Al pak hem beet 1,5 week vraagt de begeleidster van de schoolbus die mijn zoontje iedere dag haalt en brengt of ik het evaluatieformulier wil inleveren. Vanochtend was het de zoveelste keer dat ik de dag daarvoor nog beloofd had om het mee te nemen naar de bushalte, dus voor ze iets konden zeggen ben ik er van door gegaan. Want weer vergeten.
Dat formuliertje ligt dus al die tijd op de stapel papieren op onze eettafel. Waar ik meerdere keren per dag aan zit, langs loop, dicht in de buurt ben. En toch kon ik er maar niet toe komen. Ik vergeet mijn belofte om het in te leveren eigenlijk al op het moment dat ik me omdraai en wegloop van de bus.
Vergeten is een bewuste keuze van je onderbewuste
Waarom? Vroeg ik me vanochtend af, toen ik me snel uit de voeten maakte om de confrontatie te vermijden. Waarom duurt dat bij mij zo lang, dat soort dingen? Hetzelfde gebeurde laatst met de zogenaamde ‘binnenschoenen’ van mijn zoontje T. Die hadden zijn leraressen mee naar huis gegeven omdat ze op gingen ruimen en alle klassen leeg wilden hebben (vond ik geen logische reden, maar goed). Het probleem is dat ik dan dag op dag op dag vergeet om ze mee terug te geven.
Toen ik er over nadacht, realiseerde ik me dat het helemaal niet zo erg is. Ja, het is vervelend voor de busmaatschappij die kennelijk op target staat en echt van ieder kind een formulier wil hebben. En ja, het is vervelend voor de leraressen die dan wel een schone kamer hebben maar die niet lang houden omdat T. iedere dag zijn regenlaarzen aan heeft en daarmee door de klassen stampt.
Maar voor mij is het een manier om mijn leven en werk te kunnen managen.
Mijn onderbewuste zegt gewoon: dit mag blijven, dit moet ik haar even laten opschrijven anders vergeet ze het en dit kunnen we gewoon weer vergeten.
Ik heb maar twee armen
Soms vraagt mijn zoontje van 4 of ik hem kan dragen, terwijl ik een kinderwagen duw met mijn zoontje van 1,5, ondertussen drie boodschappen tassen op meerdere plekken heb zitten/hangen/liggen, en de jassen van hem en mijn zoontje van 6 omdat ze het zo warm hebben en hun beider rugzakjes omdat ze net uit school komen.
“Ik heb maar twee armen schatje!”, zeg ik dan. “Kijk maar, hoeveel tel je er?”.
Dat helpt meestal wel.
Het is heel simpel: ik kan niet alles.
Ik kan bijvoorbeeld niet: mijn 3 kinderen sochtends de deur uit krijgen en savonds (gezond zelfgemaakt?!) eten geven en (op tijd en schoon) in bed leggen en een (leuk) boek schrijven en een (handig) boek publiceren met alles wat daarbij komt en een nieuwe tak van Frankwatching lanceren en iedere dag een blog schrijven en mijn andere werk goed doen en een workshop voorbereiden en af en toe tijd hebben voor man, vrienden en familie en een beetje voor mezelf zorgen en een kinderfeestje organiseren en cup cakes bakken voor school en de belastingen regelen en facturen sturen en …formulieren voor school inleveren en de nieuwsbrieven van school lezen en de gymschoenen mee terug geven en cupakes maken in het thema ‘bedreigde dieren’. Dat laatste heb ik overigens toch gedaan maar goed, dat was ook gewoon gekkenwerk.
Ik kan veel, en jij kunt veel. Maar je kunt en hoeft niet alles, en ik ook niet.
Als het direct weer uit mijn hoofd verdwijnt, is het niet belangrijk.
Als ik niet denk: dit moet op mijn to do-lijstje, is het niet belangrijk.
Als ik het maar blijf vergeten, is het niet belangrijk.
Het is niet altijd heel bewust. Maar het is wel meestal heel nodig, diee focus op de belangrijke dingen. En dan minder belangrijke dingen niet doen. Wel cup cakes bakken voor J’s verjaardag op school. Maar geen tijd nemen voor Turks huiswerk en het invullen van een formuliertje waar ik verder niets aan heb.
Egoïstisch is het wel, toegegeven.
Daarom de schoenen uiteindelijk toch mee weten te geven aan school, en papiertje alsnog ingevuld samen met zoontje J. En tóch die ‘endangered animal themed’ cup cakes gemaakt met J.
Maar GEEN schuldgevoel als het niet lukt.
(on) bewust uit- en afstelgedrag kan heel gezond zijn.
PS Update: vandaag sprak ik een vriendin, helemaal in de stress. Het is Internationale Kinderdag vrijdag en de kinderen moeten een typisch, traditioneel nationaal zelfgemaakt gerecht meenemen naar school. Haar zoontje is een stuk jonger dan mijn oudste dus het was voor haar het eerste bak-voor-school-gebeuren. Als je in de VS gewoond hebt draai je je hand niet meer om voor een ‘bake sale’ met Dutch Butter Cake (jaja! boterkoek mensen. Dat is een HIT). Ik heb haar gezegd dat ze gewoon wat van die cantuccini moet kopen en ze even in gesmolten chocolade moet dopen aan 1 kant, op bakpapiertje leggen, klaar. ‘Italiaans’.
Mijn punt is: soms moet je gewoon doen wat je KUNT doen en niet wat je ZOU WILLEN doen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Eelco Martens zegt
Ik ben het helemaal met je eens (zegt hij om 2 uur)
Elja Daae zegt
Ik worstel wel hoor. Is het onbewuste opzet? Of is het egoisme?? Laksigheid? Maar er is een grens aan wat je kunt he?
lindakwakernaat zegt
Die stapel is zo herkenbaar, ik zitaat gewoon te grinnikken
*ga jou blog als excuus gebruiken*
Elja Daae zegt
🙂
Jacob Jan Voerman zegt
gisteren de reservefiets gehaald. die stond al weken bij de fietsenmaker. toen ik aan kwam rijden haalde hij hem met een grote glimlach al tevoorschijn.
(oh: bedenk ik nu: helemaal offtopic, maar wel erg passend bij je blog. Ik heb een fietsenmaker en een garage, die echt helemaal ouderwets te gek zijn. mensen die je persoonlijk kent, zelf nog in de zaak staan, alles kunnen, alles voor je regelen. heerlijk ! Als we een nieuwe fiets of (2e hands) auto moeten, ook blind kunnen vertrouwen op goed advies. )
Elja Daae zegt
Mooi, van die fietsenmaker en die garage…en zo’n fijn gevoel lijkt me. Ik mis het wel hoor, dat lokale.