Corona corona. Het is niet makkelijk. Geen inkomen, nieuwe modus vinden, zorgen om mijn ouders. Maar wat me echt tot tranen van paniek kan brengen, is het schoolwerk van mijn jongste.
De school van mijn twee jongste kinderen heeft ongelofelijk snel geschakeld. Na twee dagen rust kwam er een programma, met een online en een offline variant. Montessorikinderen zijn al aardig gewend om zelfstandig te werken, dus dat scheelt.
Mijn middelste volgt een speciaal programma onder begeleiding van de school. Dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Maar mijn jongste zit in het nieuwe online regime.
Omdat we afgelopen jaar al begonnen waren met een school app (social schools), konden leerkrachten en ouders vrij naadloos overschakelen. Inmiddels zijn zelfs onderdelen als ‘portfolio’, waar je met foto’s kunt laten zien dat je kind bepaald werk heeft uitgevoerd, geactiveerd. Ook worden alle zoom-codes daar gecommuniceerd en alle opdrachten van die week.
Omdat de kinderen ook al huiswerk hebben via Junior Einstein en Nieuwsbegrip/Basispoort, twee online systemen, was dat ook vrij makkelijk schakelen. De leerkracht voegt gewoon extra werk toe. Dus nu hebben ze in Junior Einstein voor iedere dag een aantal taken taal en rekenen en topo en verkeer, waar ze vroeger voor een hele week alleen een paar taaltaakjes of rekentaakjes hadden.
En toch leidt het schoolschema iedere week zo rond donderdag bij mij tot totale paniek. Ik sta half te schreeuwen tegen mijn echtgenoot en voel de tranen prikken uit pure onmacht. Over zoiets onbelangrijks. Het slaat nergens op. Ik hoef me alleen druk te maken om mijn ene zoontje van 8, alles staat uitgeschreven, ik maak iedere week netjes een schema met hem en weet precies wanneer hij in moet loggen op zoom voor live online lessen. En toch. Paniek.
Hij heeft iedere week, naast zijn online taken, schrijftaken en extra taakjes n.a.v. speciale lesjes en een muziekopdracht en een tekenopdracht en een stelopdracht en een Engelse opdracht en eigenlijk ook nog een verkeersopdracht. Zijn schrijftaken heten ‘Taal rood’ en moet hij iedere dag doen. Die zijn weer gekoppeld aan de taalles van die week. En aan zijn online taalwerkjes. Zijn juf plant iedere week kwartiertjes in met lesjes per groep, per niveau. Alles perfect georganiseerd en georchestreerd.
En toch raak ik halverwege de week in paniek.
Gedeeltelijk is de paniek gebaseerd op het feit dat ik niet begrijp hoe de weken lopen en wanneer hij wat af moet hebben. Eerst liepen ze van woensdag tot woensdag. Maar nu (denk ik) van maandag tot en met vrijdag. Behalve dat deze week 4 dagen heeft en volgende week ook.
Ik heb een prachtig schema gemaakt waar we aan kunnen kruisen of hij de offline opdrachten van die week heeft gedaan. Maar niemand vult het in. Ik ook niet. Dus ik weet niet wat hij wel of niet af heeft.
Ik weet soms ook niet wat er bedoeld wordt en durf het niet goed meer te vragen. Wat is het verschil tussen ‘schrijven’, ‘stelopdrachten’, ’taal’, ’taal rood’ en spelling’? Het duurde anderhalve week een online vragenuurtje voor ouders voordat ik uberhaupt doorhad dat ’taal rood’ bestond uit een blad met woorden en 6 opdrachten die je dan kunt doen met betrekking tot die woorden en waarvan je er iedere dag een kiest.
Ik durf sommige dingen ook niet echt te vragen, want ik had dat na 6 jaar Montessorischool vast al lang moeten weten.
Nu voel ik me vooral in paniek, zo rond donderdag, omdat het voelt alsof we achterlopen met het werk van mijn jongste. Heeft hij al zijn Engelse opdracht van de week gedaan? Zijn Kunstopdracht (tekenen)? Zijn stelopdracht? Heeft hij al een auto geknutseld van karton / een fantasieduur getekend zoals in het liedjes van de muziekles / een Engels menu gemaakt?
Terwijl ik dit schrijf zit hij in een online taalles. Op het scherm zie ik staan ‘Thuisopdracht’. Ik kijk over zijn schouder en hij zegt ‘Dit gaat de juf aan ons sturen. Maar ik wil het niet!’.
Ik moet een beetje lachen maar denk meteen: dat is ook het probleem. We proberen structuur aan te brengen en overzicht te houden. Maar sommige dingen wil hij helemaal niet. Hij moet dingen doen waar hij geen zin in heeft. Hem aan het werk krijgen is soms heel lastig.
Net vroeg hij halverwege de live online taalles, speciaal voor zijn lesniveau, of hij mocht leaven (de zoomknop heet ‘leave meeting’). En moest ik hem uitleggen dat hij op school toch ook niet zo maar een les van de juf kan uitstappen.
De paniek die ik voel heeft te maken met de tijd die wegglipt – de pauze die langer duurt dan onze planning zegt omdat mijn man en ik niet opletten en mijn kinderen lekker doorgaan met TV kijken. Omdat al die gemiste stukjes tijd ervoor zorgen dat we NIET de Engelse schrijfopdracht af hebben.
Maar het is vooral een gebrek aan controle, realiseer ik me nu. Alsof het afwerken van de stapel aan schoolopdrachten betekent dat er iets lukt. Dat er iets goed gaat.
Niets is meer onder controle, lijkt het. Zelfs niet het schoolwerk, hoe goed en duidelijk het ook gepland is door de leerkrachten.
Controle is altijd een illusie. Maar hoe minder je het hebt, hoe meer je het wilt he?
Nou ja.
Ik ga maar een boek lezen. In de zon.
Alles Niets onder controle. 🙂
(‘Iedere dag een half uur lezen’, staat op de planning van mijn zoontje. Hij vindt er niets aan. Duidelijk een aartje naar zijn vaartje …)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
:*
I know how you feel. Ik heb het losgelaten. Ik ben geen juf en kan niet heksen. Ik ben allang blij als het kind iets doet. Vorige week al bij juf aangegeven dat het niet werkt.
In jouw geval dubbel moeilijk. Ik denk dat een ander type school het ook anders zou aanpakken. Maar in dit geval is loslaten echt vele malen beter. Zoals Monique hier ook zegt, belangrijker dan die school is dat de sfeer goed en positief blijft. En dat is al lastig genoeg!
Jeetje Elja, wat hebben jullie veel op je bord gekregen. Ik heb een heel klein beetje ervaring met kinderen thuis les geven. Die onwilligheid van kinderen is dan verschrikkelijk. Je wil gewoon dat ze hun schoolwerk maken en geen gezeur daarover. Die paniek had ik niet. Ik gaf het gewoon op. Was ook andere situatie. Ik geloof wel dat ik boos werd. Ik wens je sterkte, ook met het krijgen van inkomen. Probeer het vooral leuk te hebben met elkaar. Groeten, Hanneke
Lief Hanneke, dank voor je reactie! Er zijn vast veel ouders die dit heel lastig vinden. Er zijn denk ik veel kinderen die prima werken als ze op school zijn met de juf of meester en een stuk minder goed als ze dat van hun ouders thuis ook moeten. We modderen maar gewoon verder. Het helpt om te weten dat zoveel mensen hetzelfde doormaken. En dat je inderdaad zoals iemand hier zei altijd even de juf of de andere ouders kunt appen.
Lieve Elja, relax ? het belangrijkste is, dat de sfeer goed is, je met elkaar geen ruzie maakt, en de kids elkaar niks aandoen. Af en toe appen met de juf of meester. Ze lopen echt niet zomaar een achterstand op. En pas goed op jezelf ?
X!
Noem het maar paniek om niets, je hebt ’t niet onder controle. Wat een machteloos gevoel. Sterkte!
Ik bedoelde: eigenlijk is het niet belangrijk. Maar het voelt wel zo he? Pfff.
Heel herkenbaar (ook al heb ik geen kinderen thuis). Het probleem is natuurlijk dat 3 scholen 3 aanpakken hebben en er geen enkele standaard is en niets vaststaat. Wat ik zelf heel onhandig vind zijn al die verschillende kanalen en dat schakelen tussen A en B.
Maar eigenlijk is ons allergrootste probleem dat we alles GOED willen doen en vooral niets durven los te laten.
In mijn geval zijn het twee scholen, want ik heb de mazzel dat mijn middelste nog gewoon naar school mag. Hij volgt een speciaal stramien en de school (die dit jaar nóg meer bloemen verdienen dan anders) laat hem dat stramien gewoon volgen. Helden.
Als ik zo de reacties zie op dit verhaal, ook op Twitter, heeft het ook met ambitie te maken inderdaad. MIsshcien willen ouders en scholen wel teveel. Aan de andere kant (maar daar kun jij misschien iets over roepen): door als school het onderwijs te veel los te laten geef je kinderen ook meteen een stuk minder structuur. Het is voor hen en voor hun ontwikkeling natuurlijk wel goed om bezig te blijven lijkt me.
Ik weet het niet. Ik heb na het schrijven van dit stuk een lesje overgeslagen met mijn huilende 8-jarige naast me. Maar na een uurtje pauze ging hij weer vrolijk aan de slag …