Gisteren schreef ik een artikel over hashtags. Best aardig. Ook al bleek gaandeweg dat ik al heel vaak mijn ideeën over hashtags had opgeschreven. Ahum.
Maar ik was er diep in mijn hart niet tevreden over. Heel stom. Zo stom, dat ik het niet getweet heb. Erg, he.
Standaard worden al mijn blog posts naar Twitter gestuurd. En naar Facebook. En naar Google+. Maar je kunt het ook uitzetten. En dat deed ik gisteren.
Wat is nou het nut van bloggen als je niet eens aan de wereld wil laten weten wat je geschreven hebt, zou je kunnen denken? En daar heb je een punt. Maar interessanter is de vraag: waarom nu opeens niet en anders wel tweeten?
Mijn eigen analyse van niet-tweetbare blog posts is als volgt (puttend uit het verleden):
- Het is een te intiem verhaal. Ik deel het liever alleen met mensen die me ‘kennen’ en hier toch al langskomen.
Kanttekening: vaak stuur ik die verhalen wél rustig de wijde wereld in. Dus tsja. Go figure. Waarom wel, waarom niet? Geen idee. Iets met kwetsbaarheid. - Ik ben niet tevreden over mijn artikel maar publiceer het toch. Ik vind het arrogant, wat ik zeg. Ik vind de toon pedant. Of het lukt me niet om te zeggen wat ik eigenlijk wil zeggen. Maar het lukt me niet om het anders op te schrijven en ik ben te moe om er iets beters van te maken. En ik wil toch gewoon live gaan, er door heen gaan, die grens, gewoon gogogo. Anders is het niet echt (.i) en leer ik er niets van (.ii) en mis ik het contact met jou, lezer (.iii).
Gisteren was een gevalletje 2.
Gevalletje 2 is onzin. Gevalletje 1 ook, trouwens, want het staat online, dus het is publiek, dus hoezo ‘intiem’?
Er is ook nog een gevalletje 3: twijfel over de vraag of het OK is om maar te zenden en te zenden en te zenden. Steeds meer twijfel ik over hoe ik en anderen die social media kanalen gebruiken. Is het DELEN? Of is het ZENDEN? En als het zenden is, puur zenden, is dat wel OK?
Is zenden wel sociaal?
Ben ik nog wel sociaal, op Twitter?
Ik leef zelf op Twitter van mentions (van mezelf) naar #blogpraat. Ik kom nauwelijks nog in mijn timeline en zelfs de twee lijsten met mensen die ik standaard aan heb staan in mijn overzicht, kijk ik nauwelijks nog na. Sorry, sorry, sorry. Ik vind het zelf ook niet OK. Maar mijn focus is veranderd, mijn energieniveau is veranderd, mijn leven is veranderd.
Ik ontmoet nieuwe mensen nu op Instagram (hoewel ik merk dat mijn behoefte daar ook begint te verschuiven: van gladde plaatjes naar echte mensen en rauwe foto’s). En nog steeds via #blogpraat. En soms op LinkedIn, als ik daar blog. En in de comments, hier.
Een mens doet rare dingen. Je kunt eindeloos poetsen aan een blog post en hem niet goed genoeg vinden. En je kunt 10 minuten op je toetsenbord rammen en denken: die kan live.
*klik*
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Linda Rosalinde Markus zegt
Gek is dat! Ik heb dat ook vaak. Dat ik niet helemaal tevreden ben, het toch online zet en het dan eigenlijk niet wil promoten. Omdat je het idee hebt dat het dan kleiner blijft, meer bij jou. Alsof het dan meer onzichtbaar is: trouwe lezers worden niet teleurgesteld (want er staat iets online) en andere lezers ontdekken het niet.
Elja Daae zegt
Hee wat leuk dat jij dat ook hebt. Het is een beetje gek he? Beetje vreemd. Maar zo zie je maar, als je het deelt komt je mensen tegen die hetzelfde hebben!! Bijzonder is dat toch…en het bevestigt ook dat die intimiteit klopt.
Jacob Jan Voerman zegt
als het jou is wat je zendt is zenden sociaal
Elja Daae zegt
Die kan in een lijstje. 🙂
Jacob Jan Voerman zegt
maar goed dat ik hem getweet heb