Afgelopen week werd ik 46. En voor het eerst in al die jaren zag ik er tegenop. Maar weet je wat het is? Het alternatief is minder.
Waarom het leven sneller gaat
Een paar jaar geleden kreeg ik een boek van een vriendin. ‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’, heet het, en ik kan het je van harte aanbevelen. Het gaat over de vraag waarom we ons ons leven herinneren. En waarom soms niet. En waarom we tijd anders beleven als we oud zijn dan als we jong zijn of onder bepaalde speciale omstandigheden.
Het is een geweldig, poëtisch boek vol met verhalen uit de geschiedenis van de psychologie, aaneengeregen tot een mooi geheel. Het was zo mooi dat ik er twee weken over deed. Heel wat langer dan mijn normale vakantieleesratio van 1,5 boek per dag (echt!).
De reden dat ik er niet aan begonnen was, was dat ik dacht dat het ging over ouder worden. En dat AM het me daarom gegeven had. We schelen maar een paar jaartjes maar die paar jaar maken alle verschil. Want zij is eerder bij de 50 gekomen dan ik.
Ik had geen zin in een boek over ouder worden. Ondanks mijn afschuw van vrouwen die klagen over ouder worden was ik ergens toch een beetje bang. En een beetje in ontkenning.
Bah, verjaardagen
Al jaren en jaren zie ik de vrouwen om me heen – weerspiegelt door de vrouwen die je op televisie, in films, op social media en in reclames ziet – angstig reageren op ouder worden. Oh nee, ik word 30!? Oh nee, 40 alweer! Oh neeee, 50!?
En al die jaren vond ik het onzin.
Al die jaren dacht ik: het alternatief is minder.
Ik ben een vriendin verloren die de 30 niet haalde. Ik was net iets ouder en we waren tegelijk zwanger van onze eerste kindjes. Maar ik was van ons twee de enige die ook daadwerkelijk haar kindje kreeg. Ik stond hoogzwanger op haar begrafenis.
Sindsdien denk ik, bij al dat gezeur over ouder worden: het alternatief is minder.
Als ik vrouwen zie zeuren en zuchten en steunen over hun leeftijd dacht ik altijd: het alternatief is minder. Houd toch op! Wat zou je dan willen?!
Ouder worden is een voorrecht maar ook een rare gewaarwording
Maar het begon me toch een beetje aan te vliegen, de afgelopen jaren. Ik gaf geen feest voor mijn 40e. En ook niet voor mijn 45e. Ik ging wel naar feestjes van vriendinnen die 50 werden. En keek vol afschuw hoe ze van die dependstaarten kregen (een variatie op de net zo stomme luiertaart die je soms op babyshowers cadeau krijgt. Maar baby’s zijn een stuk leuker. Zelfs die schattige miniluiertjes van ze).
De waarheid is dat het een voorrecht is om ouder te worden. Maar ook moeilijk. En raar. Lichamelijk achteruitgaan gebeurt gewoon. Punt. Je lichaam verandert zonder dat je het wil en wat je er ook aan doet. En: mannen van 45 zijn knap maar van vrouwen vindt niemand dat meer, boven de 40.
Vrouwen moeten in onze cultuur nu eenmaal jong, strak en slank zijn. En dat kan niet. Het is fysiek en biologisch gezien eigenlijk onmogelijk om er uit te blijven zien zoals je er uitzag toen je 30 was. Heel veel tijd, heel veel geld, heel veel discipline: dan kan het misschien. Een beetje. Maar wie heeft dat? En waarom zou dat uberhaupt nodig zijn? Belachelijk vind ik het. Maar ga maar eens vechten tegen die cultuur.
Het gekke aan ouder worden is ook: je hoofd weet nog precies hoe het was om 15 te zijn, en 26, en 32. En alles ertussen. Je hoofd voelt als een optelling van al die jaren maar soms ook alsof je nog steeds 15 bent. Of soms 20. Of soms 30. Maar van buiten ben je gewoon 46. Met het lichaam van iemand van 46. En in plaats van dat je dankbaar bent voor je gezondheid, vergelijk je je met een ideaalbeeld dat fysiek onmogelijk is. Ga maar na hoe frustrerend dat is.
Calling all invisible women
Ik las een boek, een paar jaar geleden, over een vrouw van middelbare leeftijd die langzaam onzichtbaar werd. En niemand die het merkte. Haar volwassen kind niet. Haar man niet. Alleen andere onzichtbare vrouwen zagen haar nog staan. Ik weet niet meer precies waar het over ging – iets met ‘je eigenwaarde vinden los van je gezin’ denk ik. Maar het was wel een schrikbeeld dat nogal herkenbaar is. Omdat het klopt.
Een tijdje geleden was ik op een netwerkbijeenkomst waar een groep professionals op het podium zat en vragen beantwoordde. De mensen in de zaal konden iedereen op het podium iets vragen. Er zaten een stuk of 8 mensen denk ik, of 10, met allemaal interessante verhalen en totaal verschillende vakgebieden. Paar mannen van mijn leeftijd, paar vrouwen van mijn leeftijd, en een hele knappe vrouw die een stuk jonger leek dan de rest van de mensen op het podium.
Als vrouwen uit het publiek een vraag stelden, kon die eigenlijk naar iedereen gaan. Soms stelden ze hem aan een man, soms aan een vrouw. Er viel genoeg te vragen want het waren interessante professionals, op het podium.
Maar als mannen uit het publiek een vraag stelden, ging die verrassend vaak naar de jonge knappe vrouw op het podium. Zelfs als het over dingen ging waar ze in haar werk niets mee te maken had, zoals opvoeding (ze had geen kinderen gaf ze aan. Ze leek zelf ook een beetje verbaasd dat iemand haar zo’n vraag stelde).
Terwijl ik keek hoe de mannen van mijn leeftijd over elkaar heen vielen om de mooie jonge vrouw op het podium vragen te stellen, moest ik denken aan dat boek. Toevallig had een vriendin diezelfde week ook zoiets tegen mij gezegd: vrouwen van middelbare leeftijd zijn onzichtbaar.
De dagen zijn lang maar de jaren zijn kort
Uiteindelijk heb ik het boek van Douwe Draaisma over waarom de tijd langer duurt als je ouder wordt toch maar open gedaan. En ik was blij verrast. Het is een juweeltje. Misschien is het de leeftijd (LOL) maar het interesseert me, de vraag hoe we herinneringen maken. Want waar je als je onder de 30 bent niet mee bezig bent, wordt daarna steeds belangrijker. Niet alleen omdat er steeds meer dingen zijn die je wilt onthouden. Maar ook omdat het zo belangrijk is om herinneringen te blijven maken.
Of, zoals degene die me het boek leende altijd zegt: beleven, genieten, onthouden.
Ik begrijp haar steeds beter. Het is haar werk om mensen blij te maken met speciale gebeurtenissen, met het bouwen aan herinneringen. Dat heeft echte waarde, dat werk. Want hoe meer je beleeft (vooral nieuwe dingen) en hoe meer je geniet van wat je beleeft … hoe meer je onthoudt. En daar gaat het uiteindelijk om, in een mensenleven.
We kunnen in ons leven alleen ons eigen leven beleven, tenslotte. We hebben alleen onze eigen herinneringen. Althans, vanaf ons 4e ongeveer, met een piek tussen de 15 en 25 (blijkt, als we ouder zijn dan 70).
En als je wilt weten hoe dat komt, dan moet je dat boek maar eens gaan lezen. 🙂
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie