Wij moeders. We kunnen elkaar zo veroordelen, he? Daar moest ik aan denken vandaag.
Het zat zo:
Een van de jongetjes in het zwembad haalde zijn voet open aan een stuk hout (ja, hoe? ik weet niet precies). Het bloedde behoorlijk en zijn moeder, die een baby heeft van 10 maanden, kwam met de baby onder de arm aangerend.
Toen ze mijn kant oprende om de EHBO-kit te halen bij de beheerder, stond ik op en vroeg of ik iets kon doen. Ze vroeg me in het Nederlands (ze bleek Belgisch te zijn!) of ik even haar dochtertje vast kon houden.
Dat laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk.
Heerlijk, zo’n frummeltje van 1o maanden. Maar het frummeltje begon binnen 5 seconden hard te huilen. Geen mama = paniek.
Een Spaanse vrouw die ik ken, zat vlakbij me met haar twee dochtertjes. Ze kwam direct naar mij en de baby toe met een paar speeltjes en begon die tegen elkaar te bonken om haar af te leiden.
Ik stelde voor om even bij haar en haar kinderen te gaan zitten, misschien zou het helpen? Maar het hielp natuurlijk niets. Want, geen mama = huilen. Logisch.
Ik had het kleintje tegen me aan gezet zodat ze naar de andere baby kon kijken, maar mijn Spaanse buurvrouw vond het niet genoeg. Ze pakte de baby pardoes uit mijn armen en ging met haar op en neer wiegen en, toen dat niet direct hielp, een liedje zingen.
Ik geef toe, ik voelde me een beetje beledigd.
Dat de baby die aan mij was toevertrouwd zo maar van me afpakte. Alsof ik niet wist wat ik deed.
Ik weet echt wel wat je met een baby moet doen, hoor. Ik ben gek op babies! Maar ik weet ook dat een baby die zo bij haar moeder wordt weggehaald niet te troosten is.
En ik weet, althans, ik vind, dat dat niet erg is, een beetje huilen. Zo lang je maar weet waarom en je weet dat het niet erg is, ach. Mama komt zo terug en dan is alles weer in orde. Als een kind zo lang maar veilig is, niet te warm, niet te koud, getroost wordt, dan komt het wel goed.
Nu heb ik de afgelopen weken alle Louise Penny boeken weer gelezen.
Ken je die? Murder mysteries, mijn favoriete genre.
Het mooie aan die boeken is dat de hoofdpersoon, het hoofd van de afdeling Homicide in Montreal, altijd mensen observeert en analyseert. Hij haalt informatie uit kleine dingen. Pauzes, oogopslag, de manier waarop mensen iets vertellen, of ze je aankijken. Hij vertrouwt op zijn mensenkennis. Hij legt verbanden en probeert door die buitenste laag heen te kijken, naar binnen. Naar de emoties onder de oppervlakte.
Ik denk dat het kan, mensen ‘lezen’. Dat je door goed op te letten en signalen te lezen als een soort mentalist beter kunt gaan begrijpen wat mensen werkelijk voelen en bedoelen. Als de Inspecteur uit het boek.
Net als hij analyseerde ik wat er gebeurde.
Terwijl mijn vriendin de baby oppakte realiseerde ik me dat ze vond dat ik het niet goed deed. En dat ze zo’n sterk negatief gevoel had over het huilen van de baby, dat ze de baby bijna uit mijn armen greep om vervolgens alles in het werk te stellen om haar te troosten.
Het was gek, maar opeens vielen andere dingen op zijn plek. Kleine dingen. Kleine interacties tussen haar en mij. Ik begon me af te vragen wat ze eigenlijk van me vindt.
En ik ging diep bij mezelf te rade. Veroordeel ik haar stiekem niet ook?
Het is zo makkelijk om elkaar te veroordelen, he?
En hoewel we vriendelijk tegen elkaar blijven, wraakt dat onderhuidse gevoel zich. Vroeger of later komt het naar buiten (zoals laatst).
Deze buurvrouw is een hele andere moeder dan ik, dat is zeker. Als thuisblijfmoeder brengt ze al haar tijd met haar kinderen door. Ze is volgens mij heel zelden zonder de kinderen op stap.
Ik geef toe, er is een tijd geweest dat ik dat veroordeelde.
Maar dat ik dat vroeger veroordeelde, komt omdat het als een bedreiging voelde. Dat anderen kozen voor dat leven, voelde als een veroordeling van mijn eigen keuzes. En mijn eigen onvrede over het stopzetten van mijn carrière om naar het buitenland te vertrekken.
Omgekeerd zou het kunnen zijn dat zij mij veroordeelt omdat ik zo veel werk en zo weinig met mijn kinderen ben, vergeleken bij haar.
Moeders hebben soms die neiging, he. Andere moeders keihard veroordelen om iets dat ze anders doen of juist niet doen of juist wel doen. Maar ik herken dat wel. Soms voelt het gedrag van anderen als een aanval op onze eigen manier van doen.
En als ouder ben je extra gevoelig als het om de opvoeding gaat.
Maar ik weet een ding, na 7,5 jaar moederschap.
Of we ze nou de hele dag bij ons houden of niet. Of we nou iedere middag bij het zwembad hangen met ze, of alleen in het weekend. Of we nou full-time werken of bewust thuis blijven. Wel of geen speen gebruiken. Thuis bevallen of in het ziekenhuis. Borstvoeding geven of niet. Voor deze school kiezen of voor die andere:
We leven als ouders allemaal voor onze kinderen.
We uiten het alleen allemaal anders. We richten ons leven allemaal anders in. We maken allemaal andere keuzes. Dat is de rijkdom van moederschap in het Westen. Er zijn heel wat landen waar je niet echt een keuze hebt in al die dingen, volgens mij.
Hoe dan ook.
Ik weet niet hoe het zat en of mijn inspecteur-achtige analyse klopte.
Misschien greep ze die baby uit mijn armen omdat het voor haar bevestigde dat ik een slechte moeder ben.
Maar misschien was het gewoon haar moederinstinct dat niet anders kón.
Maar in beide gevallen is het OK.
Want dat veroordelen is zo vermoeiend!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi. En je nieuwe lay-out ook!
Thanks Es!!