Ontbijten met een pro betekent wakker worden met een KABOEM

Ik zat eergisteren rustig te ontbijten met vrienden die we kennen uit ons vorige leven als expats. Ze waren in Nederland dus mooi moment om even bij te praten.

Gezellig.

Beetje kletsen. Keuvel, keuvel.

Ik had speciaal menemen gemaakt, het lekkerste onbijtgerecht uit Turkije, en best aardig gelukt.

Ik dacht eigenlijk dat ik, behalve met mijn man en mijn vriendin, zat te ontbijten met de man van de vriendin. Weet je wel: de hem van haar/de hij van zij. De vader van het klasgenootje van mijn zoon. De mede-expat. De gastheer van mijn logeeradres als ik af en toe weer eens in hun stad ben. Al die labels en gedaanten die je aan iemand toekent, als je iemand op verschillende manieren kent.

Maar ik had het mis:

Ik zat te eten met een pro.

Daar kwam ik pas achter toen het gesprek kwam op mijn werk (mijn werk? Lees: mijn passie, mijn visie, mijn liefde, mijn energie, mijn why).

Dat je met een pro te maken hebt, dat weet je pas na afloop. Dan voel je je alsof er een trein over je heen gedenderd is. In a good way.

Ik weet dat, want ik ben er een, zo’n trein. Zo’n pro. Die vanuit business perspectief vragen stelt en doorvraagt en spiegelt en meedenkt en gelooft.

Ik heb het vaak gezien bij mensen, dat proces van de lichten die aangaan en de totale shock na een uurtje praten en vragen. Shock dat dingen mogelijk zijn. Shock dat zij dingen mogelijk kunnen maken. Shock dat ze dat even vergeten waren.

Des te raarder was het om er onverwacht een tegenover me te hebben. Om, zeg maar, het voorwerp te zijn in plaats van de lead.

Maar ik wist vrijwel direct dat dat was wie ik tegenover me had.

Een vriend in de pro-modus.

Hij stelde vragen die ik mezelf nog nooit gesteld had maar waar ik direct het antwoord op wist. Hij deed het licht aangaan met een dikke, vette, knalharde KABOEM. En terwijl het gebeurde dacht ik: verdraaid.

VERDRAAID!

Hij liet me glashelder zien dat ik mijn dromen tijdelijk had losgelaten. Stom, stom, stom (hij had er geen oordeel over, maar ik wel!). Als je je dromen laat gaan, ben je niet meer trouw aan jezelf.

WAKKER WORDEN, ELJA!

Hij wees me er op weinig subtiele (maar vriendelijke) wijze op dat ik me maar door 1 persoon had laten weerhouden. Mezelf (Tsssk. Verdraaidverdraaidverdraaid, dacht ik, hoe is het mogelijk???).

Hij scheen zijn zaklantaarn even op het begin van het pad dat ik kon nemen vanaf die dag. En gaf me het kompas en de knapzak er nog bij ook.

Hij had heel goed door dat ik terwijl we praatten als een soort van Google maps on speed al aan het berekenen was welke wegen ik ging inslaan, calculerend welke route welke obstakels zou opleveren en hoe ik die ging overwinnen.

KABOEM!

En: prrrrprrrrrprrrrrrrrtiktiktikprrrrpiepieppieptttrrrrr.

(dat moment went nooit, dat je de radertjes gaat zien draaien bij die ander. ik denk dat ik weet hoe hij zich voelde)

Als toegift liet hij me even uit mezelf treden en door zijn bril kijken naar mezelf. Opeens wist ik weer wie ik was en hoe anderen mij kunnen zien. Waar ik toe in staat ben en waar anderen van geloven dat ik er toe in staat ben. Mits ik de schaamte loslaat en de kwetsbaarheid toesta*.