Gisteren waren F en ik uit eten. Met vrienden die hij sinds zijn studententijd kent. We hadden het op een gegeven moment over netwerken en hoe je nu langzamerhand gaat zien waar mensen waar je vroeger mee aan de bar hangt, terecht zijn gekomen. En hoe dat een sterk netwerk kan vormen.
Grappig genoeg ervaar ik dat totaal niet zo, in mijn dagelijkse leven en mijn werk.
Mijn wereld draait om het online domein en gek genoeg kom ik daar maar heel zelden mensen uit mijn studententijd tegen.
Het is gek, want ik zou dat wel verwachten. Via Twitter, mijn blog maar vooral ook mijn werk bij, voor en met Frankwatching gaat het tenslotte om honderden, duizenden mensen waar je mee in aanraking komt.
Misschien naief? Maar dat had ik verwacht. Dat ik regelmatig bekenden van vroeger zou tegenkomen.
Omdat ik het gevoel heb dat er zoveel verandert in hoe mensen onderling en bedrijven met hun klanten communiceren, mede aangejaagd door online veranderingen, technologie, hoe sociaal de online wereld is geworden en hoeveel impact dat voor veel mensen heeft op hun dagelijkse leven.
En omdat ik daar veel mee bezig ben, met die veranderingen, in mijn werk. Met anderen.
Maar toch is het niet zo.
Misschien is iedereen in mijn oude wereldje gewoon de finance, ‘het management’, de advocatuur, de gezondheidszorg en de consultancy ingegaan. Hebben ze niets te maken met communicatie, of zo. Of met marketing. En kom ik ze daarom niet meer tegen?
Het fijne van ‘mijn’ wereld is dat het niet uitmaakt. Je kunt een nieuw offline netwerk opbouwen via de online connectie die je opbouwt met iemand, die je voelt. Van mijn blog- en twittervrienden weet ik soms niet eens wat ze doen maar al helemaal niet wat ze gestudeerd hebben en of ze bij een studentenvereniging hebben gezeten. 🙂 Heerlijk vind ik dat.
Ik probeerde aan mijn tafelgenoten uit te leggen hoe online netwerken in elkaar steken, althans, hoe dat bij mij in elkaar steekt. Dat je in ‘mijn’ wereld, mijn online wereld, beoordeeld wordt op je…tsja…op wat? Op wat je deelt. Op hoe je aanspreekt. Hoe je communiceert. Wat mensen van je zien. Hoe je communiceert.
Natuurlijk is het niet zaligmakend. Natuurlijk sluit het mensen buiten. Natuurlijk kun je het mis hebben, over hoe leuk of betrouwbaar iemand is. En natuurlijk hebben de meeste mensen geen zin om zoveel achter hun computer te zitten, zoals gisteren iemand terecht zei.
Maar wat ik leuk vind, is dat jij als lezer een beeld van mij kunt krijgen op basis van wat ik hier deel. En daardoor ontstaat een connectie, of niet. Het maakt niet uit wat je doet of hebt gedaan, of je gestudeerd hebt of niet, wat je ouders deden, in wat voor huis je woont.
Nou ja.
Misschien idealiseer ik het?
Maar ik ben blij met jou als lezer en met mijn online wereld. Ik ben wel verbaasd dat ik nooit zelden bekenden tegenkom. Behalve Aleid dan (*zwaait*). 🙂 Maar ik mis het niet.
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
- Zonder - 22 maart 2025
mijn ervaring is ook dat je online netwerk veel diverser is en daardoor verrassend en verfrissend kan werken. juist omdat je niet allemaal diezelfde basis hebt.
wat robert zegt, herken ik overigens ook. telkens weer. met een schok(je). 🙂
#studentenvereniging: lol
Haha! Ik ook. Maar eens, het is de diversiteit die het zo rijk en waardevol maakt voor mij.
Ik denk dat de hardcore gebruikers van web en social media niet begrijpen dat voor een zeer grote meerderheid het internet een bijrol in het leven speelt. Ik zie dat ook in mijn omgeving – privé en in (vrijwilligers)werk. Ja, mensen lezen wellicht het nieuws op de site van Telegraaf of NU, (ver)kopen wel eens wat op Marktplaats en bekijken soms een geinig filmpje op YouTube. That’s it. En niet omdat men angst heeft voor vernieuwing – Facebook en WhatsApp worden vaak wel gebruikt, maar dan puur voor contact met wie men echt kent. Behoefte aan contact met “vreemden” is er niet. Dat is niet anders dan in het echte leven overigens. De meeste mensen die ik ken, voelen zich ook ongemakkelijk wanneer iemand op een openbare plek iets van ze lijkt te “willen”.
Trouwens, vorig jaar kwam ik tijdens mijn verhuizing een klassenfoto tegen van de middelbare school. Met alle namen op de achterkant (zou ik zelf niet geweten hebben, ik kan absoluut geen namen onthouden). En van elke naam die ik even in Google gooide, kwam helemaal niks terug. Nada. Zero.
Ja…die angst voor contact. Je hebt de mensen die contact nodig hebben en de mensen die niet naar nieuwe vrienden op zoek zijn he?
Misschien niet altijd angst voor contact, eerder voor verplichtingen. We “moeten” hier met z’n allen al erg veel in het dagelijks leven (ik geef als vrijwilliger Nederlandse les aan mensen uit Afghanistan, Afrika en Koerdistan, en ik hoor altijd dat ze vinden dat wij het allemaal “zo druk” hebben). Werk. Gezin. Familie. Sociaal. Nieuwe contacten (offline én online) leiden tot nieuwe verplichtingen. Veel mensen trekken dat niet (meer).
In die zin kunnen internet en social media ook als extra stressfactor ervaren worden. Zelf realiseerde ik mij dat steeds meer, het was voor mij een van de redenen om Twitter te verlaten.
Ik heb gewoon besloten dat ik niets moet. Ik hoef niet te twitteren, ik hoef niet te reageren op dingen. Ik hoef niet alles en iedereen te lezen. Ik voel ook niet (meer) dat ik dingen mis als ik er niet ben, je kunt toch niet alles bijhouden. Anders word je gek idd. Maar het helpt ook als je niet alles afspreekt denk ik, dat dingen zonder verplichtingen blijven zoals in veel andere landen waar dingen meer lopen zoals ze lopen.
Ik ben blij met jou <3
En ik met jou!
Ik zwaai terug!
🙂
Herkenbaar, wat ik me wel vaak afvraag hoe het kan dat wij wel die online wereld omarmen en veel van de mensen uit mijn ‘vorige leven’ daar niet te vinden zijn. Zou onze perceptie van de kracht van sociale media dan te idealistisch zijn…of zouden zij gewoon die slag gemist hebben?
Ja dat vraag ik me ook altijd af. Zijn wij nou zo dichtgetikt? Ik vrees dat het antwoord ‘ja’ is. 🙂