Ken je dat boek, van Virgina Woolf? “A room of one’s own”?
Ik heb het gelezen toen ik een tiener was en het maakte enorm veel indruk op me.
Virginia stelt vast dat er een reden is dat er zo weinig vrouwelijke schrijvers, schilders en andere kunstenaars zijn. In haar tijd waren vrouwen tenslotte ofwel keihard aan het werk om te zorgen dat hun familie geen honger lijdt, of ze zijn verantwoordelijk voor alles in het huishouden.
Virginia was ongetrouwd (daar valt van alles over te zeggen) en leefde van een erfenis.
Ze had de tijd aan zichzelf.
Alleen vrouwen die ‘een kamer voor zichzelf’ hebben, stelde Virginia vast, die tijd en geld hebben om zich af te zonderen en hun eigen ding te doen, lukt het om iets tot stand te brengen buiten hun gezin.
Herkenbaar?
Voor mij wel.
De afgelopen weken had ik het druk. De verhuizing terug naar Nederland is een roerige geweest en we hebben nog geen structurele kinderopvang. Dat is een blessing in disquise: ik fiets drie keer per dag met mijn kinderen heen en weer naar school, spreek andere ouders en word 1smiddags omringd door kinderen uit de buurt. Die ik braaf limonade, appels en ontbijtkoek voer.
Het is heerlijk: prachtig weer, gezellig met de jongens, je kinderen blij zien zijn met hun fietservaring, nieuwe routes ontdekken, je kleintje achterop bij mama, “kom je me ophalen mama” horen en ‘natuurlijk!’ kunnen zeggen…
Onbetaalbaar.
Maar ja.
Het werk roept.
En met de laptop aan de keukentafel van 12:00 tot 18:00 met minimaal drie kleine jongetjes om je heen blijkt niet voldoende.
Dat is lastig.
Ik heb maandag een presentatie en die vraagt voorbereiding, creativiteit en gewoon werk: hij moet in elkaar gezet worden.
Vriendin H. keek mijn gestresste gedoe aan van de week en zei: wat heb je nou het meeste nodig?
Daar hoefde ik niet lang over na te denken: Tijd om rustig te werken!
Ze was niet eens geshockeerd.
Dus toen vanochtend F. zei: zal ik de kinderen meenemen vandaag, dat jij het familiefeest overslaat? was dat wel ongezellig. Maar ook broodnodig.
Om 11:00 reden ze weg. Om 16:15 keek ik op van de computer.
Om 18:00 ging ik verder en inmiddels is het 21:30 en kijk ik voor de tweede keer op.
Totaal verzonken in mijn presentatie en mijn ideeën.
HEERLIJK!
En een mooie presentatie als resultaat.
Virginia had gelijk.
Wat voor haar gold, geldt voor iedereen. Vrouw, man, moeder, vader, kind: iedereen heeft die kamer nodig. De rust en ruimte om te creeren en te presteren.
Als je geluk hebt, gunt iemand je die tijd.
Maar zo niet, moet je er om vragen. Er voor zorgen dat die tijd er komt.
We hebben allemaal een kamer voor onszelf nodig…
- Is bloggen werk? - 10 maart 2023
- Afronden is een gek proces - 31 januari 2023
- Blog het proces - 20 januari 2023
EEN WAAR WOORD
leuk om te lezen en volgens mij ook zo heel waar. Lang leve Virginia inderdaad – vond het een geweldig boek ook.
Veel later dan dat ik dat gelezen had, zou ik workshops gaan volgen bij een vrouw die één Schotse ouder en één Native American ouder had, en zij vertelde veel over de tradities van en voor vrouwen bij de indigenous people, waaronder de gewoonte van terugtrekken in een cave, eerst letterlijk en later figuurlijk, om alle anderen en het leven van alledag even los te kunnen laten. Functies als eigen reativiteit, prioriteiten, boel weer op een rijtje zetten en opladen – grappig he, verschillende culturen, zelfde boodschap
ja waanzinnig! Dat daar in veel culturen dan dus WEL ruimte voor was (en in de onze heel lang niet, voor vrouwen)!
Volgens mij is dat ook een van de redenen waarom sommige mensen graag een werkplek buitenshuis hebben.
aha. Omdat ze dan meer rust hebben?
Jup. Rust. Geen afleiding. Maar dus ook zodat ze niet tussendoor wat aan het huishouden gaan doen etc. Ik heb een kantoor en dat is heerlijk om heel veel redenen, maar wat afwisseling met thuis of bij een koffietentje werken is ook wel lekker.
Yep. Klopt helemaal en is ook mijn ervaring.
En zo is het precies…. wat fijn dat het gelukt is de presentatie in elkaar te zetten. Succes maandag!
Ja. phew!! Zo nog een keertje oefenen. Thanks!