Mijn nieuwe twitterbeleid leidt tot de nodige dilemma’s. Vooral op het gebied van ontvolgen.
[Noot: als je dit blog wel leest, maar niet twittert – mam, Anke, ik heb het over jullie – dan wil ik waarschuwen dat het vandaag over Twitter gaat. Sla het gewoon over. Met jullie kleinzoontjes is alles goed en we genieten met volle teugen en ik spreek jullie over 3 dagen als ik de heugelijke leeftijd van 41 bereik!]
Als je namelijk regelmatig je hele Twitter feed bekijkt, dan blijkt dat er een fatale fout zat in je oude beleid: iedereen terugvolgen die een beetje een normaal profiel had. Ook al heb je dat jarenlang verkondigd als de enige juiste manier, jouws insziens.
Hoewel ik er vanwege tijdgebrek al een tijd niet meer aan toe was gekomen om nieuwe volgers terug te volgen, ontdek ik nu dat het ook niet zo’n handig idee was. Als je althans niet meer uitgaat van je twitterlijsten.
Ja mensen, ik sluit me aan in de rijen van twitteraars die zeggen dat je NIET iedereen terug hoeft te volgen.
(ik heb het even vet gemaakt. ik geef mijn ongelijk toe! het is nogal een ommezwaai hoor.)
Dat komt; nu ben ik dus dus dagelijks mijn twitter feed aan het bekijken. En voel ik de onbeheersbare neiging om op ‘ontvolg’ te klikken.
Het probleem is dat ik sommige tweets gewoon niet zo leuk vindt. Of niet zo vermakelijk. Of dat ze zo persoonlijk zijn dat ik ze eigenlijk niet wil zien van mensen die ik niet ken. Of dat ik merk dat wat hen bezig houdt, mij totaal niet bezig houdt. Of dat hun tone of voice gewoon niet bij me past.
Ik hoop alleen niet dat mensen het merken. En dat ze boos worden. Of het persoonlijk opnemen. Maar ja, hoe kunnen ze het anders dan persoonlijk opnemen?
Dat ze net iets hartverscheurends tweeten en ik op onvolg klik. Dan ben ik dus harteloos. Of dat ze iets bouts zeggen en ik ze ontvolg – dan ben ik dus bangig. Of iets shockerends waarna ik ze ontvolg, dan ben ik dus ook een bangerik die niet van confrontatie houdt (klopt. Ik houd niet van grof en negatief-kritisch en niet van stiekem of openbaar individuen afkraken). Of dat ze gewoon iets roepen over hun blog en dat ik ze wel ‘ken’ maar toch ontvolg, dat is ook niet aardig.
Nu zou je, als je mij ontvolgt, van mij geen reactie krijgen. Omdat ik het niet zal merken. Ik heb geen ‘ontvolg-notificatie’ ingesteld. Ik hoef niet te weten dat iemand mij ontvolgt. En als ik het al zou weten, zou ik het je van harte vergeven. Ik kan me goed voorstellen dat je geen zin hebt in mijn tweets. Geen enkel probleem.
Door me voor te stellen dat ze een notificatie krijgen van mijn ontvolgen maak ik mezelf natuurlijk belangrijker dan ik ben. Ik ga er van uit dat ze het niet weten en dat het ze als ze het wel weten, niet uitmaakt.
(ik heb nog geen enkele auto-tweet gekregen waarin staat: @elja1op1 unfollowed me today, ken je die?)
Zo wordt ik geconfronteerd met mijn eigen kennelijk omvangrijke ego, mijn onbarharmtigheid, gebrek aan geduld en lage tolerantie voor geklets.
Zucht.
Dilemma’s?
Het is meer: keiharde confrontatie!
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
- Zonder - 22 maart 2025
Ik heb deze discussie wel eens met iemand gehad die het raar vond dat ik haar niet terug gevolgd had. Want we kennen elkaar toch (van een keer zien).
Ik heb haar toen uitgelegd dat ik mensen volg die voor mij interresante dingen posten. Dat ik op mijn feed dingen wil zien die ik belangrijk vind en een aanvulling zijn op de onderwerpen zijn waar ik meer van wil weten. Dat ik twitter op die manier gebruik en niet om een ieder zijn prive leven te kunnen volgen (daar was facebook toch voor;)
Ik zie het niet terugvolgen of ontvolgen als de informatie voor jou niets oplevert dus niet als asociaal
Dapper hoor. Dat je dat gewoon zegt….moedig.
Ik zag dat er ook zoiets bestaat als ‘mute’. Dan volg je die mensen wel maar je ziet hun tweets niet en je stoot ze dus niet voor het hoofd. Maar feitelijk is dat precies hetzelfde als ik voorheen deed met die lijsten. Dan lijkt het alsof je interesse hebt maar het is niet zo. Sociaal decorum. Ik ben niet tegen sociaal decorum, in tegendeel, ik zie steeds minder reden om bot te zijn en mensen voor het hoofd te stoten als het niet hoeft. Maar dat ‘mute’ dat voelt niet goed. Toch…of ik zo dapper ben als jij?? Ik weet het niet.
Beste Elja,
Veel mensen schrijven blogs en verhalen vanuit het verwachtingspatroon van hun lezers. Ze zijn bewust niet kritisch, bang om iemand voor het hoofd te stoten. Dat gevoel heb ik vaak als ik je blogjes lees.
Als jij je blogjes schrijft om vooral aardig gevonden te worden, verwacht dan niet dat je ooit een witte muis wordt tussen de grijze muizen… Durf een witte muis te zijn. Dat doe je door je mening te geven als die toevallig ook niet mainstream is … Maar zorg wel dat je hem kunt verdedigen!
Als redelijk tegendraadse schrijver/blogger/mediatrainer enzovoort heb ik vastgesteld dat het in mijn tak van sport niet alleen meer klanten oplevert, maar ook veel meer fun in de samenwerking!
Met ongevraagd advies, doch met welgemeende hartelijke groeten,
Evert
(een Nederbelg = Nederlander die al 20 jaar in België woont en in beide landen werkt…)
Hoi Evert, dank voor je oprechte feedback! Point taken. Het klopt dat ik niet graag de knuppel in het hoenderhok gooi. Het is een kwestie van durf, dat zeker. Maar ook iets waar ik bewust voor kies omdat ik me er gewoon goed bij voel. Ik schrijf mijn blogjes zeker niet om aardig gevonden te worden. Mensen mogen er mee doen wat ze willen. Zoveel lezers heb ik niet en dat vind ik niet belangrijk ook. Maar als ik iets de wereld in slinger, moet ik me er goed bij voelen.
Ik hoop dat ik, door het op mijn manier te doen, toch die witte muis kan zijn voor mensen. Maar als dat niet zo is, is dat ook prima. Het is niet mijn doel die ene witte muis te zijn. En of ik nou grijs of wit ben, ik wil het op mijn manier doen en me er goed bij voelen en er plezier in houden, net als jij. PS Wat leuk, die twee culturen….!