keuze) als het gevoel dat je NL niet uit hoeft. 🙂
Stress kan je inderdaad een behoorlijk ongelukkig gevoel geven. Naar buiten toe lijk ik bijkans stoïcijns en uiterst stressbestendig, maar als dingen niet gaan zoals gewenst kan ik innerlijk koken van woede. En daar word je niet gelukkiger van.
Ik vraag me af of het nou beter is of slechter voor iemand, als je het wel of juist niet kunt uiten?
Wel uiting kunnen geven aan je gevoel is echt veel beter.
Ik denk dat mijn familie daar soms anders over denkt :))
De kunst is evenwicht. Niet te snel te heftig je emotie uiten, maar ook niet te lang opkroppen en dan de vulkaan tot uitbarsting laten komen.